Te snel werkende schildklier

Wanneer de schildklier overactief is (hyperthyreoïdie), produceert het orgaan te veel van de schildklierhormonen thyroxine en triiodothyronine. Welke oorzaken en gevolgen dit kan hebben en hoe hyperthyreoïdie kan worden behandeld?

Invoering

De schildklier is een van de endocriene klieren in het lichaam – een van de organen die hormonen en dus tal van lichaamsfuncties reguleren. Wanneer de schildklier overactief is, maakt deze te veel schildklierhormonen aan. De meest voorkomende oorzaak van een overactieve schildklier (technische term: hyperthyreoïdie) is de zogenaamde ziekte van Graves.

Door de verhoogde aanmaak van hormonen lopen veel lichaamsfuncties onnodig “op volle toeren”. Dit kan zich manifesteren door symptomen zoals gewichtsverlies, zweten, nervositeit of een bonzend hart. Een overactieve schildklier verhoogt het risico op hart- en vaatziekten.

Bij een traag werkende schildklier (hypothyreoïdie) daarentegen maakt de schildklier onvoldoende hormonen aan en vertraagt de stofwisseling.

Oorzaken: Hoe kan een overactieve schildklier ontstaan?

De oorzaken zijn inderdaad divers, maar meer dan 95 procent van hyperthyreoïdie is de ziekte van Graves (veroorzaakte ziekte van Crohn) of autonomie.

Ziekte van Graves (ziekte van Graves)

Dit is een zogenaamde auto-immuunziekte. Om nog niet opgehelderde redenen worden verschillende antistoffen tegen de schildklier gevormd. De belangrijkste (TSH-receptor auto-antilichamen, “TRAK”) stimuleren de hormoonproducerende cellen, wat leidt tot een verhoogde productie van schildklierhormonen. Omdat deze productie niet langer gebaseerd is op de werkelijke behoeften van het lichaam, treedt een overactieve schildklier op. Meestal gaat dit ook gepaard met een vergroting van de schildklier (struma).

Kenmerkend voor de ziekte van Graves is dat het auto-immuunproces niet alleen in de schildklier waarneembaar is, maar ook in het weefsel van de oogkassen (endocriene orbitopathie) en op de huid van het onderbeen (pretibiaal myxoedeem) (zie rubriek “Symptomen). “).

Autonomie

Functionele autonomie betekent dat delen van de schildklier (individuele knopen of “autonome adenomen”) of het gehele schildklierweefsel onafhankelijk hormonen vormen. De zogenaamde autonome gebieden zijn niet langer onderworpen aan de controle van de hypofyse (hypofyse). Dit kan leiden tot overactief als de hormoonproductie de behoeften van het lichaam overschrijdt.

Vaak maken de gezonde schildklierregio’s minder hormonen aan om dit te compenseren, waardoor de hormoonspiegel in balans kan worden gehouden. Als de getroffenen te lang te veel jodium binnenkrijgen of bepaalde medicijnen krijgen – of jodiumhoudende contrastmiddelen die bij bepaalde beeldvormende tests worden gebruikt – kan dit ertoe leiden dat de zieke, niet-gereguleerde gebieden plotseling te veel schildklierhormonen afgeven. Compensatie is niet meer mogelijk, de hormoonspiegel verandert in de rode zone.

De oorzaak van schildklierautonomie is vaak een langdurige vergroting van de schildklier veroorzaakt door jodiumtekort (jodiumdeficiënt struma/struma). De vorming van knopen is een van de vaak voorkomende, maar niet noodzakelijke, bijwerkingen. Het is typerend dat autonome klieren tijdens het scintigrafisch onderzoek zeer actief blijken te zijn – een beeldvormende procedure die informatie kan verschaffen over de activiteit van het schildklierweefsel (zogenaamde “hot nodes”).

Zeldzamere oorzaken

Bij een ontsteking van de schildklier kunnen gedurende een beperkte periode overactieve functies optreden. Hormoonproducerende tumoren (bijv. schildkliertumoren of tumoren van de hypofyse) zijn zeer zelden de oorzaak van hyperthyreoïdie. Als in het begin van de zwangerschap te grote hoeveelheden van een bepaald hormoon dat in de placenta wordt gevormd (HCG) worden geproduceerd, kan dit ook leiden tot tijdelijke overactieve functies, vaak gepaard gaand met misselijkheid en hevig braken. Symptomen van hyperthyreoïdie kunnen ook optreden als de dosis schildklierhormoontherapie te hoog is, maar deze verdwijnen weer nadat de dosis is aangepast.

Lees ook :-Ruis in oor

Te snel werkende schildklier : Symptomen

Hyperthyreoïdie kan andere gezondheidsproblemen nabootsen, waardoor het voor uw arts moeilijk kan zijn om een diagnose te stellen. Het kan ook een breed scala aan tekenen en symptomen veroorzaken, waaronder:

• Onbedoeld gewichtsverlies, zelfs als uw eetlust en voedselinname gelijk blijven of toenemen
• Snelle hartslag (tachycardie) – gewoonlijk meer dan 100 slagen per minuut
• Onregelmatige hartslag (aritmie)
• Hartkloppingen (hartkloppingen)
• Verhoogde eetlust
• Nervositeit, angst en prikkelbaarheid
• Tremor – meestal een fijn trillen in uw handen en vingers
• Zweten
• Veranderingen in menstruatiepatronen
• Verhoogde gevoeligheid voor warmte
• Veranderingen in het stoelgangpatroon, vooral frequentere stoelgang
• Een vergrote schildklier (struma), die kan verschijnen als een zwelling aan de basis van uw nek
• Vermoeidheid, spierzwakte
• Moeite met slapen
• Huidverdunning
• Fijn, broos haar

Oudere volwassenen hebben meer kans om ofwel geen tekenen of symptomen of subtiele symptomen te hebben, zoals een verhoogde hartslag, hitte-intolerantie en de neiging om moe te worden tijdens gewone activiteiten.

Lees ook :-Metaalsmaak in mond

Te snel werkende schildklier : Diagnose

Meestal geven de beschrijvingen van de patiënt de arts de eerste indicaties van de ziekte. Een vergroting van de schildklier kan onder bepaalde omstandigheden worden gedetecteerd door de nek te palperen. Met verdere onderzoeken zoals het bepalen van bloedwaarden en beeldvormende methoden zoals echografie en scintigrafie, kan de arts vervolgens het vermoeden bevestigen en de oorzaken onderzoeken.

Bloedtesten

Eerst wordt het niveau van het TSH-hormoon bepaald. TSH wordt gemaakt in de hypofyse en regelt de productie van schildklierhormonen en hun afgifte in het bloed. Daarnaast of achteraf wordt zo nodig de concentratie schildklierhormonen bepaald. Als de schildklier overactief is, ligt de TSH-waarde meestal onder het normale bereik, terwijl de schildklierhormoonwaarden in het bloed verhoogd zijn (manifest hyperthyreoïdie) of nog normaal zijn (latente of gecompenseerde hyperthyreoïdie). Als het TSH-niveau normaal is, is een overactieve schildklier bijna onmogelijk. Bij volwassenen ligt het normale TSH-gehalte in het serum ongeveer tussen de 0,40 en 4,0 mU/l. Bij de ziekte van Graves kunnen in meer dan 90 procent van de gevallen schildklierantistoffen in het bloed worden gedetecteerd.

Echografie onderzoek

Door middel van echografie kunnen grootte en structuur van Schilddüse worden beoordeeld. Het uiterlijk in de echografie kan de arts ook aanwijzingen geven over de oorzaak van de vergroting. Indien nodig kunnen ook weefselmonsters (biopten) worden genomen met een fijne naald onder ultrasone controle.

Schildklierscintigrafie

Als de echoresultaten opvallend zijn, bijvoorbeeld als er sprake is van een vergroting of nodulaire veranderingen, kan een functietest met behulp van schildklierscintigrafie duidelijk maken hoe en in welke mate de schildklier jodium opneemt. Een radioactief gemarkeerde stof wordt in de ader van de patiënt geïnjecteerd. In het geval van hyperfunctie nemen ofwel de gehele schildklier of alleen afzonderlijke gebieden (“hete knobbeltjes”) de gemarkeerde stof in grotere mate op.

Aanvullende onderzoeken

In individuele gevallen kan computertomografie van de nek, röntgenfoto’s van de luchtpijp of kleurenechografie van de schildklier nodig zijn om meer informatie te krijgen over de omvang en oorzaak van de ziekte.

Onderzoeksresultaten voor typische oorzaken

Als de diagnose hyperfunctie wordt bevestigd, moeten de oorzaken worden opgehelderd. Hier geldt het volgende:

• Autonomie: Een hogere leeftijd en een significante en nodulaire vergroting van de schildklier suggereren autonomie. Het echografisch onderzoek toont meestal min of meer uitgesproken nodulaire veranderingen. In scintigrafie verschijnen de knopen als “hot nodes”, wat betekent dat ze een bijzonder grote hoeveelheid radioactief gelabelde stof absorberen.
• Ziekte van Graves: Het komt vaker voor bij jongere patiënten, de schildklier kan slechts matig vergroot zijn, maar het kan ook vergroot zijn en er zijn meestal geen knobbels. Oogsymptomen wijzen op de ziekte van Graves. Hoge niveaus van schildklierantilichamen zijn te verwachten in het bloed. Op de echo is de schildklier hypoechoïsch (vrij donker); de scintigrafie laat een diffuse en sterk verhoogde opname van de radioactieve stof zien.

Te snel werkende schildklier : Complicaties

Hyperthyreoïdie kan leiden tot een aantal complicaties:

• Hart problemen. Enkele van de ernstigste complicaties van hyperthyreoïdie hebben betrekking op het hart. Deze omvatten een snelle hartslag, een hartritmestoornis die atriale fibrillatie wordt genoemd en die het risico op een beroerte verhoogt, en congestief hartfalen – een aandoening waarbij uw hart niet genoeg bloed kan circuleren om aan de behoeften van uw lichaam te voldoen.
• Broze botten. Onbehandelde hyperthyreoïdie kan ook leiden tot zwakke, broze botten (osteoporose). De sterkte van uw botten hangt gedeeltelijk af van de hoeveelheid calcium en andere mineralen die ze bevatten. Te veel schildklierhormoon verstoort het vermogen van uw lichaam om calcium in uw botten op te nemen.
• Oog problemen. Mensen met de oftalmopathie van Graves ontwikkelen oogproblemen, waaronder uitpuilende, rode of gezwollen ogen, gevoeligheid voor licht en wazig of dubbel zien. Onbehandelde, ernstige oogproblemen kunnen leiden tot verlies van het gezichtsvermogen.
• Rode, gezwollen huid. In zeldzame gevallen ontwikkelen mensen met de ziekte van Graves de dermopathie van Graves. Dit tast de huid aan en veroorzaakt roodheid en zwelling, vaak op de schenen en voeten.
• Thyrotoxische crisis. Door hyperthyreoïdie loopt u ook het risico op een thyreotoxische crisis – een plotselinge verergering van uw symptomen, wat leidt tot koorts, een snelle pols en zelfs delirium. Als dit gebeurt, zoek dan onmiddellijk medische hulp.

Te snel werkende schildklier : Therapie

Hyperthyreoïdie treft ongeveer 150.000 Oostenrijkers en kan zeer goed onder controle worden gebracht met medicijnen en speciale therapieën.

De overactieve schildklier kan worden behandeld met medicatie, chirurgie en radioactief jodiumtherapie (toediening van radioactief jodium 13).

Medicatie

De medicijnen, zogenaamde schildklierremmers, remmen de schildklierfunctie, vertragen de activiteit van de schildklier en verminderen de aanmaak van hormonen. Bètablokkers verbeteren symptomen zoals hartkloppingen, tremoren, zweten en rusteloosheid.

Omdat langdurige therapie met schildklierremmers vanwege dosisafhankelijke bijwerkingen geen zin heeft, wordt gezocht naar een blijvende oplossing – zodra de hormoonspiegel weer genormaliseerd is – door middel van een operatie of radiotherapie.

Radiojodium therapie

Bij deze behandelmethode wordt een capsule met radioactief jodium ingeslikt. “Normaal” schildklierweefsel neemt veel minder jodium uit het bloed op dan weefseldelen met overactieve functies. “Hot knopen” worden zo vernietigd. Als de ziekte van Graves wordt behandeld met radio-jodiumtherapie, treedt dan een traag werkende schildklier op, maar dit kan gemakkelijk en zonder bijwerkingen worden behandeld. Er is geen schade aan gezonde lichaamscellen buiten de schildklier of aan de genetische samenstelling. Radiojodiumtherapie wordt vaak uitgevoerd bij kleine kropgezwellen, oudere patiënten of wanneer er een hoog risico op een operatie is. Deze methode is taboe voor zwangere vrouwen; vrouwen die behandeld worden met radioactief jodium mogen gedurende 6 maanden niet zwanger worden.

De operatie

Als alternatief voor therapie met radioactief jodium is het ook mogelijk om delen van de schildklier operatief te verwijderen, waarna levenslange schildklierhormonen nodig zijn. De routineprocedure wordt heel vaak uitgevoerd bij zeer grote struma’s, jonge vrouwen en mensen die bang zijn voor therapie met radioactief jodium. Zeer zelden kan het voorkomen dat de stembandzenuwen tijdens de operatie gewond raken, wat leidt tot heesheid.

Lees ook :- Syndroom van horner

Te snel werkende schildklier : Preventie

In de meeste gevallen kan hyperthyreoïdie niet worden voorkomen. Het kan worden doorgegeven via een familie (ziekte van Graves) of optreden wanneer er een toename is in de hoeveelheid schildklierhormoon die door uw lichaam wordt geproduceerd (tijdens of na de zwangerschap). Als leden van uw familie de ziekte van Graves hebben, overleg dan met uw zorgverlener over het laten testen.