Leefregels na longembolie

Longembolie is een ernstige medische aandoening die wordt gekenmerkt door de obstructie van een of meer longslagaders.

Zoals het woord “embolie” suggereert, is de hoofdrolspeler van het obstructieve fenomeen dat een van de bovengenoemde bloedvaten aantast, een embolus die in het bloed circuleert.
In de meeste gevallen is longembolie een complicatie van diepe veneuze trombose; in dergelijke omstandigheden is de embolus die verantwoordelijk is voor de obstructie een bloedstolsel als gevolg van de afbraak van een trombus, meestal gevormd in een diepe ader in het been.
Typische symptomen van longembolie zijn: piepende ademhaling, pijn op de borst, hoesten, cyanose, duizeligheid en onregelmatige hartslag.
Wanneer longembolie het gevolg is van diepe veneuze trombose, is de geplande eerstelijnstherapie gebaseerd op de toediening van anticoagulantia; in sommige specifieke omstandigheden kunnen echter ook trombolytica en meer invasieve behandelingen (embolectomie en cavale filter) nodig zijn.

Wat is een longembolie?

Een longembolie is een plotselinge, gedeeltelijke of totale obstructie van een of meer slagaders van de longen door een bloedstolsel. Inderdaad, als het stolsel slecht aan de ader hecht, laat het los. Op zijn reis door het vasculaire systeem kan het door de vena cava gaan, het rechter hart bereiken en uiteindelijk de longslagader binnengaan.

In 90% van de gevallen is longembolie de belangrijkste complicatie van been- of bekkenflebitis.

Lees ook :- Hartstilstand symptomen vooraf

Longembolie: De oorzaken

In de meeste gevallen is longembolie het gevolg van bloedstolsels die afkomstig zijn van trombotische verschijnselen die optreden in de periferie, in een element van het diepe veneuze systeem; dit type longembolie is beter bekend als longtrombo-embolie, terwijl de trombotische gebeurtenis die het veroorzaakt, algemeen bekend staat als diepe veneuze trombose.

Veel zeldzamer is longembolie een gevolg van embolie die het gevolg is van lokale trombotische verschijnselen (dwz in het hart of direct in de longslagaders) of van embolie die geen verband houdt met de normale samenstelling van het bloed (niet-trombotische longembolie).

Longtrombo-embolie en diepe veneuze trombose

De term “diepe veneuze trombose” duidt op de abnormale vorming van bloedstolsels (of trombi) op de wand van de diepe aderen.

Diepe veneuze trombose is een ernstige aandoening, die in de meeste gevallen de diepe aderen van de onderste ledematen (vooral dijen en benen) aantast.

Het fenomeen van diepe veneuze trombose is strikt afhankelijk van de drie factoren die de zogenaamde triade van Virchow vormen; deze factoren zijn:

Endotheliale schade. Het is de laesie van de bloedvatwand.
Wanneer het optreedt, wordt het stollingsproces, dat wil zeggen de vorming van bloedstolsels, geactiveerd.
Endotheliale schade kan een gevolg zijn van fysiek trauma aan het bot of de spier, hypertensie, blootstelling aan straling, ontsteking, een metabole verandering zoals homocysteïnemie of hypercholesterolemie, enz.
De stasis of turbulentie van de bloedstroom. Stasis impliceert een vertraging van de bloedstroom, terwijl turbulentie een chaotische beweging impliceert.
Om soortgelijke veranderingen in de bloedstroom te veroorzaken, kunnen aneurysma’s, acuut myocardinfarct, sikkelcelanemie, langdurige fysieke inactiviteit (het is strikt geassocieerd met stasis), zwangerschap (dit wordt ook exclusief geassocieerd met stasis), enz.
Hypercoagulabiliteit (trombofilie) . Deze term geeft elke wijziging, anomalie of defect in de stolling aan die de getroffen persoon vatbaar maakt voor de abnormale vorming van bloedstolsels.
Hypercoagulabiliteit kan een aangeboren of verworven aandoening zijn; de factoren die de verworven hypercoagulabiliteit bevorderen zijn onder meer: ​​kwaadaardige tumoren, vasculaire laesies, roken van sigaretten, zwaarlijvigheid, verhoogde oestrogeenspiegels (bij vrouwen), door heparine geïnduceerd trombocytopeniesyndroom, van antifosfolipide-antilichamen enz.

Het verband tussen diepe veneuze trombose en longtrombo-embolie ligt in de mogelijkheid dat de in een diepe ader van het lichaam gevormde trombus breekt en een of meer embolie genereert die dankzij de veneuze terugkeer het hart kunnen bereiken en vervolgens de longslagaders kunnen binnendringen .

Lees ook :- Aneurysma aorta symptomen

Longembolie symptomen

Symptomen kunnen sterk variëren: bij micro-embolie kan de patiënt bijna geen stoornis ervaren; massale embolie daarentegen komt dramatisch voor, met kortademigheid, hoesten, pijn op de borst. Soms is het begin van de symptomen erg heftig, soms met een fatale afloop. Longembolie kan ook een asymptomatisch verloop hebben.

Indien aanwezig, zijn de symptomen niet-specifiek en vergelijkbaar met die van veel andere hart- en vaatziekten. De meest voorkomende typische symptomen zijn tachypneu en tachycardie, gevolgd door pijn op de borst, die in verschillende mate kan zijn, gelokaliseerd of diffuus. De patiënt klaagt vaak over angst, dyspneu (een gevoel van kortademigheid), pijn op de borst, cardiovasculaire collaps (als er sprake is van een verminderde bloedstroom en daaruit voortvloeiende hypotensie), voorbijgaande dalingen van de bloedstroom naar de hersenen (cerebrale hypo-instroom).

De patiënt kan cyanotisch lijken of koortsig zijn. Hartfalen kan optreden in de rechter hartkamer, met als gevolg een verhoging van de hartslag (galopritme). De toename van de halsaderdruk veroorzaakt zwelling en roodheid van de bloedvaten in de nek.

De diagnose van longembolie is nooit eenvoudig: de meest betrouwbare tests zijn AngioTAC (die op zichzelf de meeste diagnostische twijfels kan wegnemen, zelfs in het geval van minimale embolieën), longscintigrafie (geïnjecteerd in een ader, een speciale stof die zich in de longen en wordt gedetecteerd door bepaalde apparatuur) of angiografie (een “contrastmedium” wordt in de longslagader geïnjecteerd waarvan de bewegingen kunnen worden gedetecteerd met een reeks röntgenfoto’s). Het zijn geen simpele onderzoeken, die overal kunnen worden uitgevoerd.

De andere tests, zoals het elektrocardiogram en laboratoriumtests, kunnen nuttig zijn om sommige ideeën te verduidelijken, maar zijn zelden overtuigend. Daarom is het alleen de arts die, na zorgvuldige evaluatie van de symptomen van de patiënt, het meest geschikte onderzoek kan vragen.

Lees ook :- Slechte doorbloeding benen

Longembolie diagnostisch

Allereerst zal de arts een klinisch onderzoek uitvoeren: hij zal proberen de functionele symptomen bij de patiënt te detecteren:

• pijn op de borst;
• dyspneu;
• Ademhalingsproblemen.

Dan de algemene tekens:

• Spanning ;
• Koorts
• Hartkloppingen.

En tot slot de klinische symptomen:

• hypoxie;
• Geïsoleerde cyanose;
• Tachycardie
• Hoesten
• Rechts hartfalen.

Hart- en longauscultatie is essentieel.

Aanvullende tests

Dan zijn aanvullende tests nodig:

• CT-thorax en longscintigrafie zijn de meest bruikbare aanvullende onderzoeken. De scanner dient bij voorkeur met spoed te worden uitgevoerd. Het benadrukt het defect van perfusie van een longgebied;
• Elektrocardiogram (ECG) vertoont tekenen van acute cor pulmonale;
• De röntgenfoto van de longen is soms suggestief;
• De studie van arteriële bloedgassen toont hypoxie (afname van het zuurstofgehalte in het bloed) en hypocapnie (afname van kooldioxide);
• De D-dimeertest is vooral nuttig voor de uitsluitingsdiagnose van trombose en longembolie, omdat deze niet specifiek is;
• Sommige cardiologen voeren selectieve pulmonale angiografie uit na katheterisatie van de longslagader;
• De veneuze Doppler van de onderste ledematen bevestigt flebitis.

Rauwe longembolie, bij een longinfarct wordt de diagnose vaak enkele dagen later gesteld: bloederig sputum, hoesten, koorts… De thoraxfoto is vaak suggestief. CT of longscintigrafie bevestigt de diagnose.

Differentiële diagnose

Longembolie veroorzaakt scherpe, pijnlijke pijn op de borst. Het moet worden onderscheiden van een hartinfarct door:

• Het elektrocardiogram;
• De dosering van hartenzymen (transaminasen);
• Longscintigrafie;
• Acute pericarditis en aortadissectie die een contra-indicatie zijn voor het gebruik van anticoagulantia.

Hoe wordt een longembolie behandeld?

De behandeling van een longembolie hangt vooral af van de ernst van de symptomen. Mensen met symptomen zoals tachycardie of pijn bij het ademen worden vanaf het begin behandeld en gecontroleerd op de intensive care.

Indien mogelijk wordt geprobeerd het bloedstolsel op te lossen met trombolyse. Speciale actieve ingrediënten worden via een infuus aan het lichaam toegediend. Trombolyse is geen optie als er een verhoogd risico op bloedingen is. De embolie kan dan worden behandeld met een ingreep met een katheter.

Een katheter is een dunne, flexibele buis die door de bloedvaten naar de geblokkeerde longslagader wordt opgevoerd. Daar wordt dan een poging gedaan om het stolsel te verbreken. Middelen kunnen ook via katheters worden toegediend om het bloedstolsel plaatselijk op te lossen.

Mensen met minder ernstige symptomen worden meestal ook gecontroleerd, maar niet op de intensive care. Uw longembolie wordt behandeld met anticoagulantia. Dit zijn geneesmiddelen die via de mond worden geïnjecteerd of ingenomen en die het vermogen van het bloed om te stollen verminderen.

Geneesmiddelen die onder de huid of in een ader worden geïnjecteerd, werken al na enkele uren. Bij geneesmiddelen voor oraal gebruik wordt onderscheid gemaakt tussen coumarines en directe orale anticoagulantia. Het effect van coumarinen treedt pas na enkele dagen in, dat van directe orale anticoagulantia na enkele uren.

Na herstel van een longembolie stellen artsen gewoonlijk een langdurige behandeling met een antistollingsmiddel voor om verdere trombose te voorkomen.

Longembolie: Preventie

Zorg in het algemeen voor regelmatige lichaamsbeweging in het dagelijks leven. Dit voorkomt de vorming van bloedstolsels en dus een mogelijke longembolie.

Bij langdurige bedrust en ziektes die trombose bevorderen, schrijft de arts vaak antistollingsmiddelen voor (bijvoorbeeld als heparine-injectie). Ze zouden het risico op trombose en longembolie verminderen.

Na een operatie moet u – indien mogelijk – zo snel mogelijk weer bewegen. Als u in bed moet liggen, kunt u de bloedstroom in de aderen versnellen door de spierspanning af te wisselen. Dit vermindert het risico op vorming van bloedstolsels.

Ook op langere vluchten dient u de doorbloeding in uw benen te stimuleren. Sta indien mogelijk af en toe op en loop een paar passen. Je kunt ook zittend voetoefeningen doen (bijvoorbeeld met je voeten cirkelen). Drink voldoende, maar geen koffie of alcohol. Draag geen beklemmende kleding. U moet tijdens de vlucht compressiekousen dragen, vooral als u een bekende zwakte in uw aderen heeft. Dergelijke kousen kunnen ook nuttig zijn als u lang bedlegerig bent of tijdens de zwangerschap.

Bij een hoog risico op trombose en longembolie kan een soort zeef (cava screen) in de vena cava inferior worden ingebracht. Het vangt stolsels uit de aderen in de benen op, zodat ze niet in de longen komen en een longembolie veroorzaken.

Mogelijke remedies voor longembolie

De remedies tegen longembolie kunnen zeer effectief zijn: anticoagulantia en trombolytica (die bloedstolsels oplossen), leiden bij correct en vooral snel gebruik tot uitstekende resultaten; in bepaalde situaties kan ook een operatie nodig zijn om de embolus te verwijderen.

Een longembolie is dus heel goed te genezen, vaak zonder vervelende ‘nasleep’ in de jaren daarna, maar zoals gezegd kan men ook overlijden aan trombose. Omdat de diagnose niet eenvoudig is en er niet altijd tijd is om in te grijpen, is preventie het meest effectieve beleid.

Speciale aandacht verdienen die mensen die een neiging tot trombose hebben vanwege een verhoogde bloedstolling. De gespecialiseerde centra zijn in veel gevallen in staat om zelfs bij ogenschijnlijk gezonde mensen, die naaste familieleden hebben met herhaalde trombose-episoden, degenen te identificeren die het meest vatbaar zijn voor diepe veneuze trombose of longembolie.

De juiste stappen om uw herstel na een longembolie te beheren

De beste manier om uw herstel van een longembolie beter te beheersen, is door uw bloed te laten stromen. Hierdoor kunt u uw veneuze systeem behouden, de bloedcirculatie op peil houden en een goede cardiovasculaire gezondheid garanderen.

Om dit te bereiken heb je allereerst een gezonde voeding nodig om je te beschermen tegen vaatziekten en stoornissen in de bloedsomloop. Tijdens uw herstel moet u zich concentreren op voedingsmiddelen die rijk zijn aan meervoudig onverzadigde vetten, vezels en vitamines, evenals voedingsmiddelen die arm zijn aan verzadigde vetten en ultraverwerkt zijn. Je moet ook fruit, groenten en voedsel eten dat rijk is aan micronutriënten, meer specifiek voedsel dat een echt vloeibaarmakend vermogen heeft. Aangezien omega-3 vetzuren bekend staan ​​om hun cholesterolverlagende effecten, wordt hun consumptie sterk aanbevolen.

Omdat de kans op herhaling bij een longembolie erg hoog is, is het van essentieel belang om, afgezien van voedsel, voorzorgsmaatregelen te nemen om complicaties tijdens het herstel te voorkomen. Dus tijdens deze periode moet u langdurige bedrust vermijden, oestrogeen-progestageen anticonceptiva of hormoonvervangende therapie gebruiken. Er moeten ook maatregelen worden genomen om obesitas te bestrijden en veel water te drinken om de bloedsomloop te verbeteren en de vorming van nieuwe bloedstenen te voorkomen. Ten slotte wordt aanbevolen om de consumptie van alcohol te vermijden.