Zwangerschapsvergiftiging zonder hoge bloeddruk

Pre-eclampsie (of gestosis) is een ziekte die zich tijdens de zwangerschap kan ontwikkelen. Deze aandoening wordt gekenmerkt door een excessieve stijging van de bloeddruk (hypertensie), vaak in combinatie met het vinden van een significante hoeveelheid eiwit in de urine (verhoogde proteïnurie).

Pre-eclampsie begint na de 20e zwangerschapsweek bij voorheen normotensieve en niet-proteïnurie vrouwen en verdwijnt gewoonlijk spontaan enkele weken na de bevalling.

De onderliggende oorzaken van het ontstaan van pre-eclampsie zijn nog niet met zekerheid vastgesteld, maar men denkt dat sommige veranderingen in de ontwikkeling van de placenta en de bloedvaten die de placenta leveren bepalend zijn. Verschillende factoren dragen bij aan het verhogen van het risico op gestosis, waaronder: familiale aanleg, reeds bestaande chronische hypertensie, zwangerschapsdiabetes, zwaarlijvigheid en nieraandoeningen.

De ziekte kan geleidelijk vorderen, plotseling beginnen of stil blijven met niet-specifieke symptomen, zoals hoofdpijn of wazig zien, wat leidt tot degeneratie tot eclampsie. Als het niet correct wordt behandeld, bestaat het risico dat er zeer ernstige complicaties kunnen optreden, zowel voor de aanstaande moeder als voor de baby.

Wat is zwangerschapsvergiftiging ?

Zwangerschapsvergiftiging of EPH-gestosis zijn oude namen voor pre-eclampsie. Ze beschrijven allemaal een van de ernstigste complicaties tijdens de zwangerschap.

In het geval van pre-eclampsie ontwikkelt de aanstaande moeder voor het eerst hoge bloeddruk tijdens de zwangerschap en ten vroegste na de 20e week van de zwangerschap en verliest tegelijkertijd eiwit via de urine (proteïnurie).

In het ergste geval, bij pre-eclampsie, kan de bloeddruk binnen zeer korte tijd volledig ontsporen en levensbedreigend hoog worden voor de zwangere vrouw en het ongeboren kind.

Daarom wordt in het geval van pre-eclampsie de zwangerschap nauwlettend gevolgd en wordt, indien nodig, de geboorte van het kind vroegtijdig gestart. Pre-eclampsie is daarom de meest voorkomende oorzaak van vroeggeboorte.

Vijf tot acht procent van de zwangere vrouwen wereldwijd wordt getroffen door pre-eclampsie. In Duitsland krijgen ongeveer twee op de 100 zwangere vrouwen het.

Er zijn twee verschillende vormen van pre-eclampsie:

• vroege pre-eclampsie: de aandoening treedt op vóór de 34e week van de zwangerschap
• Late pre-eclampsie: de aandoening treedt op na de 37e week van de zwangerschap

Getroffen zwangere vrouwen kunnen kuren van pre-eclampsie van verschillende ernst ervaren.

Milde pre-eclampsie wordt alleen in verband gebracht met hoge bloeddruk en eiwituitscheiding in de urine.

Bij ernstige pre-eclampsie kunnen hoge bloeddruk en eiwituitscheiding gepaard gaan met leverbeschadiging, verminderd aantal bloedplaatjes (trombocytopenie), vertraagde foetale groei, hoofdpijn, wazig zien en pijn in de rechterbovenbuik.

Soms treden complicaties van pre-eclampsie op na de bevalling of tijdens de bevalling. Deze omvatten eclampsie en HELLP-syndroom. Beide complicaties kunnen echter ook vóór de geboorte optreden.

Het risico op een ernstig beloop bestaat vooral bij vroege pre-eclampsie en is over het algemeen zeldzaam. Als pre-eclampsie laat in de zwangerschap optreedt, is het beloop bijna altijd mild en zijn complicaties zoals eclampsie of HELLP-syndroom nauwelijks te verwachten.

Lees ook :- Doof gevoel in tenen

Oorzaken van zwangerschapsvergiftiging

We weten nog niet wat het mechanisme is dat verantwoordelijk is voor het ontstaan van deze pathologie. Er wordt echter gedacht dat de oorzaak van pre-eclampsie te wijten is aan een slechte vorming van de placenta die een soort niet-aanpassing aan zwangerschap in het organisme van de moeder veroorzaakt.

Aan de andere kant zijn we ons terdege bewust van de risicofactoren die ons in staat stellen om, door middel van een nauwkeurige medische geschiedenis, die zwangerschappen te identificeren die noodzakelijkerwijs adequaat moeten worden gecontroleerd en mogelijk farmacologisch moeten worden behandeld.

Het is inderdaad gebleken dat dit bij zwangerschappen met een risico op pre-eclampsie met 10-20% kan worden verminderd door, voor profylactische doeleinden, te beginnen met een lage dosis aspirine die moet worden gestart vóór de 16e week en tot de 36e week .

Onder de anamnestische risicofactoren vinden we:

• ontwikkeling van pre-eclampsie bij eerdere zwangerschappen;
• chronische hypertensie;
• aanwezigheid van chronische nierziekten;
• meerlingzwangerschap;
• pre-zwangerschapsdiabetes;
• body mass index groter dan 30 kg/m 2 ;
• antifosfolipide-antilichaamsyndroom;
• systemische lupus erythematosus (chronische auto-immuunziekte die verschillende organen en weefsels van het lichaam kan aantasten);
• medisch begeleide voortplanting.

Screening op het risico op het ontwikkelen van pre-eclampsie kan, waar mogelijk, ook plaatsvinden door gebruik te maken van multifactoriële testen in het eerste trimester van de zwangerschap, meer bepaald rond de 12e week, in samenhang met de screeningstest op chromosomale aandoeningen. Om deze test uit te voeren, wordt een algoritme gebruikt dat de anamnestische factoren van de moeder combineert met enkele zwangerschapsgegevens (flowmetrie van de baarmoederslagaders, gemiddelde arteriële druk en de waarden van twee placenta-eiwitten gemeten in het moederbloed, PAPP-A en PIGF), het teruggeven van een schatting van het risico op het ontwikkelen van vroegrijpe pre-eclampsie, dwz optredend vóór de 34e week van de zwangerschap.

Lees ook :- Pijn linker schouderblad

Symptomen van zwangerschapsvergiftiging

Pre-eclampsie komt zelden voor vóór de 20e week van de zwangerschap. Het verschijnt vaak na 24-26 weken. Het kan voorkomen, zij het in zeldzamere gevallen, zelfs in de eerste zes weken na de bevalling.

In de meeste gevallen zijn de symptomen (symptomen) aanvankelijk mild en kunnen omvatten:

• hoofdpijn
• wazig zien of visuele flitsen
• misselijkheid en overgeven
• pijn onder de ribben
• pijn in de lever
• trillen in de handen
• overmatige gewichtstoename (meer dan 5 pond in een week)

Het is belangrijk om onmiddellijk uw arts te informeren als dergelijke klachten optreden. Hoewel pre-eclampsie in de meeste gevallen geen andere problemen veroorzaakt en snel na de bevalling verbetert, bestaat er een risico op ernstige complicaties voor zowel moeder als baby.

Lees ook :- Longembolie symptomen rugpijn

Complicaties en risico’s van zwangerschapsvergiftiging

Pre-eclampsie is een potentieel gevaarlijke complicatie van zwangerschap voor zowel de zwangere vrouw als het ongeboren kind.

Mogelijke gevolgen van pre-eclampsie voor de zwangere vrouw

Indien verwaarloosd, kan pre-eclampsie ernstige schade aan organen veroorzaken, met name de hersenen, nieren en lever, zelfs permanent. Als er niet wordt ingegrepen met de juiste therapie, kunnen verwardheidstoestanden, stollingsstoornissen, klonieën, leverpijn, dyspneu, longoedeem, oligurie, acuut nierfalen, hersenbloeding of een hartaanval optreden.

Pre-eclampsie kan ook evolueren naar het HELLP-syndroom, een klinische entiteit die wordt gekenmerkt door hemolyse, verhoogde leverenzymen en trombocytopenie.

Mogelijke gevolgen van pre-eclampsie voor de foetus

Het belangrijkste teken van pre-eclampsie bij de foetus is groeiachterstand als gevolg van een storing in de placenta.

Een belangrijke complicatie van pre-eclampsie is voortijdige placenta-abruptie, duidelijk door maternale bloeding. Een ander mogelijk gevolg is de geboorte van een ernstig te vroeg geboren baby (let op: vroeggeboorte kan plaatsvinden van de 28e tot de 34e week, afhankelijk van het individuele geval, met meer of minder ernstige gevolgen).

Evolutie van pre-eclampsie in eclampsie

Onbehandelde pre-eclampsie kan snel en plotseling degenereren tot eclampsie, de meest angstaanjagende complicatie, die onmiddellijke ziekenhuisopname vereist, omdat het erg gevaarlijk is. Eclampsie wordt gekenmerkt door een plotselinge toename van de druk die braken, buikpijn als een reep, gegeneraliseerde contracties en toevallen veroorzaakt met mogelijk hersenbeschadiging, coma en mogelijk letsel aan inwendige organen. Eclampsie kan ook leiden tot placenta-abruptie, evenals de dood van een moeder en baby.

Pre-eclampsie: Hoe de diagnose te stellen?

Alleen een bloeddrukmeting en een urineanalyse die de aanwezigheid van eiwitten aan het licht brengt, wijzen op pre-eclampsie. De symptomen die gepaard gaan met deze twee klinische factoren (zie onderstaande symptomen) mogen niet over het hoofd worden gezien.

Als ze verschijnen, is het essentieel om snel te overleggen. Een late diagnose van pre-eclampsie verhoogt het risico op ernstige complicaties die verband houden met de ziekte.

Als de ziekte wordt gediagnosticeerd, zijn andere tests nodig, zoals een bloedtest (die de goede werking van de lever en de nieren zal controleren) of nieuwe, grondigere urinetests.

Deze zullen helpen bij het bepalen van de ernst van de ziekte. De arts kan ook een foetale echografie doen om de groei van de baby te schatten.

Identificeren en behandelen zwangerschapsvergiftiging

De arts herkent pre-eclampsie meestal aan de typische symptomen: Als onderdeel van de prenatale zorg controleert de gynaecoloog onder meer de bloeddruk, urine en lichaamsgewicht van elke zwangere vrouw. Ook besteedt hij aandacht aan risicofactoren als hogere leeftijd en obesitas (obesitas). Een plotselinge stijging van de bloeddruk, snelle gewichtstoename van 21 kg in het derde trimester (door vochtretentie), uitgesproken gezichtsoedeem en eiwit in de urine zijn duidelijke indicatoren van pre-eclampsie.

Er zijn verschillende testmethoden die een voorspelling van pre-eclampsie mogelijk maken tijdens de screening in het eerste trimester, vooral de vroege vorm vóór de 34e week van de zwangerschap. Ze registreren bepaalde parameters (biomarkers) zoals het zwangerschapsgerelateerde plasma-eiwit A (kortweg PAPP-A) of de placentale groeifactor (kortweg PLGF). Deze biomarkers kunnen worden gebruikt om een ​​mogelijk risico in te schatten.

Als pre-eclampsie wordt vermoed, is nauwlettende controle van de zwangere vrouw noodzakelijk volgens de richtlijnen van de Duitse, Oostenrijkse en Zwitserse Vereniging voor Gynaecologie en Obstetrie. Bij bloeddrukwaarden van 150/100 mmHg en hoger is een ziekenhuisopname meestal onvermijdelijk.

Bij milde pre-eclampsie vóór de 36e week van de zwangerschap (GW) bestaat de therapie uit rust en fysieke bescherming (soms bedrust). Ook krijgt de zwangere vrouw een eiwitrijk gewenst dieet en voldoende vocht. Uw toestand en die van uw kind staan ​​onder voortdurend medisch toezicht.

Afhankelijk van het actieve ingrediënt zijn antihypertensiva problematisch voor de ontwikkeling van kinderen. Ze komen daarom alleen in aanmerking voor bloeddrukwaarden van ≥ 150 mmHg systolisch en/of ≥ 100 mmHg diastolisch.

Als het ongeboren kind stressreacties vertoont in de contractie-recorder (CTG), krijgt de zwangere vrouw medicatie die de longrijping van het kind stimuleert (meestal een cortisone-preparaat) en een vroege bevalling mogelijk maakt (meestal via een keizersnede). Indien mogelijk proberen artsen te wachten tot ten minste de 37e week van de zwangerschap is voltooid.

Kan zwangerschapsvergiftiging worden voorkomen?

Vrouwen met een hoog risico worden over het algemeen aangeraden aspirine in een lage dosis aspirine in te nemen: in feite is gebleken dat aspirine, indien ingenomen in de eerste 12-14 weken van de zwangerschap, wat overeenkomt met de periode waarin de placenta wordt gevormd, wordt ingenomen. vermindert het risico op pre-eclampsie. Deze maatregel wordt voorgesteld door vooraanstaande internationale wetenschappelijke verenigingen en wordt ook genoemd in een uitgebreid overzichtsartikel van de beschikbare wetenschappelijke literatuur gepubliceerd in het British Medical Journal in april 2016.

Vrouwen met een altijd hoog risico worden meestal wat meer controles voorgesteld: met name Doppler-flowmetrie van de baarmoederslagaders, uit te voeren rond de 24 weken, die wordt gebruikt om te beoordelen of de placenta voldoende is gevormd en of de placenta goed functioneert. . Inderdaad, placenta-insufficiëntie kan een vroeg teken zijn van pre-eclampsie. Bovendien wordt de zwangerschap in risicosituaties gecontroleerd met frequentere echo’s, die worden gebruikt om de groei en het welzijn van de foetus te beoordelen.

Voor alle andere vrouwen – die in de meerderheid zijn – is een echte routinepreventie nog niet mogelijk. Vooralsnog is de aanbeveling om uw bloeddruk nauwkeurig te meten met periodieke tussenpozen: een keer per maand in de eerste maanden, twee / drie keer per maand na 20-22 weken, en elke week vanaf het begin van het derde trimester. Urineonderzoek is ook erg belangrijk om eventuele proteïnurie te identificeren: het moet een keer per maand en zelfs 2/3 keer in de afgelopen maand worden gedaan.