Hoe voel je je na een epileptische aanval

Epilepsie is geen ziekte maar een syndroom. Er zijn verschillende vormen van epilepsie, die verschillende symptomen veroorzaken. Zo lijden sommige epileptici aan gegeneraliseerde aanvallen die worden gekenmerkt door afwezigheden, bilaterale convulsies, verminderd bewustzijn of coma, geassocieerd met tongbijten en urineverlies. Anderen kunnen schokken of tintelingen ervaren van een deel van een ledemaat dat gepaard gaat met hallucinaties.

Een epileptische aanval kan plotseling optreden: zenuwcellen in de hersenen beginnen abrupt synchroon en overmatig te ontladen. Deze “onweersbui in het hoofd” kan min of meer grote delen van de hersenen aantasten. Het duurt maar een paar seconden of minuten.

Wat is een epileptische aanval?

Tijdens een epileptische aanval is de hersenfunctie tijdelijk verstoord: zenuwcellen in de hersenen worden overactief. De effecten kunnen heel verschillend zijn – afhankelijk van welke hersengebieden worden aangetast.

In de meeste gevallen komt een epileptische aanval voor in de context van epilepsie. Artsen maken onderscheid tussen verschillende soorten epileptische aanvallen en verschillende vormen van epilepsie. De belangrijkste soorten aanvallen zijn focale aanvallen en gegeneraliseerde aanvallen: ze verschillen in het feit of de aanval slechts een beperkt gebied (focaal) of de hele hersenen (gegeneraliseerd) treft.

Grand mal aanvallen zijn waar de meeste mensen aan denken als ze denken aan een epileptische aanval. Dit is een bijzondere vorm van gegeneraliseerde aanval. Het wordt gekenmerkt door het vallen, stuiptrekken en soms bijten van de tong. Een epileptische aanval kan echter ook heel onopvallend zijn – de getroffen persoon is dan slechts korte tijd afwezig (afwezigheid).

Lees ook :- Chronisch verstopte neus vermoeidheid

Wat veroorzaakt epilepsie?

Een epileptische aanval treedt op wanneer zenuwen in de hersenen te veel signalen uitzenden, d.w.z. overactief zijn. Dit verstoort de interactie van de zenuwcellen. Dit kan op elke leeftijd gebeuren en verschillende oorzaken hebben, waaronder een genetische aanleg of een beroerte. Sommige patiënten ontdekken na verloop van tijd ook welke omstandigheden kunnen leiden tot epileptische aanvallen, zoals flikkerende lichten, gebrek aan slaap, alcoholgebruik of koorts.

Epilepsie aanval : Symptomen

Epilepsie manifesteert zich meestal eerst wanneer de eerste epileptische aanval optreedt.

Een epileptische aanval uit zich op verschillende manieren. De patiënt heeft gedurende enkele seconden tot twee minuten motorische stoornissen, sensorische stoornissen en/of psychische klachten.

U kunt een aanval of epilepsie herkennen aan deze symptomen:

• Spiertrekkingen en verkrampte ledematen
• Spierzwakte aan één kant van het lichaam (bijv. hangend in de mondhoek, onbeweeglijkheid van een arm)
• patiënt valt
• open, staar, blanco of rolde ogen
• Verlies van controle over blaas en darmen
• desoriëntatie
• Bewustzijnsverlies of verminderd bewustzijn
• schuimbekken

Epileptische aanvallen hebben enkele typische kenmerken:

• onvoorspelbaar
• Variërende frequentie (meerdere aanvallen per dag/enkele aanvallen per jaar)
• vergelijkbaar proces
• vergelijkbare duur
• Bewustzijnsverlies of verminderd bewustzijn tijdens en na de aanval

In zeldzame gevallen duurt een epileptische aanval langer dan vijf minuten tot enkele uren of is deze permanent. Dan spreken artsen van de zogenaamde “status epilepticus”. In dit geval is klinische zorg altijd noodzakelijk – het is een neurologische noodsituatie.

Een epileptische aanval veroorzaakt doorgaans geen blijvende schade. Als er toch een aanval optreedt, moeten de getroffenen altijd een arts raadplegen. Een aanval kan veel verschillende triggers hebben, epilepsie is er slechts één van. De arts stelt de oorzaak van de aanval vast en kan een passende behandeling starten.

Epilepsie: aura
Sommige epilepsiepatiënten melden voorbodes van een epileptische aanval. Net als bij migraine kan een aura optreden. Dit betekent dat patiënten voelen dat een aanval ophanden is door misselijkheid, een opstijgend gevoel van warmte in het lichaam of een gevoel van onwerkelijkheid.

Epilepsie: eerste hulp
Wanneer een epileptische aanval optreedt, is het belangrijk om kalm te blijven. De aanval verdwijnt meestal vanzelf na ongeveer twee minuten.

Waarnemers van de epileptische aanval kunnen eerste hulp verlenen:

• Verplaats objecten die een risico op letsel opleveren buiten bereik
• leg een kledingstuk of een kussen onder je hoofd
• bril afzetten
• strakke kleding losmaken
• na de aanval: plaats de patiënt in de stabiele zijligging

Een bijtblok tussen de tanden helpt niet bij een acute aanval. Tijdens de aanval beschadigt de wig de tanden. In de meeste gevallen bijt de patiënt direct bij het begin van de aanval op zijn tong. Daarna is het bijtblok sowieso nutteloos.

U mag het slachtoffer ook niet vasthouden of vastbinden tijdens de aanval. Als je het ruw vasthoudt, kunnen botten gemakkelijk breken, vooral bij kinderen. Laat de patiënt stuiptrekken totdat de aanval voorbij is.

Ventilatie is niet nodig. Stimuleren met koud water of het bewegen van stijve spieren is ook meer schadelijk dan nuttig.

Noodmedicatie voor grand mal-aanvallen:

Als er een tonisch-clonische aanval aanwezig is (grand mal aanval), kan in extreme gevallen het noodmedicijn diazepam worden toegediend. Artsen spreken van een grand mal aanval wanneer de aanval een bepaalde volgorde volgt:
het begint meestal zonder waarschuwing en de betrokkene valt bewusteloos op de grond. In de eerste fase (tonische fase) is er gedurende ongeveer 20 tot 30 seconden extreme spanning en verstijving van de spieren. In ernstige gevallen is er kans op ademstilstand en zuurstofgebrek met een blauwe verkleuring van de huid en/of slijmvliezen.

De tweede fase (clonische fase) wordt gevolgd door onwillekeurige, ritmische spiertrekkingen, vooral in de armen en benen. Getroffen mensen bijten vaak op hun tong en de blaas loopt leeg. De toestand duurt ongeveer drie tot vijf minuten. Daarna volgt de derde fase, waarin betrokkene verward en slaperig is of ’s nachts door uitputting in slaap valt.

Het epilepsie-noodmedicijn diazepam is alleen nodig als de aanval langer dan drie minuten duurt. Het wordt ingebracht als een zetpil.

Lees ook :- Lage rugpijn ontlasting

Hoe komt een aanval tot uiting?

Een gegeneraliseerde aanval die het hele lichaam aantast, is de meest ernstige vorm van een epileptische aanval. De typische symptomen zijn:

• bewusteloosheid,
• val,
• krampen over het hele lichaam,
• trillen van armen en benen,
• mogelijk verlies van ontlasting en urine,
• mogelijk kwijlen of bloeden uit de mond (veroorzaakt door bijten op uw tong of wang).

Meestal duurt zo’n aanval ongeveer twee minuten. De persoon komt dan weer bij bewustzijn, maar is verward, gedesoriënteerd of erg slaperig.

In zeldzamere gevallen duurt een aanval langer zonder dat de getroffen persoon weer bij bewustzijn komt, dit wordt status epilepticus genoemd. In deze situatie is er een verhoogd risico op gevolgschade door zuurstofgebrek of letsel. Snelle actie is vereist om snelle medische zorg te garanderen.

Andere symptomen, waarvan sommige minder opvallen, kunnen ook wijzen op een epileptische aanval:

• de betrokkene staart plotseling roerloos voor zich uit en kan niet praten
• Plotseling optredend, vreemd gedrag waar de getroffen persoon niets van merkt (bijvoorbeeld harde smakgeluiden)
• Trillen van de armen, trillen van het gezicht.

Lees ook :- Pijn in lies bij opstaan

Hoe te reageren bij een epileptische aanval?

Epilepsie is een chronische neurologische aandoening die zich kan uiten in zeer indrukwekkende aanvallen. Er zijn dus gebaren die bekend moeten zijn om het slachtoffer te beschermen.

Tijdens een epileptische aanval produceren neuronen een abnormale elektrische ontlading in bepaalde delen van de hersenen.

Schematisch vindt een krampachtige aanval plaats in drie fasen: het begint met een verlies van bewustzijn en een val. Dan wordt het lichaam gegrepen door stuiptrekkingen en schudt het schokkerig. Na deze fase blijft het slachtoffer gedurende verschillende tijdsperioden bewusteloos en heeft het over het algemeen geen herinnering aan wat er net is gebeurd.

Als je vanaf het begin van de crisis aanwezig bent, moet je het slachtoffer ondersteunen om te voorkomen dat hij gewond raakt als hij valt. Vervolgens, tijdens stuiptrekkingen, moet je voorkomen dat ze zichzelf pijn doet en om dit te doen een vacuüm om haar heen creëren door potentieel gevaarlijke objecten te verwijderen. Als ze een bril draagt, moet je die afzetten. Leg indien mogelijk een kussen onder uw hoofd om te voorkomen dat u tegen de vloer stoot. Onthoud de starttijd van de crisis, de duur ervan is een belangrijk gegeven om te melden aan spoedartsen.

In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, kan de tong tijdens de crisis niet worden doorgesneden of ingeslikt. Er kan sprake zijn van bijten op de tong. Het wordt daarom aanbevolen om niets in de mond te steken, vooral niet uw vingers, omdat u het risico loopt gebeten te worden, en geen voorwerpen die het risico lopen door de keel te gaan.

Waarschuw vervolgens de hulpdiensten door 15 of 18 te bellen (het wordt aanbevolen om de hulpdiensten alleen te bellen als de crisis langer dan 5 minuten duurt, als de persoon alleen is, als ze na 10 minuten niet weer bij bewustzijn zijn, als ze gewond zijn geraakt tijdens de crisis).

Als de stuiptrekkingen zijn gestopt en het slachtoffer nog steeds bewusteloos is, legt u ze in de stabiele zijligging.

Praktisch advies : houd omstanders weg zodat de persoon niet wakker wordt omringd door mensen die hen met minachtende vragen of opmerkingen zullen aandringen. Stel haar gerust wanneer ze weer bij bewustzijn komt en vertel haar hoe de aanval is gegaan.

Laatste advies, ook al is het indrukwekkend, je moet proberen kalm te blijven. Houd er rekening mee dat de meeste aanvallen nooit langer dan een paar minuten duren en vanzelf verdwijnen.

Epilepsie aanval : Diagnose

Als een aanval voor het eerst optreedt, moet u onmiddellijk een arts raadplegen. Hij kan bepalen of het epilepsie is. Aan het begin van de diagnose is er een uitgebreid arts-patiëntgesprek (anamnese).

De herinnering van de patiënt aan de aanval kan vervagen of de film kan volledig worden gescheurd. Het is daarom raadzaam om iemand die getuige is van de aanval, bijvoorbeeld uw echtgeno(o)t(e), ouders of huisgenoten, mee te nemen naar het verhoor.

De arts zal u enkele vragen stellen, bijvoorbeeld:

• Heeft u ooit een aanval gehad?
• In welke situatie vond de aanval plaats?
• Welke symptomen had u tijdens de aanval?
• Lijdt u aan chronische ziekten, zoals stofwisselingsziekten?
• Lijdt u aan een neurologische aandoening?
• Zijn er epilepsiepatiënten in uw familie?

Na de medische geschiedenis en een lichamelijk en neurologisch onderzoek kunnen verschillende andere tests en diagnostische methoden worden gebruikt:

• Een elektro-encefalografie (EEG) meet de hersengolven van de betrokkene. In sommige gevallen wordt epilepsie onthuld door speciale curveveranderingen in het EEG. Maar niet elke epilepsie gaat gepaard met veranderingen in het EEG. Het onderzoek kan onopvallend zijn, hoewel epilepsie aanwezig is.
• Een belangrijk onderdeel van de diagnose van epilepsie zijn beelden van de hersenen. Magnetische resonantie beeldvorming (MRI) biedt gedetailleerde dwarsdoorsnedebeelden. Zo kan de arts schade, misvormingen en tumoren opsporen. Deze veranderingen kunnen de oorzaak zijn van epilepsie. Een computertomografie van de schedel (craniale CT) onthult een mogelijke hersenbloeding.
• Een bloedtest kan ontstekingsprocessen of metabole veranderingen aan het licht brengen.
• Een onderzoek van het hersenvocht kan helpen om een ​​hersen- of meningitis of een hersentumor als oorzaak van de epilepsie op te sporen. Tijdens een lumbaalpunctie verwijdert de arts met een canule vloeistof uit de hersenen en het ruggenmerg en controleert bijvoorbeeld het aantal rode en witte bloedcellen, antistoffen en het suikergehalte. Gewijzigde waarden kunnen een indicatie zijn van verschillende onderliggende ziekten.

Epilepsie aanval : Behandeling

De langdurige behandeling van epilepsiepatiënten wordt meestal uitgevoerd door een geregistreerd neuroloog of kinder- en jeugdneuroloog. Soms kan het ook zinvol zijn om naar een polikliniek of kliniek te gaan die gespecialiseerd is in epilepsiebehandeling (specialistenpraktijk epilepsie, polikliniek epilepsie, epilepsiecentrum). Dit geldt bijvoorbeeld als de diagnose onduidelijk is, epileptische aanvallen optreden ondanks behandeling of bijzondere problemen samenhangen met epilepsie.

Epilepsie: therapie is niet altijd nodig

Als iemand (tot nu toe) maar één epileptische aanval heeft gehad, kan de behandeling vaak worden uitgesteld. In sommige gevallen is het voldoende als patiënten bekende triggers (zoals luide muziek, flikkerende lichten, computerspelletjes) vermijden en een gezonde levensstijl aannemen. Deze omvatten onder andere een regelmatige levensstijl, regelmatig en voldoende slapen en geen alcohol drinken.

Bovendien moeten patiënten bijzonder voorzichtig zijn in situaties waarin een plotselinge aanval ernstige gevolgen kan hebben. Dit geldt bijvoorbeeld bij extreme sporten, steigerwerk en bij het hanteren van zware machines. Indien mogelijk moeten epileptici dergelijke situaties vermijden.

Bij structurele/metabole epilepsie behandelt de arts eerst de onderliggende ziekte (meningitis, diabetes, leverziekte, enz.). Ook hier moeten patiënten alle factoren vermijden die een epileptische aanval kunnen veroorzaken.

Soms is behandeling met epilepsiemedicatie echter ook na een enkele aanval aan te raden. Dit kan bijvoorbeeld het geval zijn als de patiënt een hoog risico heeft op verdere aanvallen. Ook bij zeer specifieke vormen van epilepsie (zoals Lennox-Gastaut syndroom, temporaalkwab epilepsie, etc.) dient direct met medicamenteuze therapie te worden begonnen.

Over het algemeen adviseren artsen uiterlijk na de tweede aanval epilepsiebehandeling.

In het algemeen hangt het echter altijd af van de situatie van de individuele patiënt wanneer en hoe epilepsie wordt behandeld. Sommige patiënten hebben bijvoorbeeld slechts om de paar jaar een epileptische aanval. Anderen hebben vaker aanvallen, die ze als minder stressvol ervaren (bijv. alleen korte “pauzes” = afwezigheden). Dan zal de arts de voordelen en risico’s van epilepsiebehandeling zorgvuldig afwegen. Daarbij houdt hij ook rekening met de bereidheid van de patiënt om medische aanbevelingen op te volgen (therapietrouw). Het heeft weinig zin om medicijnen voor te schrijven als de patiënt deze toch niet (regelmatig) slikt.

Medicatie

Den meisten Epilepsie-Patienten hilft eine medikamentöse Behandlung, ein anfallsfreeies Leben zu führen. Eingesetzt werden sogenannte Antiepileptika. Sie hemmen die übermäßige Aktivität von Nervenzellen im Gehirn. Damit können sie das Risiko für einen Krampfanfall senken. Deshalb spricht man auch von Antikonvulsiva (= krampfhemmenden Mitteln). Gegen die Ursache der Epilepsie können die Medikamente aber nichts ausrichten. Das bedeutet: Antiepileptika wirken nur symptomatisch, können Epilepsie aber nicht heilen.

Als anti-epilepticum worden verschillende actieve ingrediënten gebruikt, bijvoorbeeld levetiracetam of valproïnezuur. De arts zal voor elke patiënt een actief ingrediënt selecteren dat waarschijnlijk het beste werkt in het specifieke geval. Het type aanvallen of de vorm van de epilepsie speelt een belangrijke rol. Bovendien houdt de arts rekening met mogelijke bijwerkingen bij het kiezen van het anti-epilepticum en de dosering ervan. Het doel is dat de behandeling toekomstige aanvallen voorkomt (of op zijn minst het aantal vermindert). Tegelijkertijd mag het medicijn geen of alleen aanvaardbare bijwerkingen veroorzaken.

In de regel schrijft de arts slechts één anti-epilepticum (monotherapie) voor epilepsie voor. Als dit medicijn niet het gewenste effect heeft of ernstige bijwerkingen veroorzaakt, kan de arts proberen de patiënt over te schakelen op een ander medicijn. Soms moeten meerdere preparaten worden uitgeprobeerd voordat het individueel “beste” anti-epilepticum wordt gevonden.

Bij sommige patiënten kan epilepsie niet voldoende onder controle worden gebracht met monotherapie. Dan kan de arts twee (of meer) anti-epileptica voorschrijven. Een dergelijke combinatietherapie wordt zorgvuldig gepland en gecontroleerd. Over het algemeen geldt dat hoe meer verschillende medicijnen iemand neemt, hoe groter de kans is dat er ongewenste interacties kunnen optreden. Het risico op bijwerkingen kan ook toenemen.