Hoe kom je van de hik af

De hik is een manifestatie van psychosomatische oorsprong of gastro-intestinaal; soms is het het resultaat van meerdere predisponerende oorzaken.
Het manifesteert zich als een onwillekeurige en plotselinge spasme van het middenrif, die de inademing initieert; aan de andere kant wordt de inspiratoire handeling abrupt onderbroken door het sluiten van de glottis, waardoor een karakteristiek geluid ontstaat.

Een klassiek voorbeeld van de hik is die van de pasgeborene na het voeden.
Zoals we hieronder zullen zien, ontstaan hikken vaak als gevolg van bepaalde ziekten die de nervus phrenicus (efferente diafragmatische tak) ontsteken.
De hik is een symptoom dat de neiging heeft om vanzelf te verdwijnen, hoewel het soms lang duurt. Sommigen beschouwen de hik als een gênante aandoening om in het openbaar te manifesteren, en daarom zijn er enkele remedies bedacht om het te stoppen.

Waar komen hikken vandaan?

Hikken zijn normale fysiologische verschijnselen. “Het is een teken van irritatie van een zenuw in het middenrif die de middenrifzenuw wordt genoemd. Wanneer deze zenuw om verschillende redenen geïrriteerd is, veroorzaakt het spasmen in het middenrif, zoals samentrekkingen, met in plus een samentrekking van de spieren van de glottis die veroorzaakt het fenomeen van de hik “, legt dr. Vianna Costil, gastro-enteroloog, uit.

Wat zijn de meest voorkomende oorzaken van hikken?

Een lichte hik is een hik dat optreedt wanneer u te veel en te snel heeft gegeten. Waarom ? “Omdat het voor irritatie zorgt omdat de maag snel vol raakt”, antwoordt de specialist. En het is hetzelfde als je grote hoeveelheden drankjes drinkt. “Zeker als het gaat om koolzuurhoudende dranken vanwege de overtollige lucht die wordt ingeslikt. Bij baby’s is de hik een teken van onvolgroeidheid van het anti-refluxsysteem. Dit gebeurt vaker als hij zijn fles snel leegdrinkt.

oorzaken van acute en chronische hik

–Veelvoorkomende triggers van acute hik

Dit kunnen voornamelijk gedragingen en factoren zijn die het diafragma of de relevante zenuwen irriteren (phrenicuszenuw, zie hierboven) of werken via het vegetatieve zenuwstelsel en de nervus vagus. Met zijn sympathische en parasympathische componenten regelt het vegetatieve zenuwstelsel de overwegend onwillekeurige lichaamsfuncties, waaronder spijsvertering, bloedsomloop, ademhaling en nog veel meer. De nervus vagus is de belangrijkste zenuw van het parasympathische systeem en beïnvloedt de spijsverteringsorganen in de borst en buik en hun bewegingen. Mogelijke stimulustriggers voor acute hik zijn onder meer:

• Haastig, snel slikken tijdens het eten of drinken, “lucht inslikken”.
• Zeer warme of koude voedingsmiddelen en dranken, vooral als u ze afwisselend gebruikt. Een plotselinge verandering van de omgevingstemperatuur, van koud naar warm en omgekeerd, kan ook een hik veroorzaken.
• Veel alcohol en zwaar roken zijn veelvoorkomende oorzaken.
• Ook psychologische invloeden zoals stress, opwinding, schrik en de daarbij behorende haastige, onregelmatige ademhaling zijn mogelijk.

–Pathologische oorzaken van aanhoudende of chronische hik

Aanhoudende of terugkerende hikken ontwikkelen zich vaak zonder aanwijsbare oorzaak (idiopathische chronische hik, zie hierboven). Soms zijn echter ook bepaalde ziekten verantwoordelijk. Ze beïnvloeden de bovenste delen van het spijsverteringsstelsel, dat wil zeggen de slokdarm, maag en dunne darm. Ontsteking, zwelling of gezwellen kunnen de zenuwen en het middenrif irriteren en ook de doorgang van lucht belemmeren. Ook stofwisselings- en hormonale ziekten spelen een rol. Ten slotte komen zenuwaandoeningen die in hun loop direct de nervus phrenicus en de nervus vagus aantasten in twijfel als oorzaak. Zenuwbeschadiging in de hersenen kan ook de functie van deze zenuwen beïnvloeden via een verscheidenheid aan verbindingen. Met het uitbreken van de ebola-epidemie in sommige Afrikaanse landen werd ook duidelijk dat de hik vaak meerdere dagen aanhoudt naarmate deze infectieziekte vordert.

Bij al deze ziekten staan ​​echter andere hoofdsymptomen meestal op de voorgrond, hikken verschijnen alleen als een bijkomend symptoom. Soms komt een singultus ook dicht bij een oprisping van lucht (“boeren”, medische ructus, oprisping). Er zijn echter andere mechanismen aan het werk bij het uitademen van lucht.

Ziekten in het spijsverteringsstelsel

• Refluxziekte (pathologische terugvloeiing van maaginhoud in de slokdarm): De belangrijkste symptomen zijn brandend maagzuur met pijn achter het borstbeen, oprispingen van maagzuur of voedseldeeltjes, vaak ook moeite met slikken, hikken, slechte adem, gebitsproblemen, ochtendhoest, heesheid, soms pijn in de bovenbuik. Een van de andere mogelijke oorzaken is een hernia diafragmatica (hiatale hernia).

Voor meer gedetailleerde informatie, zie de Heartburn Advisor; daar specifiek in de hoofdstukken: “Oorzaak: gastro-oesofageale refluxziekte” en “Oorzaak: hernia diafragmatica”.

Ziekten van het strottenhoofd en de slokdarm:

Constante reflux van maagzuur (zie vorige paragraaf), evenals infecties door schimmels en virussen kunnen ontstekingen in de slokdarm (oesofagitis) en het omliggende weefsel veroorzaken, wat soms de nervus phrenicus irriteert. Slikproblemen, pijn achter het borstbeen en in de bovenbuik en brandend maagzuur zijn typische symptomen. Daarnaast is er soms een beklemd gevoel in de keel, af en toe de hik, braken en diarree.
Slokdarmdivertikels leiden tot slikproblemen, brandend maagzuur, oprispingen van voedseldeeltjes en slechte adem. Afhankelijk van de locatie kunnen ze ook een ontsteking van de keel en het strottenhoofd hebben, de glottis en het diafragma irriteren. Het resultaat is soms hikken.

Gastro-intestinale ziekte:

Een maagdarmontsteking (gastro-enteritis), meestal veroorzaakt door infectie met virussen of bacteriën, die zich vooral uit in diarree, braken, buikpijn. Moeilijkheden met ademhalen, griepachtige symptomen met koorts en pijnlijke ledematen zijn mogelijk, afhankelijk van het type infectie, en soms verhoogde hik.
Soms wordt de hik, naast veelvuldig boeren, ook geplaagd door mensen die last hebben van een ontsteking van het maagslijmvlies (gastritis). Maagpijn, misselijkheid en een vol gevoel zijn echter kenmerkend voor acute ontstekingen. De gids “Gastritis (ontsteking van het maagslijmvlies)” geeft gedetailleerde informatie over acute en chronische gastritis.

Metabolisme en hormonale stoornissen

• Ziekten van de lever en galwegen:

Ontstekingen van de lever zoals hepatitis A of andere vormen van hepatitis staan op de lijst van mogelijke pathologische oorzaken van frequente hik. De adviseur “Hepatitis” geeft informatie over verschillende vormen, oorzaken, belangrijkste symptomen, diagnose en therapie).
Een abces in de buik onder het middenrif (subfrenisch abces), bijvoorbeeld als zeldzame complicatie van acute of chronische galblaas- of galwegontsteking, leidt soms ook tot verhoogde hik.
Aanhoudende hik kan ook wijzen op een potentieel gevaarlijke uitstulping in de wand van de buikslagader (aorta-aneurysma).

• Diabetes mellitus: In de loop van een diabetesziekte kan zenuwbeschadiging optreden, vooral als de bloedsuikerspiegel permanent verhoogd is. Het resultaat is een breed scala aan functiestoornissen, zoals de spijsvertering of maaglediging. Frequente hikken kunnen dan optreden in verband met pathologische zenuwprikkels in het gebied van de nervus vagus of de nervus phrenicus.

• Nieraandoeningen, mineraaltekort:

Irritatie van de functie van de middenrifzenuw en zo de hik veroorzaken, kan ook leiden tot urinevergiftiging. Bij nierfalen is het mogelijk dat stoffen die normaal door de nieren worden uitgescheiden zich ophopen in het bloed. Deze kunnen op vele niveaus tot vergiftigingsverschijnselen leiden.
Spierkrampen, die soms ook de middenrifspier aantasten, komen vaker voor wanneer het lichaam mineralen mist. Een mineraaltekortsituatie zoals een natrium-, kalium- of calciumtekort kan ontstaan bij verschillende ziekten en soms bij het gebruik van diuretica (dit tast natrium en kalium aan).

• Hyperthyreoïdie, struma:

Schildklierhormonen spelen een sleutelrol in tal van lichaamsprocessen. Ze beïnvloeden onder andere de stofwisseling, de spijsvertering, verschillende zenuwactiviteiten en dus ook de functie van de spieren. Als de schildklier overactief is, kunnen de zenuwimpulsen overdreven zijn. Trillen, innerlijke onrust, maar ook spierzwakte (gebrek aan kracht) zijn hiervan uitingen. Verhoogde hik kan ook de getroffenen teisteren. Over de oorzaken, symptomen en therapie leest u in de gids “Overactieve schildklier (hyperthyreoïdie)”.

Voor een vergrote schildklier, een struma (struma), is jodiumtekort de meest voorkomende oorzaak. Een struma gaat gepaard met zwelling van de nek, benauwdheid, moeite met slikken, heesheid, soms ademhalingsproblemen en hikken. Lees meer in de gids “Schildklier: wat is een struma?”

Psychologische oorzaken

Emotionele factoren zoals schrik, opwinding, gevoelens van angst of overmatige opwinding kunnen acute hik veroorzaken. Psychische aandoeningen zoals depressie, pathologische angsten of dissociatieve stoornissen (hysterische neurose) zijn slechts zeer zelden de reden voor chronische hik.
Chronische hikken van onbekende of fysieke oorzaak daarentegen belasten de getroffenen soms zodanig dat ze depressies of andere psychologische problemen krijgen.

Lees ook :-Ibuprofen en alcohol

Symptomen van hikken

De onthullende hik ???? Het geluid is een van de meest voor de hand liggende tekenen van hik. Dit geluid is het resultaat van lucht die in je longen stroomt terwijl je middenrif plotseling samentrekt. S offocare geluid, helpt niet om de aandoening te genezen die ook een plotselinge schokkende beweging van de schouders en buste kan veroorzaken. Als de contracties van het middenrif ernstig zijn, kan een persoon ook pijn in de keel of borst ervaren, samen met eventuele hik. Onder normale omstandigheden kunnen natuurlijke remedies worden gebruikt, maar neem onmiddellijk contact op met een arts als de hik uren aanhoudt.

Diagnose met constante hik

Aangezien acute hik meestal onschadelijk is en snel vanzelf of met behulp van een paar trucjes verdwijnt (zie “Acute hik …” hierboven), is het meestal niet nodig om een ​​arts te raadplegen. Tenzij de singultus optreedt samen met merkbare of alarmerende symptomen zoals ernstige hoofdpijn, duizeligheid, krampen of symptomen van verlamming. Ga dan direct naar de dokter. Als er tekenen zijn van een beroerte, bel dan onmiddellijk de hulpdiensten.

Een terugkerende of aanhoudende chronische hik maar grondig onderzoek van de arts om ernstige ziekten niet de oorzaak te kunnen opsporen en dan gericht te kunnen behandelen. Artsen spreken van chronische hik als de symptomen langer dan 48 uur aanhouden (zie “Chronische hik …” hierboven).

Het eerste aanspreekpunt is meestal de huisarts, die zijn patiënt zelf behandelt of, afhankelijk van het vermoeden, doorgeeft aan een specialist. Dit kan een specialist zijn in inwendige ziekten (internist), in het bijzonder een specialist in gastro-intestinale aandoeningen (gastro-enteroloog). Pathologische oorzaken in het maagdarmkanaal zijn een van de meest voorkomende oorzaken van hikken. Soms is een endocrinoloog nodig die zich bezighoudt met hormonale en stofwisselingsziekten of een longarts.

Als hij relevante aanwijzingen heeft, raadpleegt de huisarts ook een keel-, neus- en oorarts of een neuroloog (neuroloog). Indien zich een psychisch probleem voordoet, zorgt de psychotherapeut en/of psychiater voor verdere diagnostiek en behandeling.

Een gedetailleerd arts-patiëntgesprek, waarin ook de medische geschiedenis (anamnese) is opgenomen, levert meestal de eerste informatieve aanwijzingen op. Het is belangrijk dat de arts precies weet hoe de hik zich uitdrukt, ook om ze te kunnen onderscheiden van het pure oprispingen van lucht. Verdere vragen zijn hoe vaak en bij welke gelegenheden de hik optreedt en of deze ’s nachts aanhoudt. Ook informeert de arts zich over de leefsituatie van de betrokkene, of hij erg gespannen is, hoeveel alcohol hij drinkt, welke ziektes, onderzoeken of operaties hij heeft ondergaan voordat de hik begon, welke medicijnen hij slikt.

Een eerste lichamelijk onderzoek van het hoofd, de nek, de borst en de buik kan worden gevolgd door een gastroscopie of gastro-endoscopie (gastroscopie of gastro-endoscopie) om te controleren op refluxziekte of hernia diafragmatica.

Nadere informatie kan worden verkregen uit verschillende laboratoriumbloedonderzoeken en echografische onderzoeken van nek en buik. Indien geïndiceerd, maakt de specialist gebruik van de resultaten van beeldvormend onderzoek. Dit omvat bijvoorbeeld röntgenfoto’s van de borstkas en de buik, mogelijk een computertomografie van de nek of het borstgebied. Dit dient ook om een ​​uitpuilende wand van de hoofdslagader (aneurysma) te onthullen of uit te sluiten. Soms zijn er ook ademhalingsfunctietesten, een reflectie van de bronchiën/longen (bronchoscopie) of een opname van de hartstroomcurve (ECG).

Bij een vermoeden onderzoekt de KNO-arts de keel en oren. Om de diagnose refluxziekte te bevestigen, gebruiken artsen soms een testtherapie met zuurremmende medicijnen. Soms laat de arts eerst het zuurgehalte in de slokdarm en maag bepalen (pH-metrie). Evenzo studies van weefselmonsters die moeten worden weergegeven (biopten) uit de slokdarm, zoals vermoedelijke slokdarmontsteking of tumorontwikkeling.

Als er aanwijzingen zijn voor een zenuwziekte in de hersenen of het ruggenmerg, geven opnames van de hersengolfvormen (EEG) en beelden van het hoofd, zoals magnetische resonantie beeldvorming (magnetic resonance imaging) of computertomografie van het betreffende gebied informatie. Daarnaast kan in sommige gevallen een onderzoek van zenuwvocht uit het wervelkanaal (lumbale punctie) de diagnose bevestigen.

Lees ook :-Delier bij ouderen

Natuurlijke geneeswijzen en remedies voor hik af

• Fytotherapie : zet wat groenten met een spasmolytisch en kalmerend effect :
• Infusie van kamille bloemhoofdjes.
• Valeriaanwortelinfusie.
• Infusie van passiebloemtoppen.
• Infusie van wilde tijm in bloei.
• Infusie van lavendelbloemen.
• Infusie van muntblaadjes.

Farmacologische behandeling van hik af

De enige medicijnen die de hik kunnen verminderen, zijn kalmerende en spasmolytische typen; ze worden echter niet erg vaak toegediend, omdat ze als overdreven worden beschouwd voor het betreffende symptoom.

Kalmerende middelen:

• Benzodiazepinen: anxiolytische, kalmerende-hypnotische, anti-epileptica, spierverslappers en anesthetica. Ze worden toegediend in de vorm van tabletten of druppels. Er zijn veel soorten ingedeeld op basis van hun halfwaardetijd (kort, middellang en lang). Die nuttig zijn in het geval van een hikaanval hebben een korte halfwaardetijd; het feit blijft dat als de hik vaak terugkeert als een symptoom van de staat van angst, benzodiazepinen met een middellange en lange halfwaardetijd ook nuttig kunnen zijn. Enkele voorbeelden zijn:

• Triazolam (korte halfwaardetijd).
• Midazolam (korte halfwaardetijd).
• Ozazepam (tussentijdse halfwaardetijd).
• Lorazepam (tussentijdse halfwaardetijd): bijvoorbeeld Tavor.
• Lormetazemap (tussentijdse halfwaardetijd): bijvoorbeeld Noctamid .
• Alprazolam (tussentijdse halfwaardetijd): bijvoorbeeld Xanax.
• Temazepam (tussentijdse halfwaardetijd).
• Chloordiazepoxide (lange halfwaardetijd).
• Chlorazepaat (lange halfwaardetijd).
• Diazepam (lange halfwaardetijd).
• Flurazepam (lange halfwaardetijd): bijvoorbeeld Slipam.
• Nitrazepam (lange halfwaardetijd).
• Flunitrazepam (lange halfwaardetijd).
• Clonazepam (lange halfwaardetijd): bijvoorbeeld Rivotril.
• Prazepam (lange halfwaardetijd).
• Bromazepam (lange halfwaardetijd): bijvoorbeeld Lexotan.

Abdominale spasmolytica:

• Atropine: is een antimuscarinegeneesmiddel. Het vermindert de gastro-intestinale activiteit, ontspant de gladde spieren van de urineleiders en onderdrukt zweten. Enkele voorbeelden zijn:

• Atropinelux 1%.
• Atropine liefde 1%.

Medische behandelingen

Er zijn geen medische behandelingen die nuttig zijn om de hik te voorkomen of te stoppen, hoewel therapeutische interventies voor de behandeling van de primaire ziekten waaruit de hik voortkomt, als beslissend kunnen worden beschouwd.

Lees ook :- Munchausen by proxy

Hoe kom je van de hik af

Er zijn tientallen technieken om van de hik af te komen. Geen enkele is wetenschappelijk gevalideerd, maar sommige kunnen op fysiologisch niveau worden verklaard omdat ze het mogelijk maken om spasmen van de inademingsspieren (diafragma, intercostale) en dus de hik te stoppen:

• Blaas de borstkas op terwijl u inademt, blokkeer de adem en adem rustig uit. “Dit is de valsalva-manoeuvre die bij het duiken wordt gebruikt, legt Dr. Costil uit. Het beïnvloedt de druk op de borst en de buik en activeert de nervus vagus. De nervus vagus kan betrokken zijn bij hikken omdat het met name inwerkt op de maagsecretie en op de stembanden. Op het niveau van de stembanden is er de glottis. Door op de nervus vagus te spelen, kan het de spasmen van de glottis die gepaard gaan met hikken verminderen. “

• De glas-watertechniek: je haalt diep adem terwijl je ademt, je stopt je neus en je slikt water door. “Normaal gesproken heft dit de spasmen van de nervus phrenicus op. De intercostale spieren zijn ook betrokken bij de hik, dus de zwelling van de borst speelt ook mee.”

• Bedenk iets anders: “Het kan werken als mensen een licht psychosomatische hik hebben die terugkomt”, erkent Dr Costil. Als je nu meer gestrest bent dan normaal, probeer het dan eens!

Preventie

• Besteed de nodige tijd aan de maaltijd; niet minder dan 20-30 ‘.
• Eet zittend.
• “Plug uit” tijdens de maaltijdpauze; omgeving veranderen met betrekking tot werk of stressvolle activiteiten in het algemeen.
• Raadpleeg de telefoon niet, zet de tv niet aan, blijf niet achter de computer zitten, enz.
• Eet langzaam en vermijd het inslikken van meer lucht dan nodig is.
• Kauw grondig.

Voor mensen met kauwproblemen, kies voedingsmiddelen die aan uw behoeften voldoen.

• Breng kleine hapjes naar je mond.
• Drink tijdens de maaltijd.
• Vermijd koolzuurhoudende dranken.

Hoe kom je van de hik af video :-