Verhoogde witte bloedcellen vermoeidheid

De vermoeidheid die men voelt duurt vaak maar een paar dagen na intense lichamelijke inspanning, te korte nachten, een grote massa werk. We hervatten een meer “normaal” levensritme en alles is weer normaal. Soms, aan de andere kant, blijft dit gevoel van “leeg worden” aanhouden, wordt het meer geaccentueerd en komt dan tot rust, zonder dat iets het kan beteugelen, ondanks de hervatting van goede regels voor hygiëne van het leven .

“Boven een maand moet je je huisarts raadplegen”, benadrukt dr. Michel Guilbert, huisarts. Vermoeidheid is een symptoom en dat betekent dat er iets aan de hand is, je moet de oorzaak vinden om het te kunnen behandelen.”

Verhoogde witte bloedcellen : Definitie

Witte bloedcellen, ook wel leukocyten genoemd, zijn cellen die door het beenmerg worden geproduceerd. Ze vormen het immuunsysteem en grijpen in het bijzonder in in de strijd tegen infecties door het lichaam te beschermen tegen externe agressies zoals bacteriën of virussen. Witte bloedcellen zijn aanwezig in het bloed, lymfeklieren, milt, amandelen, amandelen en lymfe. Er zijn drie hoofdcategorieën van leukocyten:

Monocyten

Monocyten (macrofagen) vertegenwoordigen 7% van de leukocyten. Bij volwassenen zijn er 2 tot 8 monocyten per 100 witte bloedcellen. Zoals veel bloedcellen worden monocyten geproduceerd door een organisch weefsel in bepaalde botten, het beenmerg. Ze zijn de belangrijkste spelers in fagocytose na hun transformatie in fagocyten, een mechanisme waarmee de cel ongewenste micro-organismen absorbeert om ze te vernietigen.

Lymfocyten

Lymfocyten vertegenwoordigen 30% van de leukocyten). Er wordt een onderscheid gemaakt tussen B-lymfocyten (B-lymfocyten produceren antilichamen die specifiek zijn voor een antigeen: de antilichamen hechten zich aan antigenen, zoals een bacterie, om deze te vernietigen) en T-lymfocyten (afgescheiden door de thymus voordat ze thymocyten worden, deze cellen delen en zich snel vermenigvuldigen bij blootstelling aan een antigeen). Ze maken deel uit van verworven immuniteit: dat wil zeggen, het is niet aanwezig bij de geboorte of onmiddellijk, in tegenstelling tot de aangeboren immuunrespons, en grijpt alleen in wanneer het immuunsysteem van een persoon vreemde infectieuze agentia genaamd “antigenen” (bacteriën, virussen, schimmels, parasiet…).

Polymorfonucleaire cellen (granulocyten)

Polymorfonucleaire cellen voeren zogenaamde ” fagocytose ” uit, dat wil zeggen dat ze vreemde lichamen aanvallen in het geval van een infectie. Ze maken deel uit van het aangeboren immuunsysteem, aanwezig vanaf de geboorte. Dit is de eerste reactie van het lichaam wanneer het wordt aangevallen door een ziekteverwekker. Er zijn drie soorten polymorfonucleaire soorten: neutrofielen (60% van de leukocyten), eosinofielen (2 tot 4% van de leukocyten) en basofielen (1% van de leukocyten).

Neutrofielen

Neutrofielen vertegenwoordigen 60 tot 70% van de witte bloedcellen. Ze helpen bacteriën te bestrijden. Polymorfonucleaire cellen zijn de eerste cellen die ingrijpen tijdens een bacteriële infectie. Een afname van het aantal neutrofielen komt overeen met neutropenie en een toename van het aantal neutrofielen komt overeen met neutrofilie.

Polymorfonucleaire eosinofielen

Eosinofielen zijn betrokken bij allergische reacties en de bestrijding van parasitaire infecties. Eosinofielen vertegenwoordigen 2 tot 4% van de witte bloedcellen. Hun toename, eosinofilie genaamd, met percentages boven de 4%, getuigt van een allergische grond of een parasitose.

Polymorfonucleaire basofielen

Polymorfonucleaire basofielen grijpen in bij allergische reacties: ze zijn verantwoordelijk voor het vrijkomen van mediatoren, zoals histamine, aan de basis van de ontstekingsreactie van de allergie. Hun aantal is ongeveer 0,5 tot 1% van de witte bloedcellen. Een toename van hun snelheid, meer dan 1%, komt overeen met basofilie die wordt waargenomen tijdens bepaalde leukemieën, lever- of schildklierpathologieën.

Lees ook :- Vitamine b12 tekort erfelijk

Oorzaken van de aanwezigheid van hoge leukocyten

De toename van het aantal leukocyten wordt in jargon leukocytose genoemd.
Het treedt meestal op als reactie op een van deze oorzaken:

• infectie
• immunosuppressie
• medicijnen gebruiken zoals corticosteroïden
• ziekten van het immuunsysteem of beenmerg
• sommige vormen van kanker, zoals chronische lymfatische leukemie
• ontsteking
• wond
• emotionele stress
• werk
• zwangerschap
• sigarettenrook
• allergische reacties
• overmatige lichaamsbeweging

Zelfs bij sommige aandoeningen van de luchtwegen, zoals tuberculose en kinkhoest, kan het aantal witte bloedcellen stijgen.

In sommige gevallen zijn de niveaus van alle witte bloedcellen verhoogd, maar in andere gevallen is er slechts één type witte bloedcel bij betrokken.

Als deze verandering optreedt in een bepaald type leukocyten, kunnen de redenen anders zijn:

• Monocyten: de aanwezigheid van hoge monocyten kan onder andere wijzen op chronische infecties, bloed- of auto-immuunziekten, kanker;
• Lymfocyten: Voor hoge niveaus van lymfocyten hebben we te maken met een geval van lymfatische leukocytose, die het gevolg kan zijn van een virus of een infectie zoals tuberculose. Het kan ook verband houden met specifieke lymfomen of leukemieën.
• Neutrofiele granulocyten: Hoge niveaus van neutrofiele granulocyten leiden tot een fysieke aandoening die bekend staat als neutrofiele leukocytose. Deze aandoening is een normale immuunrespons op een gebeurtenis, zoals een infectie, verwonding, ontsteking en sommige vormen van leukemie.
• Basofiele granulocyten: Hoge niveaus van dit type witte bloedcellen kunnen optreden in het geval van een voorgeschiedenis van schildklieraandoeningen zoals hypothyreoïdie of na bepaalde aandoeningen.
• eosinofiele granulocyt: In dit geval kan het lichaam reageren op een parasitaire infectie, allergeen of astma.

Het komt voor dat er geen oorzaak kan worden vastgesteld die de aanwezigheid van hoge leukocyten verklaart, wat betekent dat we te maken hebben met een geval van hypereosinofiliesyndroom.
Het kan leiden tot verschillende complicaties, zoals schade aan het hart, de longen, de lever, de huid of astma.

Degenen met het hypereosinofiliesyndroom kunnen enkele van deze symptomen ervaren:

• gewichtsverlies
• koorts
• Nacht zweet
• vermoeidheid
• hoesten
• pijn op de borst
• zwelling
• buikpijn
• huiduitslag
• fysieke pijn
• zwakheid
• verwardheid
• coma

Lees ook :- Hoe ontstaat kanker

Symptomen van verhoogde witte bloedcellen

Typische symptomen van leukocytose zijn:

• Koorts, pijn en andere symptomen op de plaats van infectie
• Koorts, gemakkelijk blauwe plekken krijgen, gewichtsverlies, nachtelijk zweten in combinatie met leukemie en andere vormen van kanker
• Netelroos, jeukende huid, huiduitslag als gevolg van een allergische huidreactie
• Moeite met ademhalen en piepende ademhaling door een allergische reactie in de longen

Als het aantal witte bloedcellen hoog is, kan het bloed dikker worden tijdens leukocytose en kan het niet meer goed stromen. Dit wordt hyperviscositeitssyndroom genoemd en komt zelden voor bij leukemie. Dit is een medisch noodgeval dat kan leiden tot:

• hartinfarct
• Sehprobleem
• Atemprobleme
• Bloeden uit slijmvliezen, zoals de mond, buik en darmen

Diagnose symptomen van verhoogde witte bloedcellen

Om erachter te komen of het aantal witte bloedcellen hoger is dan normaal en er een ziekte aanwezig is, zijn er drie diagnostische opties:

• Volledig bloedbeeld met een differentiële diagnose: dit is de meest gebruikelijke test om het aantal witte bloedcellen te controleren. Het bloed wordt uit de ader van de patiënt gehaald en in een apparaat gevoerd dat de bloedwaarden bepaalt.
• Perifere bloedafname: een klein bloedmonster wordt op een glaasje getrokken en vervolgens onder een microscoop onderzocht. Dit wordt voornamelijk gebruikt wanneer neutrofilie of lymfocytose wordt vermoed.
• Beenmergbiopsie: witte bloedcellen worden gemaakt in het beenmerg en vervolgens afgegeven aan het bloed. De biopsie wordt meestal uitgevoerd wanneer een verhoogde waarde werd gedetecteerd tijdens de afname van perifeer bloed. Het beenmergmonster wordt met een lange naald uit het midden van het bot – meestal de heup – genomen en vervolgens onder een microscoop onderzocht. Hierdoor kan de arts bepalen of er problemen zijn met de aanmaak of afgifte van de witte bloedcellen, of dat de cellen afwijkingen vertonen.

Behandeling: Wat als ik te veel witte bloedcellen heb?

De symptomen van te veel witte bloedcellen in het bloed houden verband met de pathologieën waarvoor ze verschijnen. Ze kunnen dus de vorm aannemen van een eenvoudige allergie, koorts of grote vermoeidheid.

Zo wordt de zorg aangepast aan de huidige ziekte:

• antibiotica voor bacteriële infectie;
• antihistaminica om allergieën te behandelen;
• chemotherapie-achtige behandelingen bij kanker of antiretrovirale middelen bij hiv-infectie.

Preventie van verhoogde witte bloedcellen

Aangezien de oorzaken die tot leukemie leiden niet met zekerheid bekend zijn, is het over het algemeen niet mogelijk om precieze preventiestrategieën te definiëren. Het is echter raadzaam om blootstelling aan hoge doses straling zoveel mogelijk te vermijden; zo zou het overschot aan radiologisch onderzoek voor diagnostische doeleinden beter kunnen worden beperkt.