De ziekte van Graves of Graves-Basedow’s hyperthyreoïdie auto-immuun (ziekte van de schildklier). De getroffen persoon maakt abnormale antistoffen aan (die de TSH-receptor stimuleren) tegen de folliculaire cellen van de schildklier. In plaats van deze cellen te vernietigen, zoals elk normaal antilichaam zou doen, bootsen deze antilichamen de effecten van TSH na en stimuleren ze voortdurend de afgifte van schildklierhormonen, waardoor hyperthyreoïdie met specifieke klinische symptomen wordt veroorzaakt. De ziekte van Graves of Graves, die vaker voorkomt bij vrouwen dan bij mannen, manifesteert zich meestal door een versnelling van het basaal metabolisme, diaforese, snelle en onregelmatige hartslag, verhoogde nervositeit en gewichtsverlies. Dit is de meest voorkomende vorm.
Wat is de ziekte van Graves?
De ziekte van Graves is een auto-immuunziekte. Dit betekent: het afweersysteem van het lichaam valt “per ongeluk” zijn eigen weefsel aan, in dit geval voornamelijk dat van de schildklier.
De schildklier (glandula thyreoïdea) bevindt zich aan de voorkant van de nek onder het strottenhoofd. De kleine klier produceert de vitale schildklierhormonen, vooral het hormoon thyroxine (T4), dat vervolgens in het lichaam wordt omgezet in trijoodthyronine (T3). Deze hormonen beïnvloeden veel lichaamsfuncties, waaronder de stofwisseling, de bloedsomloop en de psyche. De schildklier heeft jodium nodig om hormonen aan te maken, die we via ons voedsel opnemen.
Bij de ziekte van Graves vormen de afweercellen van het lichaam per ongeluk afweerstoffen (antilichamen) die zich binden aan schildkliercellen – meer bepaald aan de zogenaamde TSH-receptor op hun oppervlak. Dit drijft de klier aan om meer schildklierhormonen te produceren. Dit leidt tot een overactieve schildklier (hyperthyreoïdie). De schildklier werkt harder dan zou moeten.
De ziekte van Graves is wereldwijd de meest voorkomende oorzaak van hyperthyreoïdie. Het treft vooral mensen van middelbare leeftijd, vrouwen beduidend vaker dan mannen. De ziekte is genoemd naar Carl Adolph von Basedow, die de ziekte als eerste in het Duits beschreef. “Morbus” is het Latijnse woord voor ziekte. De Engelse naam “Graves’ Disease”, die ook in gebruik is, gaat terug naar de Ierse eerste beschrijver.
Ziekte van Graves: Oorzaak
De ziekte van Graves treft voornamelijk vrouwen in de leeftijd van 20 tot 50 jaar. De ziekte staat ook bekend als de ziekte van Graves, de ziekte van Graves, immunogene hyperthyreoïdie of immuunthyroïdopathie van het Graves-type.
Bij de ziekte van Graves maakt het lichaam bepaalde afweerstoffen (antilichamen) aan die de hormoonproductie van de schildklier verhogen – hyperthyreoïdie ontwikkelt zich. Een groot aantal patiënten ontwikkelt ook een ontstekingsziekte van de oogkassen (endocriene orbitopathie). De ziekte van Graves kan ook het bindweefsel van de onderbenen, handen en voeten aantasten.
De ziekte van Basedow komt voor in families. Gevallen van Hashimoto’s thyroïditis worden ook vaak waargenomen in dergelijke families, daarom wordt vermoed dat bepaalde genetische veranderingen de oorzaak van de ziekte zijn. Het is echter niet te voorspellen of en wanneer de ziekte van Graves zal uitbreken. Soms volgt de uitbraak na een virale infectie of ernstige psychische nood. In andere gevallen ontwikkelen patiënten de ziekte van Graves uit volledig welzijn.
Net als de thyroïditis van Hashimoto komt de ziekte van Graves vaak voor samen met andere auto-immuunziekten zoals de ziekte van Addison (te traag werkende bijnieren), diabetes type 1 of glutenintolerantie (coeliakie, lokale spruw).
Lees ook :-Stijve nek verhelpen
Wie wordt getroffen door de ziekte van Graves?
De ziekte van Graves kan iedereen treffen. Bovendien worden jonge vrouwen tussen de 20 en 30 jaar vaker door de ziekte getroffen.
Ziekte van Graves: Symptomen
De ziekte begint vaak relatief plotseling, soms in verband met ingrijpende gebeurtenissen, bijvoorbeeld aanhoudende stressvolle situaties.
Bij de ziekte van Graves wordt de schildklier overmatig gestimuleerd door lichaamseigen antistoffen. Als gevolg hiervan geeft het orgaan te veel hormonen af aan het bloed. Dit leidt tot een overactieve schildklier, die symptomen veroorzaakt.
Voorbeelden van symptomen van hyperthyreoïdie
- meer zweten, de patiënten krijgen het heel snel te warm, ze kunnen de hitte niet goed verdragen
- de getroffenen zijn nerveus en prikkelbaar, trillen, slapen slecht
- snelle hartslag (tachycardie), hartritmestoornissen kunnen optreden
- verhoogde bloeddruk
- Gewichtsverlies ondanks toegenomen eetlust
- diarree
- Haarverlies diffuus over het hoofd verdeeld
- Spierpijn of zwakte
Vergroting van de schildklier (struma, medisch: struma)
Bij de ziekte van Graves wordt de schildklier soms groter. Het is dan – vooral als het hoofd naar achteren gebogen is – zichtbaar en voelbaar in de nek. Dit struma kan gepaard gaan met een gevoel van druk in de keel of moeite met slikken. Het dragen van coltruien (“Rolli”) of overhemdkragen wordt vaak als oncomfortabel ervaren en kleding kan plotseling te strak om de nek worden. In zeldzame, ernstige gevallen kan kortademigheid optreden.
Hoe de ziekte van Graves zichtbaar is in het oog
De ziekte van Graves manifesteert zich bij ongeveer 50 procent van de patiënten niet alleen in de , maar ook in de oogkassen. De oogbollen steken meer uit dan ze normaal doen (medisch: exophthalmus). Hierdoor lijken de ogen overdreven groot en wijd open. De oorzaak van deze aandoening (medisch: endocriene orbitopathie) is een toename van het weefsel achter de oogbol. Hoe dit precies gebeurt, is niet helemaal opgehelderd. Vermoedelijk ligt aan de basis dezelfde stoornis in het lichaamseigen afweersysteem, wat ook leidt tot klachten in de schildklier.
De uitpuilende ogen kunnen verschillende problemen veroorzaken. Ze kunnen niet meer zo gemakkelijk worden gesloten en sommige patiënten voelen een vreemd lichaamsgevoel of een pijnlijk gevoel van druk op het oog. De ogen tranen overmatig, het bindvlies kan rood worden en de oogleden kunnen opzwellen. Licht wordt vaak als oncomfortabel ervaren. Visuele stoornissen zoals dubbelzien komen voor. In zeldzame en ernstige gevallen is de oogzenuw van het oog beschadigd.
De volgende zijn bijzonder kenmerkende symptomen van de ziekte van Graves:
- endocriene orbitopathie,
- snelle hartslag
- Schildkliervergroting
Deze combinatie wordt ook wel de “Merseburg Trias” genoemd. Als deze symptomen afwezig zijn, sluit dit de ziekte niet uit.
Zwelling op de onderbenen
In zeer zeldzame gevallen vormt zich een pasteuze zwelling (myxoedeem) op de schenen.
Ziekte van Graves : Complicaties
Complicaties van de ziekte van Graves kunnen zijn:
- Zwangerschapsproblemen. Mogelijke complicaties van de ziekte van Graves tijdens de zwangerschap zijn onder meer een miskraam, vroeggeboorte, foetale schildklierdisfunctie, slechte foetale groei, hartfalen bij de moeder en pre-eclampsie. Pre-eclampsie is een maternale aandoening die resulteert in hoge bloeddruk en andere ernstige tekenen en symptomen.
- Hartaandoeningen. Indien onbehandeld, kan de ziekte van Graves leiden tot hartritmestoornissen, veranderingen in de structuur en functie van de hartspieren en het onvermogen van het hart om voldoende bloed naar het lichaam te pompen (hartfalen).
- Schildklier storm. Een zeldzame maar levensbedreigende complicatie van de ziekte van Graves is een schildklierstorm, ook bekend als versnelde hyperthyreoïdie of thyreotoxische crisis. Het is waarschijnlijker wanneer ernstige hyperthyreoïdie onbehandeld of onvoldoende wordt behandeld.
De plotselinge en drastische toename van schildklierhormonen kan veel effecten veroorzaken, waaronder koorts, zweten, braken, diarree, delirium, ernstige zwakte, toevallen, onregelmatige hartslag, gele huid en ogen (geelzucht), ernstige lage bloeddruk en coma. Schildklierstorm vereist onmiddellijke spoedeisende zorg.
Ziekte van Graves : Diagnose
Praten met de arts gaat over de huidige klachten, maar ook over de medische voorgeschiedenis van de patiënt. Deze medische geschiedenis wordt gevolgd door een lichamelijk onderzoek. Als de ziekte van Graves wordt vermoed, zal de arts vooral de ogen, onderbenen en handen controleren. Naast het meten van de bloeddruk is ook een bloedonderzoek belangrijk. De bloedspiegels van de schildklierhormonen T3 en T4 en het hypofysehormoon TSH worden gemeten. TSH stimuleert de hormoonproductie in de schildklier. Het bloed wordt ook onderzocht op antistoffen die typisch zijn voor de ziekte van Graves. Meestal is ook een echografisch onderzoek geïndiceerd. De echografie van de schildklier kan mogelijke veranderingen in het weefsel detecteren en de grootte van de schildklier meten. Bij de ziekte van Graves is de schildklier soms vergroot. Als er geen duidelijke diagnose kan worden gesteld, moeten andere ziekten worden uitgesloten en moet nader onderzoek worden gedaan. Dit omvat een schildklierscintigrafie.
Therapie: Wat te doen tegen de ziekte van Graves?
Welke medicijnen helpen bij de ziekte van Graves?
De overheersende symptomen bij de ziekte van Graves worden veroorzaakt door een teveel aan schildklierhormonen in het lichaam. Geneesmiddelen die het niveau van de schildklierhormonen T3 en T4 in het bloed verlagen (schildklierremmers, ‘schildklierblokkers’) zijn daarom geschikt voor behandeling.
Veel voorgeschreven actieve ingrediënten zijn thiamazol, carbimazol, methimazol en propylthiouracil. Langdurige medicatie-inname is noodzakelijk om de ziekte van Graves te behandelen, meestal voor minstens een jaar, soms langer. De meest voorkomende bijwerkingen zijn huiduitslag (exantheem), maagdarmproblemen, jeuk en een toename van de leverfunctie. In zeer zeldzame gevallen kan er een afname van het aantal witte bloedcellen zijn (leukocytopenie, agranulocytose), zodat regelmatige medische controles noodzakelijk zijn.
In sommige gevallen schrijft de arts een bètablokker (propranolol) voor ter ondersteuning – of als de schildkliermedicijnen niet worden verdragen. Deze werkzame stof, die ook bij hoge bloeddruk wordt gebruikt, vertraagt de te snelle pols en kan een positief effect hebben op andere klachten zoals tremoren. Het is echter niet voldoende om de hyperthyreoïdie te stabiliseren.
In bijna de helft van de gevallen verbeteren de klachten blijvend na langdurig gebruik van de schildkliermedicatie. De andere helft van de patiënten hervalt nadat het medicijn is gestopt: de hyperthyreoïdie keert terug. Daarom moeten ook na een thyreostatische behandeling medische controles worden uitgevoerd.
Als de situatie niet verbetert met medicatie of als snelle therapie noodzakelijk is, bijvoorbeeld omdat de schildklier sterk vergroot is en daardoor klachten veroorzaakt, zal de behandelend arts ofwel een operatie ofwel een behandeling met radioactief jodium (afgekort RIT of RJT) voorstellen. -definitieve therapie genoemd.
Schildklieroperatie
Tijdens een operatie wordt de schildklier vrijwel volledig verwijderd (uitgebreide strumaresectie, “bijna totaal”). De procedure wordt uitgevoerd via een kleine incisie in de voorkant van de nek. Een hernieuwde hyperfunctie kan alleen veilig worden voorkomen nadat de schildklier volledig is verwijderd. De operatie kan met name geschikt zijn als schildklierkanker wordt vermoed en moet worden verholpen. Dit type kanker is zeer zeldzaam.
Na de operatie treedt meestal en opzettelijk een blijvende hypothyreoïdie op. Dit kan gemakkelijk worden gecompenseerd door schildklierhormonen te nemen.
Zoals bij elke operatie, kan een schildklieroperatie leiden tot complicaties zoals bloedingen of infecties. In zeldzame gevallen beschadigt de procedure de stembandzenuw die in de buurt van de klier loopt, wat aanhoudende heesheid kan veroorzaken. Er kan ook letsel aan de bijschildklieren optreden. Het is van groot belang dat de chirurg ruime ervaring heeft met schildklieroperaties.
131 radio-jodiumtherapie (RIT, RJT)
De ziekte van Graves kan ook worden behandeld met 131 radio-jodiumtherapie. De patiënt krijgt tijdens een kort verblijf in het ziekenhuis een preparaat met radioactief 131-jodide. De stof wordt voornamelijk opgeslagen in de schildklier, waar het radioactieve straling afgeeft. Het vernietigt geleidelijk het schildklierweefsel, waardoor het kleiner wordt. Dit elimineert permanent de overfunctie. De straling wordt nauwkeurig berekend en nauwkeurig gedoseerd. Het werkt lokaal op het klierweefsel. De rest van het lichaam wordt niet belast. De 131-RIT is niet geschikt voor zwangere vrouwen of vrouwen die borstvoeding geven.
Na een 131-RIT treedt opzettelijk hypothyreoïdie op, die moet worden gecompenseerd door langdurig schildklierhormoon te gebruiken. Oogsymptomen kunnen op korte termijn zelden verergeren. Nazorg door de arts met regelmatige controles is noodzakelijk.
Therapie van oogproblemen bij de ziekte van Graves
Bij de ziekte van Graves kunnen de ogen (kassen) bij ongeveer 50 procent van de patiënten aangetast zijn (zie hoofdstuk Symptomen). Deze orbitopathie is moeilijk te behandelen. Het is cruciaal om de hormoonhuishouding zo snel en effectief mogelijk te herstellen. Afhankelijk van de ernst zal de arts ook cortisonepreparaten (glucocorticoïden) voorschrijven. Kunsttranen helpen bij droge ogen, donkere brillen met lichtgevoeligheid en speciale prismabrillen met dubbelzien. In bepaalde gevallen kan bestraling van de ogen verlichting bieden. Bepaalde oogoperaties zijn soms ook aan te raden. Zo wordt het ooglid gecorrigeerd of wordt de druk op de oogbol verminderd (orbitale decompressie).
Roken verslechtert het verloop en de effectiviteit van de therapie bij endocriene orbitopathie aanzienlijk en moet worden vermeden.
Ziekte van Graves: Prognose
De ziekte van Graves geneest vanzelf bij ongeveer 50 procent van de patiënten. Toch is een tijdige behandeling met schildklierremmers noodzakelijk. Zelfs na succesvolle therapie kan de ziekte weer opflakkeren. De schildklierfunctie moet dan voorgoed worden uitgeschakeld.
Een gevreesde complicatie van hyperthyreoïdie als gevolg van de ziekte van Graves of een andere ziekte is de thyreotoxische crisis. De mortaliteit is hier 20 tot 30 procent.
Ziekte van graves video :-
De dermopathie van Graves is het gevolg van een opeenhoping van bepaalde koolhydraten in de huid – waarvan de oorzaak niet bekend is. Ophoping van koolhydraten veroorzaakt ook de oogproblemen die gepaard gaan met de ziekte van Graves. De overgrote meerderheid van de mensen die de dermopathie van Graves ontwikkelen, heeft ook de oftalmopathie van Graves.
Het treedt op wanneer het immuunsysteem van het lichaam het weefsel rond het oog aanvalt en ontstekingen veroorzaakt in de weefsels rond en achter het oog. Bij de meeste patiënten beïnvloedt dezelfde auto-immuunziekte die TED veroorzaakt ook de schildklier, wat resulteert in de ziekte van Graves.
Symptomen van de oogziekte van Graves zijn onder meer: Gevoel van irritatie of korreligheid in de ogen, roodheid of ontsteking van het bindvlies (het witte deel van de oogbol), overmatig tranende of droge ogen, zwelling van de oogleden, gevoeligheid voor licht, voorwaartse verplaatsing of uitpuilen van de ogen (proptosis genoemd), en dubbele …
De meeste patiënten denken dat zodra hun arts het schildklierprobleem van het lichaam behandelt, de ogen weer normaal zullen worden. Dit is vaak niet het geval. Bij sommige patiënten verslechteren de ogen in de maanden en jaren na de medische behandeling, ondanks dat het lichaam gestabiliseerd is.
