Ontstoken hartzakje overlijden

John
11 Min Read

Pericarditis is een ontsteking van de zak rond het hart. De frequentie van pericarditis wordt onderschat omdat veel pericarditis onopgemerkt blijft.

Ontstoken hartzakje overlijden : Definitie

Ontstoken hartzakje overlijden : Definitie

Pericarditis is een ontsteking van het hartzakje, het membraan dat het hart omringt. “Het wordt gekenmerkt door zwelling van het hartzakje en door een teveel aan vloeistof tussen het hart en het hartzakje (we spreken van pericardiale effusie)”, legt dokter Grégory Schoukroun uit, cardioloog in de Mont-Louis-kliniek in Parijs.

Lees ook :- Slechte doorbloeding handen

Wat is pericarditis?

Pericarditis is een ontsteking van het pericardium, het membraan dat het hart omhult en dat bestaat uit twee vellen (vezelig pericardium en sereus pericardium (samengesteld uit een pariëtale laag en een viscerale laag)) die daarin een holte begrenzen die gewoonlijk leeg is. Tussen de twee blaadjes zit een smeervloeistof, waardoor ze wrijvingsloos over elkaar kunnen schuiven. Ontsteking van het hartzakje veroorzaakt echter irritatie, zwelling (zwelling) en pijn. De holte kan gevuld zijn met vloeistof, het wordt pericarditis met effusie genoemd, in tegenstelling tot droge pericarditis als er geen vloeistof is. Sommige vormen van pericarditis kunnen plotseling optreden en korte tijd aanhouden (acute pericarditis), terwijl andere zich langzaam ontwikkelen en lang aanhouden (chronisch). Heel vaak blijft de oorzaak onbekend. Dit wordt idiopathische pericarditis genoemd, maar dit is vaak het gevolg van een infectie veroorzaakt door een virus.

Wat zijn de oorzaken van pericarditis?

De oorzaak kan een geïsoleerde ontsteking van het hartzakje (pericarditis) zijn, maar het kan ook optreden als onderdeel van een breed scala aan onderliggende ziekten. Meer dan 50 procent van de gediagnosticeerde pericarditis blijft zonder een detecteerbare oorzaak (“idiopathische”). Als het mogelijk is een oorzaak te noemen, dan staan ​​infectieziekten, voornamelijk veroorzaakt door virussen, meer zelden tuberculose of andere bacteriën, op de voorgrond. Ziekten van naburige organen kunnen ook leiden tot een begeleidende ontstekingsreactie van het hartzakje. Dit komt vooral voor bij een acuut myocardinfarct, ontsteking van de hartspier (“myocarditis”) of longontsteking.

Systemische ontstekingsziekten kunnen leiden tot betrokkenheid van het hartzakje. Pericarditis komt minder vaak voor bij stofwisselingsziekten, bijvoorbeeld bij nierfalen. In de context van kanker kunnen secundaire tumoren worden gevormd met een tumorachtige ontstekingsreactie van het hartzakje. Andere oorzaken zijn onder meer hartchirurgie, bestraling van de borstkas, reumatische aandoeningen en zeldzame systemische auto-immuunziekten, HIV, parasieten of bepaalde medicijnen.

Lees ook :- Nieuw medicijn tegen aderverkalking

Symptomen van ontstoken hartzakje overlijden

Symptomen veroorzaakt door chronische pericarditis Hoesten en kortademigheid tijdens lichamelijke inspanning worden veroorzaakt doordat bloed zich ophoopt in de longvaten. Bloed wordt in de met lucht gevulde ruimte in de longen geperst. Hetzelfde mechanisme kan ook worden gebruikt om vloeistof in de weefsels van andere delen van het lichaam te persen. Dit veroorzaakt bijvoorbeeld gezwollen benen en een ophoping van vocht in de buikholte, wat in technische termen ascites wordt genoemd. De uitgesproken vermoeidheid die vaak voorkomt bij de getroffen personen kan worden verklaard door de ziektegerelateerde, beperkte prestatie van het hart. Het lichaam wordt alleen in stressvolle situaties onvoldoende van bloed voorzien, waardoor het sneller vermoeid raakt.

Als zich in korte tijd een grote hoeveelheid vocht tussen de pericardiale lagen ophoopt, kan dit zo veel druk uitoefenen op het hart dat de ventrikels niet meer voldoende met bloed kunnen worden gevuld en acuut hartfalen optreedt. In medisch jargon staat dit fenomeen bekend als pericardiale tamponnade, een ontwikkeling die in veel gevallen zelfs bij onmiddellijke therapie tot de dood leidt. Bij chronische pericarditis hoopt vocht zich langzaam op tussen de vellen van het hartzakje, waardoor ze voldoende tijd hebben om uit te zetten. Pericardiale tamponade komt daarom significant minder vaak voor bij chronische pericarditis. Doorgaans veroorzaakt chronische pericarditis geen pijn.

Lees ook :- Aneurysma buik symptomen

Diagnose van ontstoken hartzakje overlijden

De eerste stap bij het vaststellen van een juiste diagnose van pericarditis is een volledig lichamelijk onderzoek van de patiënt. Daarna worden meer specifieke controles uitgevoerd, zoals bloedonderzoeken en instrumentele onderzoeken.

Objectief onderzoek

Het lichamelijk onderzoek begint met de anamnese, dat wil zeggen met het verzamelen van informatie met betrekking tot symptomen en klinische geschiedenis rechtstreeks uit de stem van de patiënt (of familie).
De arts stelt de patiënt vervolgens verschillende vragen om te begrijpen of een van de bovengenoemde oorzaken van pericarditis zich in het recente verleden heeft voorgedaan (virale infectie, bacteriële infectie, auto-ongeluk, hartoperatie, enz.).
Daarna gaan we verder met de stethoscopische controle. Hartauscultatie, met behulp van een stethoscoop, maakt het mogelijk om een hard geluid te herkennen, zoals iets dat krast. Dit geluid is het resultaat van het wrijven tussen de twee lagen van het hartzakje en de abnormale pericardiale vloeistof.

Bloedtesten

Controles op een bloedmonster worden gebruikt om elke infectie (viraal of bacterieel) op te sporen. Daarnaast kan het ook nuttig zijn om een monster pericardiaal vocht te nemen en te analyseren, omdat dit veel informatie kan opleveren.

Instrumentale examens

Instrumentele tests zijn essentieel om de pre-diagnose te bevestigen en niet alleen: hierdoor worden de anomalieën op het niveau van het hartzakje, de uitlokkende oorzaken en de mogelijke gerelateerde pathologieën opgehelderd.

  • Elektrocardiogram (ECG). Door elektroden op de huid van een persoon aan te brengen, wordt de elektrische activiteit van het hart gemeten. Als de geteste persoon daadwerkelijk pericarditis heeft, herkent de arts specifieke afwijkingen in de hartslag.
  • Röntgenfoto van de borst. Hiermee kunt u de vorm en grootte van het hart evalueren. Het hart van een patiënt met pericarditis lijkt groter door de ophoping van pericardvocht.
  • Echocardiogram. Het geeft een anatomisch beeld van het hart en zijn structuren, inclusief het hartzakje. Als er een verandering in het volume is, wordt dit gemarkeerd.
  • Computergestuurde axiale tomografie (CT). Er worden zeer gedetailleerde beelden van het hart en het hartzakje verkregen. Het is essentieel om de oorzaken op te helderen en andere pathologieën dan pericarditis, maar met vergelijkbare symptomen, uit te sluiten. Bij het onderzoek wordt gebruik gemaakt van ioniserende straling, die licht schadelijk is voor de patiënt.
  • Magnetische resonantie . Biedt beelden van het hartzakje en de eventuele veranderingen. Het onderzoek is helemaal niet schadelijk voor de patiënt.

Evolutie en mogelijke complicaties van pericarditis

In zeldzame gevallen kan acute pericarditis leiden tot andere problemen of veranderen in idiopathische of chronische pericarditis.

Als onderdeel van de ontwikkeling van chronische pericarditis, zijn medicamenteuze behandeling en chirurgie mogelijk om mogelijke complicaties te verhelpen en te beperken.

In extreme gevallen kan pericarditis levensbedreigend zijn, maar dit blijft uitzonderlijk.

Hoe wordt ontstoken hartzakje overlijden behandeld?

De behandeling van pericarditis is gebaseerd op de oorzaak van de pericarditis. Bij acute pericarditis worden pijnstillers gebruikt, bij voorkeur ibuprofen of diclofenac in combinatie met maagbeschermende middelen.

Colchicine wordt gebruikt als een ontstekingsremmend geneesmiddel, alleen of in combinatie met een van de bovengenoemde geneesmiddelen. De duur van de therapie is 3-6 maanden. Colchicine wordt gebruikt bij terugkerende, “recidiverende” pericarditis en, in toenemende mate, bij acute pericarditis, aangezien colchicine recidieven kan verminderen.

Corticosteroïden worden gegeven wanneer een auto-immuunziekte duidelijk is gediagnosticeerd. Ongericht gebruik zonder duidelijke oorzaak verhoogt echter het recidiefpercentage. Corticosteroïden mogen niet worden voorgeschreven als er bijvoorbeeld een duidelijke virale ontsteking van het hartzakje is.

De behandeling van chronische pericarditis komt overeen met de behandeling van acute pericarditis.

De specifieke therapie is gebaseerd op de gedetailleerde diagnose, eventueel met behulp van een pericardpunctie. Op basis van de resultaten kan een specifieke, bijvoorbeeld antivirale, antibacteriële of immunosuppressieve therapie worden gestart.

In het geval van ontsteking van het hartzakje als onderdeel van een specifieke onderliggende ziekte (bijvoorbeeld kanker, nierfalen), is de therapie gericht op de veroorzakende ziekte. Indien nodig wordt een chemotherapeutisch middel in het hartzakje gedruppeld in het geval van een besmetting met kankercellen. In het geval van purulente pericarditis is het inbrengen van een irrigerende zuigdrainage noodzakelijk.

Indien nodig wordt een gepantserd hart onderworpen aan chirurgische therapie met fenestratie, verwijdering of gedeeltelijke verwijdering van de met littekens bedekte en verkalkte delen van het hartzakje.

Wat zijn de complicaties van pericarditis?

Complicaties zijn zeldzaam en komen vooral voor in de context van chronische pericarditis met effusie. De meest gevreesde complicatie is tamponnade: er komt te veel vloeistof tussen de twee lagen van het hartzakje, wat leidt tot aanzienlijke compressie van het hart.

Welk virus veroorzaakt pericarditis?

Wat is de oorzaak van virale pericarditis? Er kunnen verschillende virussen bij betrokken zijn: griepvirus, hepatitis, bof, mononucleosis of zelfs het aids-virus.

Hoe krijg je pericarditis?

Oorsprong van acute pericarditis Acute pericarditis is in de meeste gevallen besmettelijk: In 85% van de gevallen (bron 1) is de oorzaak viraal (virale pericarditis), gekoppeld aan enterovirussen (coxsackies A en B), echovirus, adenovirus, cytomegalovirus, parvovirus B19, Epstein-Barr, herpes, HIV, hepatitis C, griep…

Hoe pericarditis voorkomen?

Lichamelijke inspanning moet gedurende 2 of 3 weken worden vermeden. Pericarditis met effusie: vloeistof verschijnt tussen het hartzakje en het hart en veroorzaakt een gevoel van kortademigheid. Pericarditis vereist behandeling met ontstekingsremmers en rust gedurende 2 of 3 weken.

Share This Article
Leave a comment