Darmontsteking symptomen vrouw

John
18 Min Read

Inflammatoire darmziekte is een chronische ziekte die ontstekingen veroorzaakt in de dunne of dikke darm.

Inflammatoire darmziekte is anders dan het prikkelbare darm syndroom. Hun symptomen zijn vergelijkbaar, maar het prikkelbare darm syndroom veroorzaakt geen ontsteking van de darmen of fysieke schade aan de darmen, zoals zweren. Aan de andere kant hebben veel mensen met inflammatoire darmaandoeningen ook het prikkelbare darm syndroom.

Ziekte van Crohn en colitis ulcerosa

De meest voorkomende vormen van inflammatoire darmaandoeningen zijn:

  • ziekte van Crohn
  • colitis ulcerosa

De ziekte van Crohn kan ontstekingen veroorzaken in elk deel van het spijsverteringskanaal, waaronder:

  • de buik
  • de darmen
  • de slokdarm

Colitis ulcerosa treft meestal de dikke darm, ook wel de dikke darm genoemd.

Beide ziekten kunnen effecten hebben op andere delen van het lichaam, zoals:

  • de huid
  • lever
  • gewrichten
  • botten

Wat ze zijn en waarom ze ontstaan

Wat ze zijn en waarom ze ontstaan

Inflammatoire darmziekten (IBD) zijn een groep chronische ontstekingsziekten, die naar keuze de dikke darm (colitis ulcerosa) of elk ander deel van het spijsverteringskanaal aantasten, van de mond tot de anus (ziekte van Crohn).

Er zijn verschillende soorten inflammatoire darmaandoeningen, zoals ischemische en lymfatische colitis, maar de ziekte van Crohn en colitis ulcerosa zijn verreweg de meest voorkomende aandoeningen.

De etiologie van deze ziekten, dat wil zeggen de oorzaak van hun oorsprong, blijft onbekend, terwijl hun evolutie (pathogenese) als auto-immuun wordt beschouwd; waarschijnlijk, ondersteund door een genetische aanleg, heeft het immuunsysteem de neiging om “gek” te worden – vaak al op jonge leeftijd – door zijn eigen cellen op een buitensporige en ontoereikende manier tegen die van het spijsverteringsstelsel, vaker van de darm, te gooien. Als reactie op deze ophoping van immuuncellen in de wanden van het spijsverteringskanaal ontstaat een chronische ontstekingsreactie die de normale anatomie verstoort en de functie ervan verstoort.

Lees ook :- Galstenen symptomen vrouwen

Welke soorten darmontsteking zijn er?

Diarree ziekte
De meeste mensen kennen diarree persoonlijk. Buikpijn, aandrang om te poepen en waterige ontlasting (minstens 3 keer per dag) zijn typisch. Meestal is de aandoening zelfbeperkend (zelfbeperkend). Aan de ene kant kan bederfelijke voeding de oorzaak zijn. Bacteriële of virale infecties kunnen ook verantwoordelijk zijn.

Blindedarmontsteking (ontsteking van de blinde darm)
Blindedarmontsteking is een van de meest voorkomende darmziekten. Het kan op elke leeftijd voorkomen en veroorzaakt aanvankelijk pijn in het gebied van de navel, dat vervolgens “migreert” naar de rechter onderbuik. Koorts, misselijkheid, braken en verlies van eetlust zijn ook typische symptomen. In de meeste gevallen vereist acute appendicitis een snelle chirurgische behandeling, waaronder verwijdering van het ontstoken gedeelte.

Ontsteking door voedselallergie
Een voedselallergie kan op elke leeftijd en in elk deel van de darm voorkomen. Maagpijn, diarree, constipatie, misselijkheid en braken zijn hier typische symptomen. Ook de huid kan aangetast zijn (bijv. roodheid, netelroos). Ontsteking van de darm als gevolg van een voedselallergie is niet ongewoon. Bij contact met het allergeen ontwikkelt het immuunsysteem antistoffen die een ontstekingsreactie in het darmslijmvlies kunnen veroorzaken.

Diverticulitis
Oudere mensen (ouder dan 50 jaar) hebben meer kans op diverticulitis. Dit is een ontsteking van de kleine uitstulpingen in het darmslijmvlies (diverticula). De divertikels bevinden zich meestal in het rectum en de dalende dikke darm (colon-afdaling). Typische symptomen zijn pijn in de linkeronderbuik, koorts en een algemeen gevoel van ziekte. Diverticulitis kan chronisch worden en complicaties veroorzaken zoals fistels (verbindingsgangen). Diverticulitis kan zich ook ontwikkelen tot een acuut klinisch beeld dat onmiddellijke behandeling vereist. Gebrek aan lichaamsbeweging en overgewicht zijn de belangrijkste risicofactoren voor diverticulitis.

Ischemische colitis
Ischemische colitis komt meestal voor bij patiënten met arteriosclerose. Maagpijn na het eten zorgt ervoor dat je minder eet. Als gevolg hiervan verliezen patiënten gewicht. In de vroege stadia kan de ziekte ook asymptomatisch zijn. Gevorderde stadia worden aangegeven door constante pijn in de buikstreek. In de acute fase vereist ischemische colitis een snelle medische noodbehandeling.

Microscopische colitis
De getroffenen bevinden zich vaak in hun 6e levensdecennium. De ziekte komt vaker voor bij vrouwen dan bij mannen. Microscopische colitis veroorzaakt meestal waterige diarree (ook ’s nachts), buikpijn en fecale incontinentie. Meestal zijn de resultaten van een colonoscopie onopvallend. De ontsteking kan alleen worden vastgesteld met behulp van weefselverwijdering (biopsie) en microscopisch onderzoek. Tot nu toe zijn de subtypen lymfatische colitis en collagene colitis onderscheiden. De exacte oorzaak is nog niet bekend. Er wordt uitgegaan van een interactie van genetische en omgevingsfactoren.

Lees ook :- Vastzittend slijm in keel

Ontsteking van de darm: Oorzaken

Ontsteking van de darm kan verschillende oorzaken hebben. Het kan worden veroorzaakt door:

  • Pathogeengerelateerde infecties (bacteriën, virussen, parasieten, wormen)
  • Voedselintoleranties (bijv. lactose-intolerantie)
  • Voedselallergieën (bijv. pinda-allergie)
  • Vasculaire gerelateerde ontsteking (bijv. arteriosclerose)
  • Anatomische ontsteking (bijv. blindedarmontsteking)
  • Idiopathische (onbekende oorzaak bijv. ziekte van Crohn)

Darmontsteking symptomen vrouw

Inflammatoire darmziekte tast het spijsverteringsstelsel aan. Het belangrijkste symptoom van colitis ulcerosa is diarree met bloed en slijm, met of zonder buikpijn.

De symptomen van de ziekte van Crohn zijn gevarieerder. In aflopende volgorde, van de meest voorkomende naar de minst voorkomende, vinden we:

  • buikpijn en krampen
  • chronische diarree
  • de aanwezigheid van bloed in de ontlasting
  • opgeblazen gevoel en winderigheid
  • vermoeidheid
  • koorts
  • gebrek aan of verlies van eetlust
  • gewichtsverlies
  • mondzweren
  • artritis
  • langzame groei (bij kinderen)

Deze symptomen kunnen dagelijkse activiteiten moeilijk of onmogelijk maken. Ze kunnen ook leiden tot ernstige gezondheidsproblemen.

Lees ook :- Symptomen galstenen vermoeidheid

Diagnostisch van inflammatoire darmziekte

Een storing van het spijsverteringskanaal kan om verschillende redenen optreden en sommige symptomen (diarree, pijn en gewichtsverlies) kunnen sterk lijken op symptomen van andere ziekten of aandoeningen. Een nauwkeurige diagnose van IBD is essentieel, dus een arts zal de nodige stappen ondernemen om andere aandoeningen uit te sluiten.

Een zorgvuldige evaluatie van de geschiedenis van de ziekte is de eerste stap bij het stellen van een nauwkeurige diagnose. De arts zal bepaalde factoren beoordelen, waaronder wanneer en hoe de symptomen zijn begonnen, welke problemen volgden, de aard van de diarree, het type buikpijn en het patroon en de hoeveelheid rectale bloeding.

Bij colitis ulcerosa is het meest bruikbare diagnostische hulpmiddel de sigmoidoscoop, een kort instrument dat de binnenkant van de onderste dikke darm visualiseert. Indien nodig kan de arts tijdens de procedure weefsel (biopten) van verdachte plaatsen nemen om verder te onderzoeken. Door tijdens het genezingsproces met regelmatige tussenpozen de darmwand met dit instrument te controleren, kan de arts de toestand van de ziekte volgen. Indien nodig kan een langer, flexibel instrument, een colonoscoop genaamd, de arts helpen verder in de dikke darm te kijken, soms tot aan het terminale ileum (waar de dunne darm en de dikke darm samenkomen), de waarschijnlijke plaats voor de ontwikkeling van de ziekte van Crohn. In sommige gevallen,

Hoewel het minder waarschijnlijk is, kan een arts een bariumröntgenfoto aanbevelen. Indien nodig voor het bovenste GI-gebied, slikt u een vloeistof door die langs de wanden van de slokdarm en maag loopt. De vloeistof bevat barium dat op röntgenfoto’s helder wit is en een hoog contrastbeeld geeft van de vorm en functie van het bovenste deel van het maagdarmkanaal. Indien nodig om details van het lagere maagdarmkanaal te verkrijgen, ondergaat u een bariumklysma zodat de arts de contouren van de dikke darm kan visualiseren. Colonoscopie biedt echter een diagnostisch voordeel ten opzichte van bariumröntgenstralen, omdat de arts tijdens de procedure weefsel (biopten) kan verwijderen.

Andere diagnostische hulpmiddelen zijn onder meer bloedonderzoek en onderzoek van een ontlastingsmonster op infectieuze agentia en verborgen (occult) bloed. Echografie, CT-scan en MRI zijn nuttig voor het vinden van complicaties van IBD, maar zijn niet noodzakelijk nuttig voor de primaire diagnose.

Behandelingen van inflammatoire darmziekte

Er is geen curatieve behandeling voor IBD, maar de huidige anti-inflammatoire geneesmiddelen zorgen in de overgrote meerderheid van de gevallen voor een blijvende controle van de ziekte, gedurende meerdere jaren, geassocieerd met een bevredigende kwaliteit van leven. Ze voorkomen het ontstaan van opflakkeringen en verlengen de remissiefasen door de genezing van laesies in het spijsverteringskanaal te bevorderen. De benaderingen die worden gebruikt bij colitis ulcerosa en de ziekte van Crohn zijn niet hetzelfde. Bovendien zijn de medicijnen, de toedieningsmethoden en de voorgestelde doses afhankelijk van de omvang van de laesies, de intensiteit van de aanval en het evolutionaire profiel van de ziekte.

De frequentie en omvang van diarree kan leiden tot voedingstekorten. Suppletie met ijzer, foliumzuur, zink, magnesium, vitamines… kan nodig zijn, oraal of intraveneus. Bij kinderen is het soms nodig om uitsluitend of aanvullend gebruik te maken van enterale voeding.

Ontstekingsremmende behandelingen
In het geval van colitis ulcerosa worden 5-aminosalicylaten (5-ASA) het vaakst voorgeschreven in de vroege vormen en van lage tot matige ernst. Maar ze zijn niet effectief bij de ziekte van Crohn.

Bij de ziekte van Crohn hebben corticosteroïden de voorkeur. Maar het gebruik ervan moet worden beperkt vanwege de bijwerkingen op middellange en lange termijn (gewichtstoename, verhoogde bloeddruk, endocriene en botaandoeningen, enz.). De huidige trend is om korte aanvalsbehandelingen te oefenen. Er is geen indicatie meer voor langdurige behandeling met corticosteroïden.

Immunomodulerende of immunosuppressieve biotherapieën
In het geval van een progressieve ziekte stellen artsen snel een immunomodulerende of immunosuppressieve behandeling in om de aanvallen te stoppen en het verschijnen van nieuwe laesies te voorkomen. Deze medicijnen helpen de immuniteit van de patiënt te reguleren en langdurige ontstekingen te verminderen. De meest gebruikte zijn biotherapieën, in het bijzonder anti-TNF α, die specifiek ontstekingsfactoren die bij de ziekte betrokken zijn, blokkeren. TNFα is een sleutelcomponent van het ontstekingsproces, geproduceerd door cellen in het lichaam. Normaal gesproken bevordert het ontstekingen om bepaalde infecties te bestrijden.

In het geval dat anti-TNFα faalt, bestaan ​​er andere biotherapieën. Bij de ziekte van Crohn kan ustekinumab (anti-cytokines Il-12/Il-23) worden voorgesteld. Het is een bivalent monoklonaal antilichaam, ontworpen om te binden aan twee cytokinen van het immuunsysteem: interleukine -12 (IL-12) en interleukine-23 (IL-23). Deze moleculaire boodschappers mediëren darmontstekingen en andere processen die darmbeschadiging veroorzaken. Door ze te blokkeren, vermindert ustekinumab de activiteit van het immuunsysteem en de symptomen van de ziekte.

Bij colitis ulcerosa is een andere optie vedolizumab. Het is een monoklonaal antilichaam dat geïndiceerd is in het geval van matige tot ernstige opflakkeringen bij volwassenen met ongecontroleerde IBD ondanks conventionele behandeling (corticosteroïden, immunosuppressiva) en/of op basis van anti-TNFα-antilichamen. Dit geneesmiddel blokkeert een molecuul, integrine, dat het transport van immuuncellen (lymfocyten) naar de ontstoken delen van het spijsverteringskanaal mogelijk maakt.

De helft van de patiënten reageert goed op biotherapieën als ze beginnen. Maar de behandeling heeft bij de helft van hen geen effect meer, meestal na twee jaar gebruik: dan is het nodig om het molecuul te veranderen. Daarom wordt gewacht op nieuwe immunosuppressieve moleculen.

Chirurgie
Voor patiënten die resistent zijn tegen goed gecontroleerde behandeling of bij het optreden van complicaties, kan een chirurgische behandeling worden voorgesteld. Na 10 jaar progressie van de ziekte heeft meer dan een op de twee patiënten een operatie ondergaan om het meest aangetaste deel van hun spijsverteringskanaal te verwijderen. Dit aandeel zou de komende jaren moeten afnemen dankzij de komst van nieuwe, effectievere geneesmiddelen.

Bij de ziekte van Crohn kunnen verschillende delen van het spijsverteringskanaal in meer of mindere mate worden aangetast. De lengte van de verwijderde darmsegmenten wordt zoveel mogelijk beperkt, met name ter hoogte van de dunne darm die nodig is voor een goede opname van voedsel. De gezonde uiteinden van de darm worden dan verbonden.

Colitis ulcerosa laesies zijn beperkt tot de dikke darm en het rectum. De chirurg kan een bijna volledige of volledige resectie (totale coloproctectomie) van de dikke darm en het rectum uitvoeren. De continuïteit van het spijsverteringskanaal wordt hersteld door het uiteinde van de dunne darm te verbinden met de anus, met het bovenste deel van het rectum of rechtstreeks met de huid (de anus wordt dan kunstmatig).

Wanneer de operatie het hele of het grootste deel van het zieke gebied heeft verwijderd, is de patiënt over het algemeen in goede algemene toestand. Maar als een aanzienlijk deel van de darm moet worden verwijderd, worden de spijsverteringscapaciteiten verminderd.

Fecale transplantatie in studie
Fecale transplantatie houdt in dat de ontlasting van een gezond persoon, die goede darmbacteriën herbergt, in het spijsverteringskanaal van een patiënt wordt gebracht om hun darmflora aan te vullen en hen te helpen vechten tegen hun ziekte. Gezien de afwijkingen van de darmmicrobiota die worden gevonden bij mensen met IBD, wordt deze benadering geëvalueerd bij CD en UC. Succes is relatief: minder dan de helft van de patiënten reageert op de behandeling (tussen 24% en 50% afhankelijk van de onderzoeken), met een grotere werkzaamheid bij colitis ulcerosa. De bij deze patiënten waargenomen remissie is slechts tijdelijk.

Darmontsteking symptomen vrouw : Zo kunnen de getroffenen het voorkomen

Besmettelijke diarree kan vaak worden voorkomen door een goede hygiëne. Handen wassen, vooral voor het bereiden van voedsel, kan het risico op diarree verminderen. Als diarree in hetzelfde huishouden voorkomt, is het de moeite waard om het contact met de getroffen persoon te verminderen. Dit kan het risico op infectie minimaliseren.

Huismiddeltjes voor darmontsteking
Granen, peulvruchten, noten, groenten en fruit vormen de basis voor een vezelrijk dieet. Dit kan de ontwikkeling van diverticulitis effectief voorkomen.

Wat te doen bij een ontstoken darm?

Verhoog uw vezelinname door veel fruit en groenten te eten, wat vooral helpt bij constipatie. Pas op voor een opgeblazen gevoel, winderigheid of diarree die kunnen toenemen als u meer vezels eet.

Hoe lang kan een darmontsteking duren?

Kwaaltjes komen en gaan, ze kunnen een paar dagen, weken of zelfs maanden aanhouden. Dit is meestal een hardnekkig probleem en kan een aanzienlijke impact hebben op de kwaliteit van leven. De oorzaken zijn niet bekend.

Is darmontsteking ernstig?

Wat is het risico op complicaties? Pancolitis beïnvloedt de hele dikke darm en is een ernstige vorm van colitis. Bij gebrek aan adequate medische behandeling kan de ontwikkeling van ontstekingen leiden tot nadelige gezondheidseffecten. Vooral pancolitis verhoogt het risico op darmkanker.

Hoe voelt een colonontsteking aan?

De ontsteking is beperkt tot alleen de dikke darm en het slijmvlies en verspreidt zich naar boven vanuit het rectum. Bij de ziekte van Crohn kunnen de symptomen veel “kleurrijker” zijn – met maagpijn, buikpijn, koorts, bloed in de ontlasting, constipatie of diarree en fistelvorming.

Kun je darmontsteking in de ontlasting detecteren?

De detectie vindt plaats via een ontlastingsmonster en is zeer gevoelig bij de detectie. Om te meten of en hoe ernstig de ontsteking in het spijsverteringskanaal is, is een ontlastingsmonster ter grootte van een kers nodig, bij voorkeur vanaf de eerste ontlasting van de dag.

Share This Article
Leave a comment