Hartfalen fase 4 symptomen

De term ‘hartfalen’ betekent niet dat uw hart is gestopt met pompen, maar eerder dat uw hartspier niet langer in staat is om het bloed effectief of voldoende te pompen om aan de behoeften van uw lichaam te voldoen. Daardoor voel je je moe, heb je weinig energie, ben je kortademig en houdt je lichaam water vast.

Het hart is een orgaan ter grootte van een vuist dat functioneert als een pomp om met zuurstof verrijkt bloed door het lichaam te laten circuleren. Wanneer het hart gezond is, trekt elke kamer zich samen in een gecoördineerde inspanning; de bovenste kamers (atria) van het hart trekken eerst samen, gevolgd door de onderste kamers (ventrikels). Deze gecoördineerde contracties zorgen voor de bloedcirculatie tussen de longen, het hart en de rest van het lichaam. Als het hart niet gecoördineerd klopt, krijgt het lichaam niet meer genoeg bloed om goed te kunnen functioneren.

Hartfalen (hartfalen): Oorzaken

Het hart is een spier die bloed door het lichaam pompt door ritmisch samen te trekken en vervolgens te ontspannen. Als de spier beschadigd is of niet meer van voldoende bloed wordt voorzien, neemt de pompcapaciteit af. Er zijn verschillende ziekten die het hart kunnen beschadigen en de functie ervan kunnen beïnvloeden.

Veruit de meest voorkomende oorzaken zijn:

• hoge bloeddruk (hypertensie) en
• coronaire hartziekte (KHK).

Bij hoge bloeddruk moet het hart constant tegen een hogere weerstand “pompen” om het zuurstofrijke bloed in het lichaam te verdelen. Na verloop van tijd kan dit ertoe leiden dat de linker hartkamer verstijft en minder elastisch wordt, waardoor deze niet meer zoveel bloed kan vasthouden. Hierdoor hoopt het bloed zich op voor de linker hartkamer, enerzijds in het linker atrium en anderzijds in de longvaten.

Bij coronaire hartziekte (CHD) zijn de kransslagaders vernauwd. Dit zijn de bloedvaten die het hart van zuurstofrijk bloed voorzien. Als ze vernauwd zijn, wordt de bloedtoevoer naar het hart verminderd, waardoor het niet meer voldoende wordt voorzien van zuurstof en voedingsstoffen. Door het tekort nemen zijn prestaties af. In het ergste geval kan coronaire hartziekte leiden tot een hartaanval: Als een van de kransslagaders verstopt raakt, worden delen van het hartspierweefsel niet langer van bloed voorzien en sterven ze af.

Lees ook :- Hoe krijg je diabetes

Stadia van hartfalen: Classificatie volgens risicofactoren

Naast de beschreven classificatie van stadia van hartfalen naar fysieke mogelijkheden, onderscheidt de American Heart Association (AHA) stadia van hartfalen volgens een combinatie van bestaande risicofactoren voor hartfalen en symptomen. Classificatie is in vier groepen:

• Stadium A: hoog risico op hartfalen (diabetes mellitus, familiegeschiedenis, alcoholverslaving), geen bewezen hartziekte en geen symptomen van hartfalen
• Stadium B: bewezen hartziekte (hypertrofie, hartklepaandoening, eerder myocardinfarct) nauw verbonden met de ontwikkeling van hartfalen, geen symptomen van hartfalen
• Stadium C: eerdere of huidige symptomen van hartfalen met vastgestelde hartziekte
• Stadium D: gevorderde hartziekte (frequent ziekenhuisverblijf, indicatie voor harttransplantatie) en ernstige symptomen van hartfalen, zelfs in rust en ondanks behandeling

Lees ook :- Albumine in urine

Symptomen van hartfalen

Bij linkerhartfalen:
Stroomopwaarts van het linkerventrikel veroorzaakt een toename van de druk in het linker atrium en vervolgens in de longcapillairen een doorgang van vloeistof (uit het bloed) naar de longblaasjes, wat plotselinge ademhalingsmoeilijkheden veroorzaakt zoals dyspneu (kortademigheid) met het begin van schuimend en roze sputum dat het beeld van acuut longoedeem bevestigt.

Er zijn verschillende stadia van dyspneu volgens de classificatie van de NYHA (New York Heart Association):

• Stadium I: dyspnoe voor significante ongebruikelijke inspanningen, geen ongemak in het dagelijks leven
• Stadium II: kortademigheid voor grote inspanningen van het dagelijks leven
• Stadium III: kortademigheid voor bescheiden inspanningen van het dagelijks leven
• Stadium IV: permanente dyspneu in rust

Patiënten kunnen ook moeite hebben met slapen in rugligging naarmate de dyspneu toeneemt. We spreken dan van orthopneu, uitgedrukt in het aantal kussens dat de patiënt gebruikt om zichzelf in een halfzittende positie op te richten, waardoor de veneuze terugkeer en dus de voorbelasting wordt verminderd.

Symptomen van hartastma kunnen optreden, overeenkomend met een vertraging van het ademhalingsritme (of bradypneu) met overwegend expiratoir.

Stroomafwaarts van de linker hartkamer is de afname van de bloedstroom (d.w.z. het gebrek aan irrigatie van de verschillende organen) de oorzaak van asthenie (of grote vermoeidheid), hypotensie, nierinsufficiëntie (met oligurie: afname van het urinevolume) of verminderde cognitieve functie .

Bij rechterhartfalen
Bij rechterhartfalen zijn klinische manifestaties te wijten aan:

• Veneuze stasis (bloedstagnatie in de aderen) die zich uit in oedeem van de onderste ledematen, ascites (ophoping van vocht in de buik), hepatomegalie en hepatalgie (zwaar gevoel in de lever), jugulaire turgor (zwelling van de halsader), nier stasis en pleurale effusies (aanwezigheid van vocht tussen de lagen van de pleura).
• Een lage flow die resulteert in intolerantie voor inspanning en kortademigheid.

Lees ook :- Gebroken heup symptomen

Diagnose van hartfalen

De diagnose van hartinsufficiëntie begint met een grondig onderzoek van de medische geschiedenis. Hier wordt gevraagd naar het begin, de duur en de ernst van de symptomen. Er zal getracht worden de ernst van de symptomen te bereiken met behulp van de NYHA-classificatie (zie hierboven). Bij een grondig lichamelijk onderzoek wordt de hart- en vaatstatus bepaald. Het luisteren naar het hart en de longen en ook naar de bloedvaten is een verplicht onderdeel van zo’n medisch onderzoek. Er moet een rust-ECG met 12 afleidingen worden gemaakt om bewijs te leveren van een recent of eerder myocardinfarct, een aritmie of andere veranderingen.

Het essentiële diagnostische hulpmiddel is dan echocardiografie. Hier kan betrouwbare en niet-intrusieve informatie over de functie van het linkerhart, de toestand van de kleppen en het hartzakje worden verkregen. De volgende laboratoriumparameters moeten ook worden gecontroleerd: bloedbeeld, serumelektrolyten, serumcreatinine, nuchtere bloedsuikerspiegel, leverenzymen, urinestatus, schildklierfunctieparameters en BNP (brain natriuretic peptide). Verdere diagnostiek moet worden gepland met een cardioloog. De indicatie voor het uitvoeren van een linkerhartkatheteronderzoek wordt ruimhartig gemaakt als overeenkomstige therapeutische gevolgen te verwachten zijn.

Behandelingen hartfalen fase 4 symptomen

Hartfalen is een chronische aandoening, waarbij de patiënt, na de diagnose, een behandelingstraject moet starten dat in de eerste plaats een verandering van levensstijl en medicamenteuze therapie biedt, wat zeer effectief is. Het kan ook interventiebehandelingen vereisen.

De behandeling van hartfalen is daarom multidisciplinair en omvat de opeenvolgende implementatie van verschillende interventies. Het uiteindelijke doel van het medische team is het verminderen van symptomen om de kwaliteit van leven te verbeteren, de ziekteprogressie te vertragen, ziekenhuisopnames te verminderen en de overleving te vergroten. Zoals bij veel andere pathologische aandoeningen zijn een vroege diagnose, een actieve rol van de patiënt bij de behandeling van de ziekte en de nauwe samenwerking tussen de huisarts en het multidisciplinaire team gespecialiseerd in de behandeling van hartfalen de sleutels tot succes. bij het korte- en langetermijnbeheer van deze pathologie.

De therapieën met bewezen effectiviteit zijn momenteel uitsluitend gericht op hartfalen met verminderde ejectiefractie. De behandeling van hartfalen omvat het gebruik van verschillende hulpmiddelen:

• Veranderingen in levensstijl en eetgewoonten, zoals regelmatige beoefening van aerobe fysieke activiteit met matige intensiteit, vermindering van zoutinname, beperking van vochtinname en zelfcontrole (dagelijkse gewichtscontrole, metingen frequente bloeddruk en hartslag, dagelijkse controle van de aanwezigheid van oedeem).
• Farmacologische therapie: bestaat uit de associatie van verschillende geneesmiddelen. De pijlers van medicamenteuze therapie zijn: geneesmiddelen die het renine-angiotensine-aldosteronsysteem blokkeren (ACE-remmers, Spartanen en anti-aldosteronen), geneesmiddelen die het sympathische zenuwstelsel tegenwerken (bètablokkers), neprilysine-antagonisten en cotransporter-remmers natriumglucose.
• Als medicamenteuze therapie alleen niet voldoende is of niet goed wordt verdragen door de patiënt, als er een verstoring is in de geleiding van de elektrische impuls (en in het bijzonder een linkertakblok), is het mogelijk om deze te associëren met elektrische therapie , die bestaat uit de implantatie van biventriculaire pacemakers (PM) of defibrillators (ICD’s) die de hartcontractie “hersynchroniseren” (in feite spreken we van “cardiale resynchronisatietherapie”, CRT). Deze apparaten werken nauw samen met antidecompensatiemedicijnen, slag na slag, om de voortgang van decompensatie te vertragen en in sommige gevallen om de normale hartcontractiliteit te herstellen. Cardiale resynchronisatietherapie, geassocieerd met medicamenteuze therapie, heeft aangetoond dat het de overleving en kwaliteit van leven verbetert door de symptomen van hartfalen te verminderen, de inspanningscapaciteit te vergroten en individuen in staat te stellen veel van hun dagelijkse activiteiten te hervatten.

Hartfalen voorkomen

De meest voorkomende oorzaken van hartfalen – hoge bloeddruk en coronaire hartziekte – kunnen worden voorkomen door:

• beweegt veel
• sigaretten opgeven
• Obesitas vermijden of verminderen en
• drinkt alleen alcohol met mate.

Iedereen die al een bestaande aandoening heeft die de hartspier kan beschadigen, moet deze tijdig laten behandelen om hartfalen te voorkomen.