Delier bij ouderen

Het delirium wordt ook wel “delirium”, “acute delirium” of “acute staat van verwarring” genoemd. Ongeveer 30 tot 40 procent van de patiënten in een ziekenhuis die ouder zijn dan 65 jaar ontwikkelt in Duitsland een delirium. Vooral mensen met dementie lopen risico op dit ziektebeeld. In principe kan echter iedereen onder bepaalde omstandigheden een delier krijgen, ongeacht leeftijd en eventuele eerdere ziekten. Als delirium optreedt, is een snelle en correcte behandeling essentieel voor genezing.

Ondanks de frequentie is delirium een vrij onbekende ziekte. Weinig mensen weten hoe een delier ontstaat, hoe een delier met zekerheid te herkennen en hoe de getroffene het beste kan worden geholpen.

Delier bij ouderen : Definitie

Delier bij ouderen is een psychotisch symptoom dat wordt gekenmerkt door de aanwezigheid van onjuiste overtuigingen of ideeën, die niet overeenkomen met de werkelijkheid, niet kunnen worden gedeeld en aanhouden, ondanks bewijs van het tegendeel. Deze denkstoornis is subjectief en drukt de wijziging uit van de ervaring van het individu dat eraan lijdt in relatie tot de externe omgeving.
Mensen die waanideeën ervaren, kunnen denken dat ze worden gevolgd, vergiftigd, uitgebuit, geïnfecteerd, op afstand bemind of bedrogen door hun partner. Bovendien vertonen deze personen zorgen over de loyaliteit of betrouwbaarheid van vrienden, een neiging om bedreigende betekenissen te lezen in gunstige situaties, constante wrok en overmatige reactiviteit op stimuli die als confrontaties worden ervaren.
Delirium is een van de belangrijkste symptomen van schizofrenie en kan worden gevonden bij verschillende psychische aandoeningen (psychose), zoals persoonlijkheidsveranderingen, depressieve of manische episodes en chronische waanstoornis (of paranoia).
Bij oudere patiënten kan de aandoening samengaan met milde dementie. Delier bij ouderen is een symptoom dat ook voorkomt bij multiple sclerose, middelenmisbruik en epileptische aanvallen.
Waanideeën zijn onderverdeeld in verschillende subtypen, afhankelijk van hun inhoud.
Een paar voorbeelden:

• Waan van vervolging: degenen die erdoor worden getroffen, denken ten onrechte dat ze worden vervolgd, bedrogen of bespioneerd; proefpersonen kunnen herhaaldelijk proberen gerechtigheid te verkrijgen door middel van een beroep op instellingen en kunnen hun toevlucht nemen tot geweld om wraak te nemen voor het denkbeeldige complot.
• Referentiewanen: patiënten zijn ervan overtuigd dat het thema van gebeurtenissen, citaten uit boeken en kranten, songteksten of andere omgevingsstimuli een bepaalde betekenis hebben en op hen gericht zijn.
• Somatisch delirium: delirium verwijst naar een lichamelijke functie; patiënten zijn ervan overtuigd dat ze een lichamelijke misvorming, een tumor, een slechte geur of een parasiet hebben.
• Waanideeën van diefstal of gedachtentransplantatie: Patiënten geloven dat andere mensen hun gedachten kunnen lezen, dat hun gedachten worden doorgegeven aan anderen of dat impulsen hen worden opgelegd door externe krachten van verschillende soorten (bijv. magnetische golven).

Gewoonlijk leiden wanen niet tot ernstige achteruitgang of verandering van de persoonlijkheid, maar de manifestaties kunnen geleidelijk verergeren.

Lees ook :-Zeurende pijn onderrug

Delier bij ouderen : Oorzaken

De ontwikkeling of verergering van veel gezondheidsstoornissen kan leiden tot delirium. Iedereen die ernstig ziek is of drugs of drugs gebruikt die de hersenen aantasten (psychoactieve stoffen) kan delirium krijgen.

In het algemeen zijn de meest voorkomende oorzaken van delier bij ouderen de volgende:

• Geneesmiddelen, vooral die met anticholinerge effecten, psychotrope geneesmiddelen en opioïden
• uitdroging
• Infecties zoals longontsteking, bloedvergiftiging (sepsis), infecties die het hele lichaam aantasten of koorts veroorzaken, en urineweginfecties
• Nierinsufficiëntie, leverfalen en laag zuurstofgehalte in het bloed (hypoxie, zoals bij longontsteking), vooral als deze aandoeningen zich plotseling ontwikkelen en snel erger worden

Andere oorzaken zijn ziekenhuisopname, operatie, ontwenning van medicijnen of ontwenning van een medicijn dat al lang is ingenomen, bepaalde ziekten en vergiftigingen.

Bij ouderen en bij mensen van wie de hersenen zijn beschadigd door een beroerte, dementie, de ziekte van Parkinson of een andere aandoening, kan delirium zelfs bij minder ernstige ziekten ontstaan. Minder ernstige ziekten die delier bij ouderen kunnen veroorzaken zijn:

• Milde medische aandoeningen (zoals een urineweginfectie)
• Ernstige constipatie
• pijnen
• Gebruik van een urinekatheter (een dunne buis die wordt gebruikt om urine uit de blaas te legen)
• uitdroging
• Langdurig slaaptekort
• Gebrek aan sensuele sensaties (inclusief sociaal isolement en gebrek aan visuele of gehoorapparaten)

Bij sommige mensen kan geen oorzaak worden vastgesteld.

Ziekenhuisopname

In een onbekende omgeving zijn, zoals een ziekenhuis, en vooral een intensive care-afdeling (ICU), kan bijdragen aan delirium of deze veroorzaken.

Op intensive care-afdelingen worden mensen geïsoleerd in kamers die normaal geen ramen of klokken hebben. Als gevolg hiervan ervaren mensen een gebrek aan zintuiglijke waarneming en kunnen ze gedesoriënteerd raken. De slaap wordt verstoord door personeel dat patiënten ’s nachts wakker maakt om ze te observeren en te behandelen, evenals door luide monitoren, intercoms, gangstemmen en alarmen. Bovendien hebben de meeste mensen op intensive care-afdelingen ernstige medische aandoeningen en worden ze behandeld met medicijnen die delirium waarschijnlijker maken.

Mensen op intensive care-afdelingen kunnen epileptische aanvallen krijgen die geen convulsies veroorzaken (niet-convulsieve aanvallen). Deze aanvallen kunnen leiden tot delirium en de aanvallen worden mogelijk niet gedetecteerd omdat ze geen convulsies of andere typische symptomen van aanvallen veroorzaken. Als de aanvallen onopgemerkt blijven, worden ze mogelijk niet goed en tijdig behandeld.

Chirurgie

Delier bij ouderen komt ook veel voor na een operatie, waarschijnlijk vanwege de stress van de operatie, de verdoving (anesthetica) en de pijnstillers (analgetica) die tijdens of na de operatie worden gebruikt.

Delier bij ouderen kan zich ook ontwikkelen wanneer patiënten die op het punt staan een operatie te ondergaan geen middelen krijgen die ze normaal gebruiken, zoals recreatieve drugs, alcohol of tabak. Als u stopt met het innemen van een dergelijk middel, kunnen mensen ontwenningsverschijnselen krijgen, zoals delirium.

Drugs en drugsgebruik

De meest voorkomende omkeerbare oorzaak van delier bij ouderen is medicatie of drugs. Bij jongere mensen zijn illegale drugsmisbruik en acute alcoholintoxicatie veelvoorkomende oorzaken. Bij ouderen zijn geneesmiddelen op recept meestal de oorzaak.

Psychoactieve stoffen werken direct in op de zenuwcellen in de hersenen en veroorzaken soms delirium. Dit omvat het volgende:

• Opioïden (inclusief morfine en meperidine)
• Kalmerende middelen (inclusief benzodiazepinen en slaappillen)
• Antipsychotica
• Antidepressiva

Ook veel andere geneesmiddelen kunnen Delier bij ouderen veroorzaken. Een paar voorbeelden:

• Geneesmiddelen die anticholinerge effecten hebben, waaronder vrij verkrijgbare antihistaminica
• Amfetaminen en cocaïne, die stimulerende middelen zijn
• cimetidine
• Geneesmiddelen om de bloeddruk te verlagen (antihypertensiva, waaronder bètablokkers)
• Corticosteroïden
• Digoxine en bepaalde andere geneesmiddelen die worden gebruikt om hartaandoeningen te behandelen
• Levodopa
• Spierverslappers

Afkicken van drugs

Delier bij ouderen kan ook het gevolg zijn van het plotseling stoppen met een geneesmiddel na langdurig gebruik, bijvoorbeeld een kalmerend middel (zoals benzodiazepinen of barbituraten) of een opioïde pijnstiller.

Alcoholisten die abrupt stoppen met drinken (delirium tremens) en heroïnegebruikers die plotseling stoppen met drinken, zijn ook vaak delirant.

Lees ook :- Pijn in schouder

Delier bij ouderen : Symptomen

De symptomen van delirium verschijnen meestal plotseling en duren korte tijd, van enkele uren tot enkele dagen; de intensiteit van de symptomen varieert gedurende de dag en verergert vaak in de avond.

Mogelijke tekenen van delier bij ouderen zijn onder meer:

• plotselinge veranderingen in persoonlijkheid en gedrag,
• problemen met denken en angst,
• ongebruikelijke depressie.

Wanneer deze symptomen plotseling optreden, kunnen ze snel worden gevolgd door:

• agitatie,
• gebrek aan samenwerking met familieleden,
• onvermogen om op te letten.

De vroege symptomen kunnen worden verward met dementie-aandoeningen (bijvoorbeeld door de ziekte van Alzheimer), maar er zijn belangrijke verschillen:

• Patiënten met delier vertonen vaak plotselinge veranderingen in de aandachtsspanne, terwijl patiënten met dementie een meer geleidelijk verval vertonen en alert en bewust zijn in de latere stadia.
• Oudere patiënten en kankerpatiënten kunnen beide aandoeningen hebben en dit kan het voor artsen moeilijk maken om het probleem te diagnosticeren. Als de behandeling voor delirium correct wordt toegediend zonder enig voordeel, is de diagnose waarschijnlijk dementie.

De patiënt kan perioden hebben waarin hij geen symptomen vertoont en dan plotseling verergeren, zich onder andere manifesteren:

• Verminderd bewustzijn en bewustzijn van de omringende wereld:

– onvermogen om gefocust te blijven,
-verlies,
-fixatie op een idee, in plaats van op de inhoud van de vragen of het gesprek,
-gemak van afleiding met onbelangrijke dingen of onderwerpen.

• Vermindering van cognitieve vaardigheden:

-verminderd geheugen, vooral met betrekking tot recente gebeurtenissen,
-desoriëntatie (onvermogen om te onthouden waar je bent, je identiteit of de tijd en tijd van de dag),
-moeite met spreken of onthouden van woorden,
-volslagen onzin toespraken,
-moeite met het begrijpen van toespraken,
-moeite met lezen of schrijven.

• Ze kunnen uiteindelijk verschijnen

-hallucinaties,
-prikkelbaarheid of agressie,
-totale of gedeeltelijke apathie, of slechte respons op omgevingsstimuli,
-slaapstoornissen ,
-extreme emoties: angst, angst, woede of depressie.

Lees ook :- Bloed in urine man

Delirium herkennen: Diagnose

Over het algemeen omvat het diagnostische testproces voor de identificatie van delirium en de uitlokkende oorzaken: het lichamelijk onderzoek, de medische geschiedenis, een neurologische evaluatie, een evaluatie van de mentale toestand en een reeks laboratoriumtests (bijv. urinetests, bloedonderzoeken, enz.).

De diagnose delirium is niet altijd even eenvoudig en onmiddellijk, aangezien de aandoening in kwestie verschillende symptomatische overeenkomsten vertoont met de eerder genoemde dementie, psychose, sommige vormen van depressie en bepaalde aangeboren stoornissen van de hersenen.

Delier bij ouderen : Prognose

De opkomst van delier bij ouderen op ziekenhuisniveau wordt beschouwd als een belangrijk obstakel in de zorg voor de oudere gehospitaliseerde patiënt; sommige onderzoeken tonen zelfs aan dat de gehospitaliseerde patiënt die delirium vertoont, onder dezelfde omstandigheden een dubbel risico op overlijden heeft.

Wat betreft het verband en de relatie tussen delier bij ouderen en dementie, is het nog niet mogelijk geweest om deze met voldoende zekerheid op te helderen.

• Uit sommige prospectieve onderzoeken blijkt dat mensen die om welke reden dan ook in het ziekenhuis zijn opgenomen een verhoogd risico lopen om dementie te ontwikkelen, maar dit zijn banen die niet direct rekening hebben gehouden met manifestaties van delirium.
• In de enige prospectieve studie op populatiebasis die episoden van delirium doormaakte, hadden ouderen een achtvoudige toename van de frequentie van het optreden van dementie en ervoeren ze een snellere cognitieve achteruitgang. Dezelfde associatie is ook duidelijk bij mensen met een eerdere diagnose van Alzheimer-dementie.

• Behandeling van de oorzaak
• Algemene maatregelen
• Maatregelen om het hoofd te bieden aan staten van agitatie

Delier bij ouderen : Complicaties

Delirium kan slechts een paar uur of zo lang als enkele weken of maanden duren. Als problemen die bijdragen aan delirium worden aangepakt, is de hersteltijd vaak korter.

De mate van herstel hangt tot op zekere hoogte af van de gezondheid en de mentale toestand vóór het optreden van een delier. Mensen met dementie kunnen bijvoorbeeld een aanzienlijke algehele achteruitgang in geheugen en denkvaardigheden ervaren. Mensen met een betere gezondheid hebben meer kans om volledig te herstellen.

Mensen met andere ernstige, chronische of terminale ziekten krijgen mogelijk niet het niveau van denkvaardigheden of functioneren terug dat ze hadden voordat het delirium begon. Delirium bij ernstig zieke mensen leidt ook vaker tot:

• Algemene achteruitgang van de gezondheid
• Slecht herstel van een operatie
• Behoefte aan institutionele zorg
• Verhoogd risico op overlijden

Delier bij ouderen : Behandeling

De meeste mensen met delier bij ouderen worden opgenomen in het ziekenhuis. Als de oorzaak van het delier echter gemakkelijk te corrigeren is (zoals een lage bloedsuikerspiegel), worden patiënten gedurende een korte periode op de eerste hulp geobserveerd en mogen ze naar huis.

Behandeling van de oorzaak van de ziekte

Zodra de oorzaak is vastgesteld, kan deze snel worden verholpen en behandeld. Zo worden antibiotica gebruikt om infecties te behandelen, uitdroging met intraveneuze vloeistoffen en elektrolyten, en delirium na alcoholontwenning met benzodiazepinen (evenals maatregelen om de patiënt te helpen stoppen met drinken).

Een snelle behandeling van de aandoening die het delirium veroorzaakt, voorkomt meestal blijvende hersenbeschadiging en kan leiden tot volledig herstel.

Alle medicijnen die het delirium kunnen verergeren, worden indien mogelijk gestopt.

Algemene maatregelen

Ook algemene maatregelen zijn belangrijk.

De omgeving moet zo rustig en stil mogelijk zijn. Er moet goede verlichting zijn, zodat mensen kunnen zien wie en wat er in hun kamer is en waar ze zijn. Klokken, kalenders en foto’s van familieleden in de kamer kunnen helpen bij de oriëntatie. Bij elke gelegenheid moeten personeel en familieleden de persoon kalmeren en hen helpen de tijd en plaats te onthouden. Processen en processen moeten van tevoren worden uitgelegd en zoals ze zich voordoen. Mensen die een bril of gehoorapparaat nodig hebben, moeten daar toegang toe hebben.

Delirante mensen zijn vatbaar voor veel problemen, zoals uitdroging, ondervoeding, incontinentie, vallen en decubitus. Om dit te voorkomen, is zorgvuldige aandacht en zorg vereist. Om deze reden kunnen getroffenen, vooral als ze ouder zijn, baat hebben bij behandeling door een interdisciplinair team dat bestaat uit een arts, een fysiotherapeut, een ergotherapeut, verplegend personeel en maatschappelijk werkers.

Behandeling van agitatie

Als mensen extreem opgewonden zijn of hallucinaties hebben, kunnen ze zichzelf of de zorgverleners schaden. De volgende maatregelen kunnen dergelijke verwondingen helpen voorkomen:

• Gezinsleden dienen bij betrokkene te blijven.
• De betrokkene dient zich in een kamer nabij de verpleegpost te bevinden.
• Het ziekenhuis kan een begeleider ter beschikking stellen die bij de betrokkene verblijft.
• De medicatie van de patiënt wordt zoveel mogelijk vereenvoudigd.
• Hulpmiddelen zoals intraveneuze katheters, urinekatheters of gevoerde riemen mogen indien mogelijk niet worden gebruikt, omdat ze de betrokken persoon in verwarring kunnen brengen en van streek kunnen maken en zo het risico op letsel kunnen vergroten.

Soms moeten gewatteerde riemen echter worden gebruikt tijdens een ziekenhuisverblijf, b.v. B. om te voorkomen dat patiënten intraveneuze katheters eruit trekken of vallen. Houders worden zorgvuldig vastgemaakt door opgeleid personeel, periodiek geopend en zo snel mogelijk verwijderd, omdat ze de patiënt van streek kunnen maken en de staat van opwinding kunnen verergeren.

Medicijnen worden alleen gebruikt tegen de staat van opwinding als alle andere maatregelen hebben gefaald. Twee soorten medicijnen worden vaak gebruikt om opwinding te beheersen, maar beide zijn niet ideaal:

• Antipsychotica worden het meest gebruikt. Deze kunnen echter de opwinding verlengen of verergeren en sommige hebben anticholinergische effecten die verwarring, wazig zien, constipatie, droge mond, slaperigheid, moeite met urineren en blaaszwakte veroorzaken. Nieuwere antipsychotica, zoals risperidon, olanzapine en quetiapine, hebben minder bijwerkingen dan oudere antipsychotica, zoals haloperidol. Als de nieuwere geneesmiddelen echter gedurende lange tijd worden ingenomen, kunnen ze leiden tot gewichtstoename en abnormale niveaus van vet of lipiden (hyperlipidemie) en kan het risico op diabetes type 2 toenemen. Bij oudere mensen met psychose en dementie kunnen deze medicijnen het risico op een beroerte verhogen en overlijden veroorzaken.
• Benzodiazepines (een soort kalmerend middel) zoals lorazepam worden gebruikt wanneer het delier wordt veroorzaakt door alcoholontwenning of ontwenning van een kalmerend middel. Benzodiazepinen worden niet gebruikt voor de behandeling van delirium veroorzaakt door andere aandoeningen, omdat ze mensen, vooral ouderen, meer verward of slaperig kunnen maken (of beide).

De arts is zeer voorzichtig bij het voorschrijven van deze geneesmiddelen, vooral voor ouderen. De laagste dosis wordt voorgeschreven en het medicijn wordt zo snel mogelijk stopgezet.

Delier bij ouderen : Preventie

Delirium-episodes kunnen in de eerste plaats worden voorkomen door risicopersonen te identificeren, met name gehospitaliseerde personen met een of meer van de volgende kenmerken:

• ouder dan 65,
• eerdere dementie,
• gebroken heup ,
• elke ernstige en/of slopende ziekte.

Door zorgvuldige observatie van deze onderwerpen is het vaak mogelijk om vooraf de eerste tekenen/symptomen van een crisis van delier bij ouderen op te sporen.

Het is ook raadzaam om te proberen bronnen van ongemak voor de patiënt te voorkomen, zoals:

• effectieve preventie en behandeling van constipatie,
• een gastvrije therapeutische omgeving (voldoende verlichting, weinig of geen storende geluiden, bevordert de mobiliteit van de patiënt, …).

Talrijke onderzoeken veronderstellen dat het met deze benaderingen tot 30-40% van alle gevallen van delier bij ouder zou kunnen voorkomen, die noodzakelijkerwijs een significante impact hebben op de kwaliteit en effectiviteit van zorg.