Wat is kortademigheid

Kortademigheid (kortademigheid, kortademigheid) is het – vaak beangstigende – gevoel van moeilijk ademhalen. De oorzaken, met name long- en hartaandoeningen, zijn divers en soms levensbedreigend

Wat is kortademigheid?

Onder kortademigheid wordt verstaan kortademigheid of moeilijke ademhaling die door de getroffenen wordt gevoeld. Er zijn verschillende soorten kortademigheid en de oorzaken zijn divers, aangezien niet alleen de longen betrokken zijn bij de ademhaling, maar ook het hart, de spieren, het skelet, de hersenen en andere factoren.

Psychologische factoren zoals stress en angst kunnen ook kortademigheid veroorzaken. Kortademigheid wordt in medische terminologie ook wel dyspnoe genoemd.

Er zijn grofweg drie verschillende soorten kortademigheid:

• Kortademigheid bij inspanning: Kortademigheid wordt veroorzaakt door lichamelijke inspanning. Stressafhankelijke dyspneu komt vooral voor bij rokers en mensen met hart- en vaatziekten of longaandoeningen zoals astma.
• Kortademigheid in rust: de kortademigheid treedt op in rust en is onafhankelijk van inspanning.
• Orthopneu: dit is de meest ernstige kortademigheid. Diepere inademing is alleen mogelijk door gebruik te maken van de hulpademhalingsspieren, meestal zittend (coachstoel). Liggend ademen is bijna onmogelijk. Orthopneu wordt vaak gezien bij mensen met hartfalen/hartinsufficiëntie.

Wat veroorzaakt kortademigheid?

Kortademigheid kan in verband worden gebracht met verschillende pathologieën, met name cardiale, respiratoire (pulmonale), metabolische (zoals obesitas) en soms zelfs psychologische (angst, angstaanvallen). De meeste oorzaken van kortademigheid hebben echter betrekking op aandoeningen van de longen of het hart.

In geval van ongewone kortademigheid zal de arts een volledig onderzoek uitvoeren, luisterend naar het hart en de longen, de studie van de geschiedenis en, indien nodig, aanvullende onderzoeken.

Een van de meest voorkomende oorzaken zijn:

• respiratoire pathologieën: astma, longontsteking, chronische obstructieve longziekte (COPD), pneumopathieën, idiopathische longfibrose, cystische fibrose (cystische fibrose), tuberculose, enz.
• roken
• longkanker
• hartpathologieën, en in het bijzonder hartfalen, aortastenose, pulmonale arteriële hypertensie, hypotensie…
• een longembolie
• Bloedarmoede
• koolstofmonoxidevergiftiging
• een slecht verdragen verblijf op grote hoogte
• zeldzamere ziekten zoals het Guillain-Barré-syndroom of myasthenia gravis

Als de kortademigheid plotseling optreedt en het belangrijk is, is het beter om hulp in te roepen omdat het een hartaanval of een longembolie kan zijn.

Ook is het belangrijk om snel te overleggen als de kortademigheid gepaard gaat met:

• zwelling van de voeten of enkels
• moeite met ademhalen bij liggen
• hoge koorts en hoesten
• de lippen of vingertoppen worden blauw
• piepende ademhaling bij het ademen
• een plotselinge verergering van de symptomen

Als de kortademigheid chronisch is, zal een volledige medische check-up de oorzaak opsporen.

Lees ook :- Pijn in linkerarm bij stress

Symptomen van kortademigheid

De belangrijkste symptomen van kortademigheid zijn het gevoel van ademhalingsmoeilijkheden en dat van verstikking.

Bijkomende tekenen van luchthonger zijn onder meer:

• Dyspnoe
• pijn op de borst
• Zweten
• Verstopte neus
• Hoofdpijn
• Tachycardie
• Misselijkheid
• hij haastte zich

Dyspneu, wanneer contact opnemen met uw arts?

Als de dyspnoe plotseling is en na een paar minuten niet verdwijnt, is het noodzakelijk om naar de dichtstbijzijnde eerste hulp te gaan.

De tussenkomst van een arts moet worden overwogen wanneer de ademhalingsmoeilijkheden die typisch zijn voor dyspnoe in de loop van de tijd toenemen, wanneer de ademhaling moeizaam wordt (minstens 40 ademhalingen per minuut), wanneer men gedwongen wordt – vooral bij kinderen of oudere mensen – om te gaan zitten om te ademen of als u hartproblemen heeft.

Lees ook :- Zwak bindweefsel symptomen

Diagnose van kortademigheid

De diagnose van kortademigheid begint met een lichamelijk onderzoek van de patiënt.

Het is zelfs mogelijk dat u geen piepende ademhaling voelt wanneer de arts hem ziet, omdat de patiënt zal zitten en weinig kan lopen, dus het is belangrijk om na te denken over hoe u de piepende ademhaling kunt beschrijven of iemand mee te nemen die kan helpen.

Het krijgen van een diagnose voor langdurig dagelijkse piepende ademhaling kan enige tijd duren, omdat alle mogelijke oorzaken moeten worden overwogen.

De arts of specialist kan vragen om de patiënt herhaaldelijk te laten testen en verschillende behandelingen te proberen voordat hij zeker is van de oorzaak.

Er is waarschijnlijk ook een reeks voorwaarden en factoren waar u op moet letten, dus u moet met uw arts praten en prioriteiten en doelen stellen.

De arts kan:

• Controleer de druk – Maar ook de temperatuur, hartslag en ritme, het aantal ademhalingen per minuut, het zuurstofgehalte in het bloed met een sensor op de huid.
• Ademtesten uitvoeren – Dit omvat een kooldioxidetest waarbij een monitor wordt gebruikt om te zien of u rook of vervuilde lucht heeft ingeademd en een test die microspirometrie wordt genoemd. U wordt gevraagd om gedurende enkele seconden hard in een machine te blazen. Het zal laten zien of de luchtwegen klein zijn.
• Ausculteer de borstkas – Vervolgens wordt gecontroleerd hoe deze beweegt of ademt.
• Controleer uw lengte, gewicht, taille – Eindelijk ook uw body mass index.
• Onderzoek het hoofd – Vervolgens de nek en oksels om te controleren op gezwollen lymfeklieren.
• Controleer het hart – Om te controleren of er zich geen vocht ophoopt in de enkels of longen.
• Kijk naar de nagels – Omdat ze soms aanwijzingen geven.
• Kijk naar de huid – Maar ook naar de gewrichten om andere ideeën op te doen.
• Controleer op angst en depressie – Uw arts kan tekenen van angst en depressie opmerken en u vragen een eenvoudige vragenlijst in te vullen.

Bovendien kunnen andere tests in het ziekenhuis worden aanbevolen, zoals:

• Röntgenfoto van de borst
• Spirometrie om de longfunctie te controleren
• Elektrocardiogram. Als de piepende ademhaling af en toe optreedt, wordt u mogelijk gevraagd om een draagbare recorder gedurende 24 of 7 dagen te dragen om de hartactiviteit te registreren
• Bloedonderzoek om te controleren op bloedarmoede of schildklier-, lever-, nier-, allergie- en hartproblemen
• CT-scan
• Pulsoximetrie
• Bloedgasanalyse
• Tests om de longfunctie te evalueren.

Lees ook :- Pijn middenrif stress

Kortademigheid : Behandeling door de arts

Therapie voor dyspneu is afhankelijk van de oorzaak. Het kan dienovereenkomstig variëren. Een paar voorbeelden:

Bacteriële infecties zoals difterie worden behandeld met antibiotica. Pseudocroep wordt behandeld met cortisone en slijmoplossend middelen (secretolytica). Bovendien moeten patiënten frisse, vochtige lucht inademen.

Mensen met astma krijgen meestal door inademing ontstekingsremmende glucocorticoïden (“cortison”) en/of bèta-sympathicomimetica (luchtwegverwijders).

Mensen met een longembolie krijgen vaak eerst een kalmerend middel en zuurstof. Indien nodig moet het circuit worden gestabiliseerd. De trigger van de embolie – het bloedstolsel in het longvat – wordt behandeld met medicijnen. Het kan ook nodig zijn om operatief te worden verwijderd.

Als bloedarmoede door ijzertekort verantwoordelijk is voor de dyspneu, krijgt de patiënt een ijzersupplement. In ernstige gevallen moet bloed (rode bloedcellen) worden getransfundeerd.

Als een kankergezwel in de borstkas de reden is voor de kortademigheid, hangt de therapie af van het stadium van de ziekte. Indien mogelijk wordt de tumor operatief verwijderd. Chemotherapie en/of bestralingstherapie kunnen ook nuttig zijn.

Wat zijn de oplossingen bij kortademigheid?

Meestal is chronische kortademigheid te wijten aan een respiratoire of cardiale pathologie.
In geval van een luchtweginfectie zal een passende behandeling (antibiotica) worden voorgeschreven.

Als de kortademigheid verband houdt met een astma-aanval, kan geïnhaleerd salbumatol (Ventolin) de symptomen verlichten. In het ziekenhuis kunnen ook sterkere medicijnen worden gegeven.

In het geval van hartpathologie zal een passende behandeling de symptomen zoveel mogelijk beperken.

Als u snel kortademig bent, is het in het algemeen beter om:

• stoppen met roken zo snel mogelijk
• blootstelling aan luchtvervuiling vermijden
• vermijd verblijven op hoogte
• afvallen als u te zwaar bent

Remedies voor kortademigheid

Als de aandoening acuut is, zoek dan onmiddellijk medische hulp (bel hem indien mogelijk thuis of ga persoonlijk naar het ziekenhuis) om erachter te komen wat het probleem is.

Als de aandoening te wijten is aan hart- of ademhalingsmoeilijkheden, is medische hulp vereist.

Anders, als de kortademigheid wordt veroorzaakt door angst , kunt u ook proberen het probleem “thuis” op te lossen, zoals dit:

Kortdurende remedies voor kortademigheid:

• probeer niet meer te ademen dan u zou moeten;
• vertraag je adem, adem langzaam in en uit;
• raak afgeleid, denk niet aan uw ademhaling. Zet de tv aan, praat met iemand, laat het lichaam het ademhalingsproces niet meer opmerken;
• lopen, omdat je met deze oefening zowel je hartslag als je ademhaling onder controle kunt houden. Het kan ook een goede bron van afleiding zijn (vooral als je buiten bent).

Remedies voor langdurige kortademigheid:

• zowel ademhaling als angst onder controle houden;
• diepe ademhalingsstrategieën toepassen (bijvoorbeeld de buik activeren in plaats van de borstkas);
• het bijwonen van yoga- en meditatielessen om angst onder controle te houden.

In ieder geval, als de piepende ademhaling te wijten is aan angstproblemen, is het goed om uit te zoeken wat de oorzaak is van deze staat van agitatie en te proberen de stoornis op psychologisch niveau op te lossen.

Een beroep doen op specialisten kan daarom een ​​grote hulp zijn.

Het gebruik van zuurstoftoediening met masker (zonder of met reservoir) of neuscanule of neusbril is geïndiceerd in meer veeleisende omstandigheden, waarbij moet worden vermeden dat de ophoping van kooldioxide de ademhalingscentra remt of dat er zuurstofverspreiding is waardoor het nut van ventilatie ongeldig wordt.

Behandeling van dyspnoe is primair gericht op de oorzaak.

Bij patiënten met dyspneu en terminale ziekte komt het gebruik van opioïden zoals morfine met snelle afgifte of met verlengde afgifte vaak voor. Zuurstof

kan nuttig zijn bij patiënten die zowel dyspnoïsch als hypoxisch zijn (met een verlaagde zuurstofconcentratie in het bloed). Benzodiazepinen daarentegen kunnen nuttig zijn in gevallen van angst die gepaard gaat met dyspneu.

Het reservoir is een soort “ballon” verbonden met het masker, waarin de ademhalingsgassen zich vermengen tot een meer fysiologisch mengsel dat de patiënt lang kan ademen, zonder bijvoorbeeld de ademhalingscentra overmatig te belemmeren.