Eiwitten in urine

Kleine hoeveelheden eiwit in de urine zijn normaal en geen reden tot bezorgdheid. Als er echter te veel eiwit in de urine wordt gemeten, kan er een ziekte achter zitten. De arts zal dan nauwkeurig de aard en hoeveelheid van de eiwitten analyseren. Lees hier wat eiwit in urine je kan vertellen over je gezondheid.

Proteïnurie is de aanwezigheid van eiwit in de urine. Het kan bepaalde nierziekten of algemene ziekten detecteren, zoals multipel myeloom, of zelfs pre-eclampsie bij zwangere vrouwen.

Wat betekent eiwit in urine?

Eiwit in de urine is in kleine hoeveelheden onschadelijk en komt ook voor in gezonde nieren. De situatie is anders als er te veel eiwit in de urine zit (proteïnurie). De oorzaken hiervoor kunnen verschillende aandoeningen en ziekten zijn.

De nieren hebben zogenaamde nierlichaampjes in hun cortex, die elk bestaan uit een wirwar van bloedvaten (glomerulus) en een omringend kwetsbaar omhulsel (Bowman’s capsule). Het doorstromende bloed wordt gefilterd door de heersende druk in het vasculaire cluster: water en kleinere moleculen zoals bloedsuiker en kleine eiwitten worden door de vaatwanden in het omringende Bowman-capsule geperst. Wat overblijft zijn bloedcellen en grotere moleculen zoals grote eiwitten.

Het waterige filtraat in de Bowman-capsule (primaire urine genoemd) bevat alleen kleine eiwitten. Deze worden normaal gesproken uitgefilterd (samen met andere stoffen) in de daaropvolgende niertubuli (tubulaire apparaten). Het resulterende tweede filtraat verlaat vervolgens het lichaam als secundaire urine.

Nier proteïnurie

De oorzaak van het teveel aan eiwit in de urine is beschadiging of storing in de nier zelf. Als de nierlichaampjes bijvoorbeeld niet meer in staat zijn om grote eiwitten zoals albumine uit de urine te houden, wordt dit glomerulaire proteïnurie genoemd. Je kunt het zien alsof het filter gaatjes heeft waar grotere eiwitten ongehinderd doorheen kunnen.

Een tubulaire proteïnurie treedt op wanneer de niertubuli de kleine eiwitten (zoals alfa1-microglobuline of bèta2-microglobuline) in de primaire urine niet kunnen uitfilteren.

Postrenale proteïnurie

Het overtollige eiwit in de urine is afkomstig van infecties of verwondingen aan de urinewegen. Dan zit het eiwit alfa2-macroglobuline vooral in de urine.

Ook gemengde vormen van proteïnurie zijn mogelijk, waarbij bijvoorbeeld zowel de nierlichaampjes als de niertubuli zijn aangetast.

Goedaardige proteïnurie

Bovendien kan goedaardige proteïnurie vooral bij jongere mensen voorkomen. Hier is de hoeveelheid eiwit in de urine slechts licht verhoogd, bijvoorbeeld door stress, fysieke belasting of zonder reden (idiopathisch). De gemeten waarde verbetert vaak vanzelf vanzelf.

Lees ook :-Hoeveel chromosomen heeft een mens

Hoe komt eiwit in de urine?

De menselijke urine wordt onder meer gebruikt om gifstoffen en afbraakstoffen uit het organisme te verwijderen die door de nieren zijn afgescheiden. Een bepaalde hoeveelheid eiwit in de urine is normaal en ongevaarlijk. Als het eiwitgehalte echter de grenswaarden overschrijdt, is dit een teken van organische schade.

Artsen maken onderscheid tussen verschillende groepen eiwitten in termen van eiwitgehalte in de urine – meer hierover hieronder. Bij de interpretatie van de laboratoriumwaarden is het belangrijk op te merken of we het hebben over totaal eiwit of een specifieke individuele waarde.

Welke eiwitten vind je in urine?

Het eiwit dat bijzonder kritisch is bij proteïnurie in de urine, is het zogenaamde albumine. In een gezond organisme wordt het albumine bijna volledig vastgehouden wanneer het door de nieren wordt gefilterd. Verhoogde albuminewaarden geven daarom een duidelijke indicatie van een functiestoornis van de nierlichaampjes.

Andere typische eiwitten in de urine zijn globulinen (opslagplasma-eiwitten) en uromoduline. Dit laatste wordt geproduceerd door de nier zelf en komt het meest voor in normale urine.

Welke eiwitgehaltes in de urine zijn normaal?

De normale waarde voor totaal eiwit in de urine bij een volwassene ligt tussen 60 en 150 milligram/dag.

Als het aandeel albumine in het totale eiwit meer dan 20 milligram/liter is, is dit een expliciete indicatie van een nierziekte.

Lees ook :- Koude handen en voeten

Hoe wordt Eiwitten in urine bepaald?

Zoals we hebben gezien, zijn er twee systemen beschikbaar:

• Een urineteststrip: in dit geval wordt een teststrip in de urine gedompeld die eerder is opgevangen in een schone, droge container. In één minuut en met behulp van een colorimetrische schaal kunnen we de aanwezigheid van eiwitten (vooral albumine) onthullen. Wees voorzichtig, alkalische of sterk geconcentreerde urine kan een vals positief resultaat opleveren (het onderzoek zou de aanwezigheid van eiwitten aan het licht brengen, ook al bevat het monster er geen).

• 24-uurs proteïnurie: deze techniek is restrictiever en vereist de nauwkeurige verzameling van alle urine voor de dag. Het maakt het mogelijk om een nauwkeuriger idee te krijgen van het urineverlies van eiwitten. Wees voorzichtig, een urineweginfectie of overvloedige hematurie (aanwezigheid van bloed in de urine) kan het resultaat vervalsen.

Voor het verzamelen van het monster is het raadzaam om de urine van de eerste ochtend in het toilet te verwijderen en vervolgens alle urine op te vangen in een plastic fles, tot de eerste urinering van de volgende ochtend. Noteer de datum en tijd van de eerste urine op de pot.

creatininurie en onpraktisch om uit te voeren (beter om de hele dag te blijven met zijn verzamelfles), deze dosering wordt niet aangeboden. De verzamelde urine moet op een koele plaats (+ 4 ° C, hoogstens in de koelkast) worden bewaard en moet overdag naar het laboratorium worden gebracht. Deze analyse gaat vaak gepaard met de 24-uurs creatininurie-assay (die de uitscheiding van creatinine in de urine zal beoordelen). Vaak is het nodig om de verzamelde urine onder verschillende omstandigheden (na het sporten, na een maaltijd, bij het wakker worden, enz.) te analyseren om te bepalen of het om eenmalige of permanente proteïnurie gaat. Dat laatste roept makkelijker nierschade op.

Oorzaken van de ziekte

Artsen maken onderscheid tussen varianten van proteïnurie, afhankelijk van de plaats van herkomst. De term “nier” staat voor “met betrekking tot de nier”.

• Nierproteïnurie – oorzaak in de nieren: De zogenaamde nierlichaampjes in de niercortex nemen de filtering van het bloed voor te verwijderen stoffen over. Deze organen bestaan ​​elk uit een wirwar van bloedvaten (glomerulus), een kapsellichaam en nierkanalen. Ze vormen de barrière tussen bloed en urine.
• Tijdens het filterproces komen eiwitten tot een bepaalde molecuulmassa in de urine. “Grotere” eiwitten worden vastgehouden door de glomeruli, terwijl kleinere eiwitten na filtering worden teruggestuurd naar het lichaam. Als de membranen van de nierlichaampjes echter geïrriteerd of beschadigd zijn, komen er meer of grotere eiwitten in de urine terecht.
• Prerenale proteïnurie – eiwitoverschot al vóór filtering: De verhoogde eiwitconcentratie treedt op onafhankelijk van het werk van de nieren, bijvoorbeeld door een teveel aan eiwit in het bloed (“overloopproteïnurie”). Oorzaken kunnen bijvoorbeeld schade aan bloedcellen of spiercellen zijn door vergiftiging.
• Postrenale proteïnurie – eiwitafscheiding na filtering: Een aandoening van de urinewegen kan de oorzaak zijn van de abnormale waarden, bijvoorbeeld een ontsteking.

Hoe het wordt gemeten

Proteïnurie wordt bepaald aan de hand van een ochtendurinemonster of 24-uurs urineverzameling.

Symptomen van teveel eiwit in de urine

Het verhoogde eiwitgehalte van de urine is voor de leek nauwelijks waarneembaar. De verandering in urine als zodanig veroorzaakt geen ongemak. Soms lijkt de aangetaste urine “schuimend”.

Verhoogde waarden worden daarom meestal pas door de arts ontdekt wanneer routinecontroles of laboratoriumtests worden uitgevoerd in verband met andere ziekten.

Also read: – Blood after sex

Eiwit in de urine: De mogelijke gevolgen

Zoals vermeld in het eerste deel, is proteïnurie een zeer nuttige marker bij het vroegtijdig opsporen van schade aan nierstructuren die, indien verwaarloosd, ook kan leiden tot chronisch nierfalen. Proteïnurie is ook een parameter die verband houdt met cardiovasculaire problemen, wat zelfs in dit geval een belangrijke alarmbel oplevert. De juiste werking van de nieren en het cardiovasculaire welzijn zijn cruciale en essentiële factoren voor de algemene gezondheid van de proefpersoon: daarom mag de toestand van proteïnurie absoluut niet worden onderschat. Als het urineonderzoek de toestand van proteïnurie aan het licht brengt, is het daarom een ​​goede gewoonte om deze parameter in de loop van de tijd onder controle te houden, om het voorbijgaande karakter of, integendeel, de persistentie ervan te evalueren. In het geval van aanhoudende proteïnurie is het belangrijk om de casus te verdiepen met verder klinisch onderzoek om de meest correcte therapeutische benadering te kunnen volgen. In het geval van verwaarloosde proteïnurie bestaat het risico dat nierbeschadiging kan verergeren, waardoor de algemene gezondheid van het individu in gevaar komt. Echter, zoals reeds vermeld, kan de hoeveelheid eiwit in de urine zelfs bij gezonde proefpersonen licht en tijdelijk toenemen, afhankelijk van bepaalde levensstijlen en in aanwezigheid van goedaardige orthostatische proteïnurie.

Behandeling van eiwitten in urine

Als u tijdelijke of milde proteïnurie heeft, heeft u waarschijnlijk geen behandeling nodig. Maar als u consistente proteïnurie heeft, moet u de onderliggende aandoening behandelen.

De behandeling kan zijn:

• Veranderingen in het dieet. Als u een nieraandoening, diabetes of hoge bloeddruk heeft, zal een arts specifieke dieetveranderingen aanbevelen.
• Gewichtsverlies. Afvallen kan aandoeningen beheersen die de nierfunctie schaden.
• Medicatie tegen bloeddruk. Als u hypertensie of diabetes heeft, kan de arts medicijnen voorschrijven om uw bloeddruk te verlagen.
• Diabetes medicatie. Mogelijk hebt u medicatie of insulinetherapie nodig om de hoge bloedglucose onder controle te houden.
• Dialyse. Bij glomerulonefritis en nierfalen wordt dialyse gebruikt om hoge bloeddruk en vloeistoffen te beheersen.

Eiwitten in urine : De diagnose

Om het aandeel eiwit in de urine te meten, gebruikt de arts eerst gevoelige teststrips. Dergelijke snelle tests kunnen al eiwitten detecteren en hun hoeveelheid bepalen. Als de arts een significante afwijking van de normwaarden constateert, zorgt hij voor een grondig laboratoriumonderzoek van de urine.

Eiwitten in urine : Preventie

Als de arts bij een urineonderzoek afwijkingen van de norm constateert, zijn meerdere vervolgmonsters om de paar weken nuttig om statistische “uitbijters” in de meetwaarden te classificeren. Zo kan de behandelend arts gezondheidsrisico’s of verborgen ziekten in een vroeg stadium signaleren.

Maatregelen die algemeen als gezondheidsbevorderend worden beschouwd, zoals het terugdringen van zwaarlijvigheid, het afzien van nicotine en alcohol en het per geval aanpassen van bestaande medicijnen, zijn nuttig.