May thurner syndroom

John
14 Min Read

May-Thurner-syndroom, ook bekend als iliacale veneuze compressiesyndroom of Cockett-syndroom, beïnvloedt twee bloedvaten die naar uw benen gaan. Het kan ervoor zorgen dat u meer kans heeft op een DVT (diepe veneuze trombose) in uw linkerbeen.

Uw bloedvaten vervoeren bloed naar elk deel van uw lichaam. Je slagaders voeren bloed weg van je hart en je aderen brengen het terug. Soms kruisen slagaders en aders elkaar. Normaal gesproken is dat geen probleem. Maar wel als je het May-Thurner-syndroom hebt.

Deze aandoening heeft betrekking op uw rechter iliacale slagader, die bloed naar uw rechterbeen voert, en de linker iliacale ader, die bloed uit uw linkerbeen naar uw hart brengt.

Bij het May-Thurner-syndroom knijpt de rechter iliacale ader in de linker iliacale ader wanneer ze elkaar kruisen in uw bekken. Vanwege die druk kan het bloed niet zo vrij door de linker iliacale ader stromen. Het is een beetje alsof je halverwege op een slang stapt.

May thurner syndroom van oorzaken en risicofactoren

May thurner syndroom van oorzaken en risicofactoren

May-Thurner-syndroom is willekeurig. Het zit niet in je genen wat je van je ouders meekrijgt.

De cross-over van die bloedvaten is normaal. Maar in sommige gevallen zijn ze zo gepositioneerd dat de rechter iliacale slagader de linker iliacale ader tegen de wervelkolom drukt. Die extra druk laat een smallere opening achter. Het kan ook leiden tot littekens in de ader.

U heeft meer kans om het May-Thurner-syndroom te krijgen als u:

  • zijn vrouwelijk
  • Heb scoliose
  • Net een baby gekregen
  • Heb meer dan één kind gehad
  • Neem orale anticonceptie
  • zijn uitgedroogd
  • Heeft u een aandoening waardoor uw bloed te veel stolt?

Lees ook :- Urine verlies man

Wat zijn de symptomen van het May-Thurner-syndroom?

Het May-Thurner-syndroom heeft meestal geen symptomen, tenzij het diepe veneuze trombose (DVT) veroorzaakt. DVT is een bloedstolsel dat de bloedstroom in de ader kan vertragen of blokkeren.

Symptomen van DVT zijn onder meer:

  • pijn in het been
  • gevoeligheid of kloppend in het been
  • de huid lijkt verkleurd, rood of warm bij aanraking
  • zwelling in het been
  • zwaar gevoel in het been
  • vergrote aderen in het been

DVT van het May-Thurner-syndroom kan ook veneuze insufficiëntie veroorzaken. Dit maakt het moeilijk voor uw aderen om het bloed in uw hart te laten circuleren.

Symptomen van veneuze insufficiëntie zijn onder meer:

  • pijn in het been
  • huidverkleuring
  • zwelling in de benen
  • beenulcera

Lees ook :- Speekselklieren onder tong

Hoe wordt het gediagnosticeerd?

Het gebrek aan symptomen van het May-Thurner-syndroom kan het voor zorgverleners moeilijk maken om een diagnose te stellen. Uw zorgverlener begint met het opvragen van uw medische voorgeschiedenis en het lichamelijk onderzoek.

Uw zorgverlener zal beeldvormende tests gebruiken om vernauwing in uw linker iliacale ader te zien. Ofwel een niet-invasieve of een invasieve benadering kan worden gebruikt.

Enkele voorbeelden van beeldvormende tests die uw zorgverlener kan uitvoeren, zijn:

Niet-invasieve testen:

Invasieve testen:

  • op katheters gebaseerd venogram
  • intravasculaire echografie, waarbij een katheter wordt gebruikt om een echografie uit te voeren vanuit de binnenkant van een bloedvat

Lees ook :- Baarmoeder verwijderen ervaringen

Wat zijn de behandelmogelijkheden voor MTS?

Het doel van de behandeling is om de symptomen te verminderen en het risico op complicaties te verminderen. Uw zorgverlener zal de behandelingsoptie aanbevelen die voor u geschikt is. Voordat u een behandeling kiest, is het belangrijk om de mogelijke voordelen, risico’s en bijwerkingen met uw zorgverlener te bespreken. U ontvangt specifieke richtlijnen om u voor te bereiden op uw procedure, evenals specifieke instructies om uw herstel te bevorderen.

De meeste behandelingen met betrekking tot MTS zijn eigenlijk gericht op de behandeling van de DVT die wordt geassocieerd met de adercompressie. Hieronder volgen een aantal verschillende opties die kunnen worden gebruikt om patiënten met DVT te behandelen.

Antistolling

Uw arts kan bloedverdunnende medicijnen voorschrijven om bloedstolsels te voorkomen. Wanneer het gebruik van bloedverdunners geïndiceerd is, zal uw arts u nauwlettend in de gaten houden om de grootst mogelijke veiligheid te garanderen. U kunt worden doorverwezen naar de Antistollingskliniek.

Kathetergerichte trombolytische therapie

Dit is een niet-chirurgische behandeling die stolseloplossende medicijnen gebruikt, ook wel trombolytica genoemd, om bloedstolsels op te lossen. De medicijnen kunnen worden toegediend via een katheter, een lange slanke buis die door de ader wordt geleid naar het segment waar het bloedstolsel zich bevindt. Het stolseloplossende medicijn wordt via de katheter in het stolsel geïnfuseerd. Het stolsel lost meestal binnen enkele uren tot een paar dagen op. In sommige gevallen moet het vernauwde gebied van de ader worden behandeld met angioplastiek om verdere vorming van stolsels te voorkomen.

Angioplastiek en stenting

Angioplastiek is een niet-chirurgische behandelingsoptie die wordt gebruikt om de ader te verwijden nadat een bloedstolsel is opgelost. Tijdens angioplastiek wordt een kleine ballon aan het uiteinde van de katheter opgeblazen om de ader open te rekken en de bloedstroom te vergroten. Tijdens de dotterbehandeling wordt vaak een stent geplaatst om de ader open te houden. Een stent is een kleine, metalen gaasbuis die fungeert als een steiger en ondersteuning biedt in de ader. Een ballonkatheter, die over een voerdraad wordt geplaatst, wordt gebruikt om de stent in de vernauwde ader in te brengen. Eenmaal op zijn plaats wordt de ballon opgeblazen en wordt de stent uitgezet tot de grootte van de ader die hem openhoudt. De ballon wordt leeggelaten en verwijderd, en de stent blijft permanent op zijn plaats.

Stenting van de iliacale ader is vaak belangrijk bij de behandeling van MTS. Zodra het bloedstolsel uit de ader is verwijderd (meestal door trombolyse), wordt de gecomprimeerde ader opengedrukt met behulp van een stent.

Vena cava-filters

Vena cava-filters kunnen een behandelingsoptie zijn voor geselecteerde patiënten die geen anticoagulantia (bloedverdunnende) medicijnen kunnen gebruiken, zoals heparine, laagmoleculaire heparine of fondaparinux, of voor patiënten die anticoagulantia gebruiken en stolsels blijven ontwikkelen. Vena cava-filters worden niet altijd gebruikt in de setting van MTS, maar worden vaak gebruikt om complicaties te behandelen die verband houden met de ontwikkeling van een DVT. Het filter kan voorkomen dat bloedstolsels van de ader in de benen naar de longen gaan (longembolie). Tijdens een chirurgische ingreep wordt het filter via een katheter (dunne buis) in een grote ader in de lies of nek ingebracht en vervolgens in de vena cava (de grootste ader in het lichaam). Het kan stolsels vangen terwijl ze door het lichaam naar de longen gaan.

Deze behandeling zal het risico op een longembolie helpen verminderen, maar zal de ontwikkeling van meer stolsels niet voorkomen.

Complicaties can may thurner syndroom

Het syndroom van Turner kan de juiste ontwikkeling van verschillende lichaamssystemen beïnvloeden, maar het varieert sterk tussen personen met het syndroom.

Complicaties die kunnen optreden zijn onder meer:

  • Hart problemen . Veel baby’s met het syndroom van Turner worden geboren met hartafwijkingen of zelfs milde afwijkingen in de hartstructuur die het risico op ernstige complicaties vergroten. Hartafwijkingen omvatten vaak problemen met de aorta, het grote bloedvat dat zich aftakt van het hart en het lichaam van zuurstofrijk bloed voorziet.
  • Hoge bloeddruk . Vrouwen met het syndroom van Turner hebben een verhoogd risico op hypertensie, een aandoening die het risico op het ontwikkelen van ziekten van het hart en de bloedvaten verhoogt.
  • Gehoorverlies. Gehoorverlies komt vaak voor bij het syndroom van Turner. In sommige gevallen is dit te wijten aan het geleidelijke verlies van zenuwfunctie. Een verhoogd risico op frequente middenoorontstekingen kan ook leiden tot gehoorverlies.
  • Slecht zicht. Meisjes met het syndroom van Turner hebben een hoger risico op zwakke spiercontrole van oogbewegingen (strabisme), bijziendheid en andere problemen met het gezichtsvermogen.
  • Nierproblemen . Meisjes met het syndroom van Turner kunnen een nierafwijking hebben. Hoewel deze afwijkingen over het algemeen geen medische problemen veroorzaken, kunnen ze het risico op hypertensie en urineweginfecties verhogen.
  • Auto-immuunziekten. Meisjes en vrouwen met het syndroom van Turner hebben een verhoogd risico op een traag werkende schildklier (hypothyreoïdie) als gevolg van de auto-immuunziekte Hashimoto’s thyroïditis. Ze hebben ook een verhoogd risico op diabetes. Sommige vrouwen met het syndroom van Turner hebben glutenintolerantie (coeliakie) of inflammatoire darmziekte.
  • Skelet problemen. Problemen met botgroei en -ontwikkeling verhogen het risico op abnormale kromming van de wervelkolom (scoliose) en voorwaartse ronding van de bovenrug (kyfose). Vrouwen met het syndroom van Turner lopen ook een verhoogd risico op het ontwikkelen van zwakke en broze botten (osteoporose).
  • Leer moeilijkheden . Meisjes en vrouwen met het syndroom van Turner hebben meestal een normale intelligentie. Er is echter een verhoogd risico op leerproblemen, vooral bij leren waarbij ruimtelijke concepten, rekenen, geheugen en aandacht betrokken zijn.
  • Mentale gezondheidsproblemen . Meisjes en vrouwen met het syndroom van Turner kunnen moeite hebben om goed te functioneren in sociale situaties en hebben een verhoogd risico op ADHD (Attention Deficit/hyperactivity Disorder).
  • Onvruchtbaarheid. De meeste vrouwen met het syndroom van Turner zijn onvruchtbaar. Een zeer klein aantal vrouwen kan echter spontaan zwanger worden en sommigen kunnen zwanger worden door een vruchtbaarheidsbehandeling.
  • Complicaties van zwangerschap. Aangezien vrouwen met het syndroom van Turner een verhoogd risico lopen op complicaties tijdens de zwangerschap, zoals hypertensie en aortadissectie, moeten ze vóór de zwangerschap door een cardioloog worden beoordeeld.

Hoe verloopt het herstel na een operatie?

Sommige operaties die verband houden met het May-Thurner-syndroom worden poliklinisch uitgevoerd, wat betekent dat u dezelfde dag na de operatie naar huis kunt gaan. U zou binnen een paar dagen tot een week uw normale activiteiten moeten kunnen hervatten.

Voor de meer betrokken bypass-operatie, zult u daarna wat pijn hebben. Het kan enkele weken tot een paar maanden duren om volledig te herstellen.

Uw zorgverlener zal u vertellen hoe vaak u moet controleren. Als u een stent heeft, heeft u mogelijk ongeveer een week na de operatie een echografie nodig, plus periodieke controle daarna.

Is het May-Thurner-syndroom ernstig?

DVT is de primaire complicatie van het May-Thurner-syndroom, maar u kunt ook het volgende krijgen: Longembolie: als het stolsel of een deel van het stolsel losraakt, kan het naar uw longen gaan. Eenmaal daar kan het een slagader blokkeren. Deze aandoening kan levensbedreigend zijn.

Hoe vaak komt May-Thurner voor?

May-Thurner-syndroom is een onderliggende oorzaak van een veelvoorkomende aandoening. Deze anatomische bevinding is aanwezig in meer dan 20% van de bevolking. Het wordt echter zelden overwogen bij de differentiële diagnose van beenoedeem, DVT en chronische veneuze ziekte, vooral bij patiënten met andere risicofactoren.

Is er een remedie voor het May-Thurner-syndroom?

Hoewel er geen “genezing” is voor het May-Thurner-syndroom, kan het met succes worden behandeld om de symptomen te verlichten. De meeste procedures zijn minimaal invasief.

Is het May-Thurner-syndroom erfelijk?

May-Thurner-syndroom (MTS) is een mechanisch probleem dat uw kans op bloedstolsels kan vergroten. Het is geen erfelijke of genetische aandoening. Het treedt op wanneer de rechter iliacale ader de linker iliacale ader samendrukt. Dit veroorzaakt een verhoogde kans op een diepe veneuze trombose (DVT of beenstolsel) in het linkerbeen.

Kan May-Thurner beide benen beïnvloeden?

Het May-Thurner-syndroom heeft meestal betrekking op de rechter iliacale slagader en de iliacale ader die de linker onderste extremiteit afvoeren, maar we zien vaak ook betrokkenheid van de rechter onderste extremiteit en/of betrokkenheid van beide onderste extremiteiten.

Share This Article
Leave a comment