Begin krentenbaard herkennen

Impetigo behoort tot de grote groep van pyodermie, pustuleuze infecties van de huid veroorzaakt door pyogene kiemen (dwz die pus produceren). Het is een ziekte die wordt gekenmerkt door blaasjes en puistjes die ontstaan op een gezonde huid, die kunnen worden geënt en zichzelf kunnen inenten (dwz ze worden overgedragen door contact van ziek naar gezond en vermenigvuldigen zich bij dezelfde patiënt door aanraking), genezen en vormen een geelachtige korst die, eenmaal gevallen, laat geen littekens achter.

Impetigo (van de Latijnse term impetigo, geërfd zoals het ook in het Engels is) is een acute infectie die de huid aantast in de meest oppervlakkige lagen, meestal van het gezicht en de ledematen. Als er ook blaren verschijnen, wordt dit bulleuze impetigo genoemd.

Doorzichtige met vocht gevulde blaren verschijnen eerst voornamelijk op het gezicht, armen en benen; de blaren scheuren vervolgens en er vormt zich een gele of geelbruine korst (zie foto in de sectie symptomen) die gemakkelijk loslaat. De huid naast de korst kan bijzonder rood worden en gaan jeuken. De impetigo kan zich nu uitbreiden naar andere delen van het lichaam.

Het is een veel voorkomende ziekte bij kleuters en slechte hygiëne is een belangrijke risicofactor. Soms begint het met eczeem, mycose, insectenbeten, pediculosis, herpes, …

De specialist die zich met deze ziekte bezighoudt, is de dermatoloog, hoewel in veel gevallen de kinderarts en de behandelend arts de infectie kunnen herkennen en effectief kunnen behandelen.

Definitie: Wat is impetigo?

Impetigo is een relatief veel voorkomende bacteriële huidaandoening, die vooral jonge kinderen en zelfs volwassenen treft, vaak als een superinfectie. Zeer besmettelijk en vaak verantwoordelijk voor schoolepidemieën, blijft impetigo een goedaardige ziekte.

Begin krentenbaard herkennen : Oorzaken

Impetigo wordt meestal veroorzaakt door Staphylococcus Aureus (hoewel groep A-streptokokken ook in ongeveer 20% van de gevallen kan worden gevonden, alleen of in combinatie met Staphylococci).

Net als Streptococcus behoort Sttaffilococcus Aureo ook tot de groep van

• cocci, dat wil zeggen bolvormige bacteriën (laten we denken aan een kokosnoot),
• Gram-positief, d.w.z. die intens kleurt met de Gram-methode (veelgebruikte kleuringsprocedure die vaak wordt gebruikt in de microbiologie).

Er zijn verschillende soorten stafylokokken, die vaak in het menselijk lichaam kunnen worden geïsoleerd, zij het met verschillende lokalisaties:

• S. Aureo koloniseert vaak de voorste neusgaten.
• S. Capitis kan worden gevonden in gebieden waar de talgklieren in overvloed aanwezig zijn, zoals het voorhoofd (vandaar de naam “capitis”).
• S. Hominis wordt gevonden in gebieden waar de talgklieren in overvloed aanwezig zijn, zoals de oksel.

Omdat ze goed worden beschermd door hun bacteriewand, kunnen ze lange tijd overleven op externe oppervlakken, waardoor ze mensen kunnen infecteren.

Over het algemeen zijn stafylokokken verantwoordelijk voor verschillende pathologieën, maar de S. Aureo blijft een van de meest virulente van het geslacht, en onderscheidt zich ook door enkele specifieke kenmerken:

• het heeft de neiging om een “edele” gele, bijna gouden kleur aan te nemen wanneer het wordt gekweekt,
• het is de enige stafylokokken die, wanneer ze in cultuur worden gebracht, een bepaald enzym produceert waardoor het menselijk bloed kan stollen (daarom “coagulase-positieve bacterie” genoemd).

Ziekten van stafylokokkenoorsprong kunnen veel zijn:

• huidziektes:

-impetigo,
-folliculitis,
-kookt,
-honingraten;

• endocarditis (infectie van de hartholten, vooral bij personen met klepprothesen, die een vruchtbare voedingsbodem kunnen vormen voor de groei van de bacterie);
• longontsteking ;
• septische arthritis;
• systemische syndromen vanwege het vermogen om specifieke soorten toxines te produceren, sommige zelfs via voedsel.

Risicofactoren

Zoals eerder vermeld, zijn stafylokokken bacteriën die normaal in de huid aanwezig zijn, we hebben allemaal stafylokokken op de huid, maar van andere soorten dan S. Aureo, die we in plaats daarvan veel vaker vinden in de vochtige plooien van ons lichaam, zelfs als ze vaak in vorm zijn vergankelijk. Het is ook gelokaliseerd in de nasopharynx (neus en keel) van 30% van de gezonde volwassenen, waardoor dit percentage stijgt bij gehospitaliseerde patiënten en in het geval van ziekenhuispersoneel.

De belangrijkste risicofactor die vatbaar kan zijn voor de ontwikkeling van een huidinfectie met stafylokokken, is een slechte persoonlijke hygiëne. Om deze reden zijn kinderen de meest getroffen door huidinfecties.

Handen wassen is de eerste goede regel om te onthouden om het risico van overdracht te verminderen.

Zelfs het chronisch gebruik van antibiotica zou de normale (maar vooral ongevaarlijke) bacteriële flora in en op ons lichaam kunnen veranderen; in dit geval kunnen de pathogene bacteriën, zoals stafylokokken, vruchtbare en voedzame grond vinden om zich te vermenigvuldigen en zich in kolonies te organiseren.

Overdragen

Overdracht van de bacterie vindt meestal plaats van asymptomatische individuen naar gevoelige mensen.

Besmetting (altijd gesproken over huidinfecties, aangezien andere risicofactoren en andere modaliteiten in plaats daarvan kunnen ingrijpen in het geval van andere stafylokokkeninfecties) treedt meestal op door direct contact tussen individuen of door contact met besmette voorwerpen, vooral kleding of huishoudlinnen, maar ook het zand fungeert als een vector van besmetting tijdens het zomerseizoen.

Lees ook :- 6e ziekte baby

Hoe herken je impetigo?

De eerste tekenen van impetigo zijn roodachtige zweren op de huid, vaak geclusterd rond de neus en lippen.

Deze zweren veranderen snel in blaren, sijpelen en barsten, en vormen dan een geelachtige korst. Clusters van blaren kunnen uitzetten om een groter deel van de huid te bedekken. Soms ontwikkelen de rode vlekken alleen een gelige korst zonder dat er blaren te zien zijn.

De zweren kunnen jeuken en soms pijnlijk zijn. Na de korstfase vormen ze rode vlekken die vervagen zonder littekens.

Pasgeborenen hebben soms een minder vaak voorkomend type impetigo, met grotere blaren rond het luiergebied of in huidplooien. Deze met vocht gevulde blaren barsten al snel en lieten een geschubde rand achter die een kraag wordt genoemd.

Impetigo kan vervelend zijn. Af en toe kan het gepaard gaan met gezwollen klieren in het uitbraakgebied of koorts.

Lees ook :- 5e ziekte kind

Begin krentenbaard herkennen : Symptomen

Tilbury-Fox impetigo begint over het algemeen met de vorming van een enkel blaasje met een diameter van 4-5 mm, gevuld met een heldere sereuze vloeistof die snel troebel en etterig wordt. De koepel van het blaasje stort in en omdat het erg dun is, breekt het gemakkelijk, waardoor de sereuze of etterende inhoud vrijkomt, die een gele korst vormt op een rode huid. Als de grootte van het blaasje opvallend is, spreken we van bulleuze impetigo, en naast het aanvankelijke blaasje / bel kunnen er gemakkelijk volgende laesies ontstaan, die de neiging hebben om samen te smelten, waardoor uitgebreide korsten met polycyclische randen ontstaan.

De ziekte geeft de voorkeur aan het gezicht, met een snelle verspreiding van de elementen door autograft. De evolutie van elk afzonderlijk element duurt 4-8 dagen en laat een rode vlek achter op de korst die na verloop van tijd volledig verdwijnt. Dit verloop is typerend voor de ziekte die met antibiotica wordt behandeld: bij afwezigheid van therapie kan de impetigo weken of maanden aanhouden, met terugkerende koortsachtige stijgingen en regionale lymfatische wrok.

De impetigo van Bockart wordt gekenmerkt door vesiculaire elementen die vanaf het begin gevuld zijn met een romige, dichte, groengele inhoud. In tegenstelling tot de blaasjes van de vorige vorm, zijn deze zeer resistent en breken ze nauwelijks, waardoor ze een koepel vormen die zich vaak op het niveau van een folliculair ostium bevindt en die in dit geval wordt gecentreerd door een haar. Ze zijn altijd omgeven door een rode halo.
De evolutie is zoals die van de vorige vorm, maar de infectie heeft geen voorkeur voor locatie of leeftijd. Elk middel dat de integriteit van de huid verandert (krassende laesies, schaafwonden, irriterende chemicaliën) is een bijdragende factor.

Hoe impetigo te diagnosticeren?

Het is niet moeilijk: de aanwezigheid van vesiculaire en knapperige elementen, verspreid door zelfinoculatie, met een asymmetrische plaats, leidt gemakkelijk tot de diagnose. De inhoud van de blaasjes en hun morfologie doen ook vermoeden om welke bacterie het gaat: fragiele, sereuze blaasjes in streptokokkenvorm; resistente blaasjes, met etterig groenachtig geel gehalte in stafylokokkenvormen. Houd er rekening mee dat het vaak gemengde vormen zijn.

Lees ook :- Herpes in mond

Begin krentenbaard herkennen : Behandeling

• Lokale behandeling op basis van antiseptische: de laesies kunnen worden schoongemaakt met een milde zeep – meestal overschotten, dat wil zeggen met een beetje olie uit de apotheek. Smeer vooral geen cortisone op je gezicht!
• Je moet ook vaak je handen wassen om te voorkomen dat je op andere plaatsen besmet raakt en je kleren wassen om herhaling te voorkomen. Ook is het noodzakelijk om achter zijn nagels goed schoon te maken zodat de bacteriën daar niet achterblijven.
• Als uw kind jonger is dan 6 maanden, aarzel dan niet om te overleggen zodat het kan worden opgevangen door een kinderarts.
• Antibioticabehandeling: ofwel via lokale toepassing in de vorm van een zalf, ofwel orale behandeling als de laesies te groot zijn en niet anders te behandelen zijn.
• Tea-tree etherische olie kan in de vroege fase van de ziekte worden gebruikt, maar niet in het stadium van korst of blaren. Dep gewoon de olie op de verdachte plek. Grapefruit etherische olie kan ook ontstekingsremmende en desinfecterende eigenschappen hebben.

Begin krentenbaard herkennen : Preventie

Algemene hygiëneregels voorkomen veel infecties en daarmee ook korstmos. Dit omvat vooral het regelmatig wassen van uw handen met zeep voor het eten, na gebruik van het toilet of na buitenactiviteiten. Anders hoeft u in het dagelijks leven niets bijzonders te overwegen om uzelf en uw kinderen tegen korstmos te beschermen.

Wel zijn speciale maatregelen nodig als een kind ziek is of als er een vermoeden bestaat dat de uitslag een ringworm kan zijn: het is dan zaak om te voorkomen dat anderen besmet raken. Kinderen mogen bijvoorbeeld niet naar een kinderdagverblijf, school of andere voorzieningen waar ze samen met andere kinderen worden opgevangen. Uw ouders of wettelijke voogden zijn ook wettelijk verplicht om bij de betreffende instelling te melden dat het kind ziek of vermoed wordt.

Deelname aan gemeenschapsactiviteiten is pas weer mogelijk als een arts geen besmettingsgevaar meer ziet. Dit is meestal 24 uur na het starten van de behandeling met antibiotica, in het geval – zonder behandeling alleen als het korstmos vanzelf is genezen.

Om besmetting in het gezin te voorkomen, is het belangrijk

• Regelmatig je handen wassen met zeep, ook thuis
• de uitslag niet aanraken
• om ook aparte handdoeken te gebruiken
• Was ondergoed (indien mogelijk ook de rest van uw kleding), gebruikte handdoeken en beddengoed op minimaal 60°C.