Rode vlekken op benen ouderen

Er zijn verschillende redenen die de symptomen van Josefine verklaren. Om te begrijpen hoe huiduitslag zich ontwikkelt, ligt de focus eerst op hoe onze huid werkt.
De huid (de zogenaamde ‘cutis’) is het grootste menselijke orgaan en kan wel 2,5 m2 groot worden. Het bestaat uit drie lagen: de epidermis, die de bovenste laag vormt, de dermis en de subcutis. De epidermis is voor ons zichtbaar en bestaat uit hoornvormende cellen (zogenaamde ‘keratinocyten’), die zich steeds weer vormen. Daarnaast ontwikkelen zich in deze huidlaag kleurpigmenten (zogenaamde ‘melanocyten’), die verantwoordelijk zijn voor de bruinverkleuring van de huid bij blootstelling aan zonlicht. de dermisis ongelijk dikker dan de epidermis en bestaat uit kegelvormige structuren (zogenaamde ‘papillen’). Het is hun taak om elasticiteit en scheurvastheid te bieden. In de dermis wordt ook het vochtgehalte van de huid bepaald. De daarin aanwezige collageenvezels kunnen water binden. De derde en laagste huidlaag, de subcutis, fungeert als kussen. Het hiervoor verantwoordelijke bindweefsel wordt onderbroken door vetlagen (het zogenaamde ‘onderhuidse vetweefsel’), die individueel worden gevormd door factoren als voeding en omgeving. Deze geven ons onze eigen lichaamsvorm.
Andere componenten maken het huidcomplex compleet:

• Zuurmantel (zogenaamde ‘hydrolipidenmantel’): Deze ligt over de opperhuid, is onderhevig aan constante vernieuwing en bestaat uit water, verschillende zouten, huidvetten en talgklierafscheiding. Hun taak is om te beschermen tegen invloeden van buitenaf, zoals ziekteverwekkers of weersomstandigheden.
• Huidklieren: Er zijn verschillende klieren in de huidlagen. Deze groep omvat de zogenaamde talgklieren (de zogenaamde ‘Glandula sebacea’). Ze zorgen ervoor dat onze huid soepel blijft. De talg die voor deze doeleinden wordt geproduceerd, bestaat uit vet, eiwit, cholesterol en elektrolyten. Er zijn ook zweetklieren, die binnen 24 uur tot 1 liter zweet afscheiden. Deze genereert verdampingskoeling en dient zo om de warmte te reguleren. Als we gestrest of bang zijn of hoge koorts hebben, neemt de zweetproductie toe. Geurklieren scheiden een geur af die kenmerkend is voor zweet. Bovendien is dit essentieel voor de huidflora en de individuele lichaamsgeur.
• Haar: Haar bestaat uit keratine, dat wordt gevormd door skin-tags. Ze hebben drie hoofdfuncties: huidbescherming, thermische isolatie en een sociale functie. Er zijn verschillende huidtypes, afhankelijk van factoren zoals leeftijd: dun, lang lanugohaar, kort, lichtgekleurd vellushaar en lang, donkerder terminaal haar. Ze zijn genetisch bepaald. Haar groeit in fasen.
• Nagels: Nagels zijn ook gemaakt van keratine. Ze groeien continu. Ze dienen als hulpmiddel bij het grijpen en fixeren en hebben ook een mechanische beschermende functie.

Functies van de huid

Zoals een blik op de drie lagen heeft laten zien, heeft de huid verschillende taken die verder gaan dan bescherming tegen weersinvloeden zoals kou en nattigheid en bescherming tegen ongedierte. De taken omvatten voornamelijk:

• thermoregulatie
• massa overdracht
• zintuiglijke waarneming
• immuun orgaan
• pijnsensatie
• temperatuursensatie

Rode vlek op het been: Bacteriële infecties als mogelijke oorzaak

Bacteriële infecties kunnen zich ook voordoen als rode vlekken op het been:

• Erysipelas (erysipelas): Het symptoom van de ziekte, dat meestal wordt veroorzaakt door streptokokken, is een pijnlijke, scherp gedefinieerde roodheid van de huid met een gevoel van ziekte en koorts.

• Phlegmon: Een phlegmon is een bacteriële ontsteking van het bindweefsel. Het ontstoken gebied is pijnlijk, rood en gezwollen. Koorts is een begeleidend symptoom.

• Ziekte van Lyme: De ziekte van Lyme, overgedragen door een tekenbeet, kan leiden tot een zogenaamde roodheid (erythema migrans). Op de plaats van de beet verschijnt in het midden een scherp afgebakende en vaak lichtere plek, die zich uitbreidt.

Lees ook :- Eczeem rond mond

Het symptoom: Waar komen rode vlekken vandaan?

Zoals eerder vermeld, fungeert onze huid als een beschermend membraan. Als immuunorgaan reageert het op zowel externe als interne stimuli. Rode vlekken kunnen verschillende oorzaken hebben, waaronder:

• Allergische reactie, bijvoorbeeld op cosmetica of een insectenbeet
• Veneuze insufficiëntie
• vasculitis
• spataderen
• veneuze trombose

Allergische reactie

De term allergie komt uit het Grieks en kan vertaald worden als “de vreemde reactie”. Het beschrijft een overdreven reactie van het lichaam op een bepaalde stof. Deze overreactie treedt op na sensibilisatie. Het wordt geactiveerd door contact met de stof en manifesteert zich in symptomen zoals roodheid en rode vlekken, jeuk en oedeem. De laatste zijn zwellingen met vochtafzettingen. Ernstige allergieën kunnen echter betrekking hebben op de slijmvliezen, longen en allergische shock. Artsen maken onderscheid tussen verschillende soorten allergieën:

• Onmiddellijk type/Type I : De allergische reactie treedt onmiddellijk op na contact met de stof.
• Cytoxic Type/Type II : De allergische reactie treedt pas zes tot twaalf uur na contact met de stof op.
• Immuuncomplex type/type III : De allergische reactie treedt pas zes tot twaalf uur na contact met de stof op.
• Laat type/type IV: Er is een duidelijk vertraagd begin van symptomen.

Er zijn verschillende stoffen die deze overreactie in het lichaam kunnen veroorzaken. Hieronder vallen ook insectenbeten, ook in het kader van poten. Het gif dat daardoor het lichaam binnendringt, veroorzaakt een ontstekingsreactie. Dit uit zich meestal in de vorm van roodheid, maar verschilt afhankelijk van het stekende dier. Meer informatie vindt u in het artikel “Insectenbeetinfectie: wat te doen?” “.

• Spataderen

Artsen noemen spataderen (zogenaamde ‘spataderen’) roodblauwe aderen die zich als een net vertakken, evenals knopen en strengen (zogenaamde ‘spataderen’) op het been. Voor veel van de getroffenen vormen deze in eerste instantie vooral een esthetisch probleem. De oorzaak van de vertakkingen op het been is het uitzetten en uitpuilen van de oppervlakkig onder de epidermis liggende aderen. Deze vormen dan de voor ons zichtbare klitten en strengen. De ziekte is verdeeld in twee fasen: In de context van primaire spataderen treedt veneuze insufficiëntie op. De afsluitkleppen in de beenaders, die moeten voorkomen dat het bloed wegstroomt, werken niet goed. Genetische aanleg, d.w.z. familiale aanleg, is verantwoordelijk voor deze aandoening. In de context van secundaire spataderen worden ook diepere aderen aangetast en vormen ze ook spataderen. Naast genen zijn er nog andere risicofactoren voor spataderen:

• Vrouwelijk geslacht
• Familiegeschiedenis
• zwangerschap
• Lang staan en zitten, bijvoorbeeld op het werk
• overgewicht

Met betrekking tot de symptomen onderscheiden artsen volgens Marshall vier graden:

Graad 1: geen complicaties en asymptomatische varices
Graad 2: Spataderen vergezeld van jeuk, een zwaar en gespannen gevoel, een lichte neiging tot zwelling, kuitkrampen en pijn
Graad 3: Spataderen met meer uitgesproken begeleidende symptomen zoals in graad 2, maar met complicaties zoals huidirritaties, b.v. eczeem en pigmentvlekken of beenzweren (zogenaamde ‘Ulcus cruris’)
Graad 4: Symptomatische spataderen zoals in graad 3 en complicaties in de vorm van een duidelijk uitgesproken (zogenaamde ‘actieve’) beenulcera

De vermelde symptomen verbeteren als u uw benen optilt. De symptomen nemen echter toe in de hitte!

Chronische veneuze insufficiëntie (CVI)

Chronische veneuze insufficiëntie kan een direct gevolg zijn van spataderen. Een CVI beschrijft de klinische complicaties van spataderen. Doordat de veneuze kleppen niet goed sluiten, neemt de druk in het aangetaste vat toe. Deze drukverhoging leidt tot veranderingen in de teint van de huid en het veneuze systeem. Veel voorkomende symptomen zijn de vorming van oedeem. Artsen onderscheiden drie fasen.

Stadium I: vorming van oedeem dat weer kan verdwijnen (zogenaamd ‘reversibel’)
Stadium II: blijvend oedeem, huidirritaties zoals de vorming van witte atrofieën ter grootte van een muntstuk (zogenaamde ‘atrophie blanche’), bruingele pigmentatie (zogenaamde ‘purpura jaune d’ocre’), stasisdermatitis en eelt varices (zogenaamde ‘dermatoliposclerose’)
Stadium III: Ulcus cruris

Zowel spataderen als diepe veneuze trombose kunnen zich ontwikkelen tot CVI.

Vasculitis

Deze term beschrijft een groep auto-immuunziekten die de bloedvaten aantasten. Het Griekse achtervoegsel ‘-itis’, dat staat voor ‘ontsteking’, wijst al op de eigenlijke ziekte: de bloedvaten raken ontstoken, wat leidt tot schade aan de organen die door de bloedvaten worden aangevoerd. Artsen maken onderscheid tussen vasculitis op basis van de lokalisatie. Grote bloedvaten, zoals de aorta, maar ook middelgrote en kleine bloedvaten kunnen worden aangetast. Afhankelijk van het type vasculitis treden verschillende belangrijke symptomen op. In veel gevallen treedt echter huidirritatie op. Daarnaast zijn er symptomen in het aangetaste orgaan, waarvan de aanvoer niet meer gegarandeerd kan worden. Bij een ontsteking van de beenaderen komen de volgende symptomen vaker voor:

• Rode stippen en vlekken
• gevoelloosheid in de benen
• gewichtsverlies
• bloed in de urine
• Algemene malaise
• snuift
• gewrichts- en spierpijn
• verslechterd gezichtsvermogen

Veneuze trombose

Een trombose verwijst naar een bloedstolsel dat verantwoordelijk is voor het vernauwen of zelfs volledig sluiten van de aangetaste aderen. Een beschadigde vaatwand, veranderingen in de bloedstroom of andere veranderingen zijn de oorzaak van veneuze trombose. Drie symptomen worden als typische klachten beschouwd:

• zwelling
• Doffe pijn
• Blauwe verkleuring van het aangedane been (zogenaamde ‘cyanose’)

Als complicatie kan ook een longembolie optreden. Er zijn verschillende oorzaken van veneuze trombose. Dit bevat:

• Beperkte of gebrek aan beweging (zogenaamde ‘immobilisatie’)
• Reeds bestaande ziekte
• overgewicht
• Gevorderde leeftijd (vanaf 60 jaar)
• kanker
• zwangerschap en bevalling
• Verhoogd aantal bloedplaatjes – deze helpen het bloed te stollen

Veneuze trombose kan leiden tot de ontwikkeling van chronische veneuze insufficiëntie.

Lees ook :- Droge huid gezicht schilfers

Rode vlekken op benen ouderen : Diagnose

Als de oorzaak van uw rode vlekken niet duidelijk is, raadpleeg dan uw huisarts. Hij voert eerst een patiëntengesprek (het zogenaamde ‘anamnesegesprek’) met u. Heb je deze plekken al lang of vaker? Heeft u intoleranties of allergieën? Zijn er afwijkingen of eerdere ziekten in de familiegeschiedenis?
Als een allergie wordt vermoed, zijn er een aantal testmogelijkheden om dit vast te stellen:

• Wrijftest: in aanmerking komende stoffen worden op uw

Binnenkant van onderarm gewreven binnen een beperkt gebied.

• Huidpriktest : De mogelijke allergische stof wordt naast andere negatieve stoffen getest. Uw arts brengt deze stoffen op uw huid aan en prikt het gebied lichtjes met een lancet.
• Krastest: Deze procedure werkt op dezelfde manier als de priktest. Het enige verschil is dat uw arts een stuk huid van 1 cm in uw huid snijdt en een extractoplossing met het mogelijke allergeen aanbrengt.

Na ongeveer 20 minuten na elk van deze tests, volgt de waarde: Als uw huid rood wordt of deze striemen vormt, kan een allergie worden aangenomen.
Als er een vermoeden is van een veneuze aandoening, zal uw arts verschillende diagnostische methoden gebruiken. Hij kijkt eerst naar de plekken en voelt de eventuele spataderen (zogenaamde ‘palpatie’). Bovendien wordt de functie van de aderen gecontroleerd als onderdeel van klinische onderzoeken. Veelgebruikte verificatiemethoden hiervoor zijn de Trendelenberg-test en de Perthes-test. Beide worden gebruikt om de functionaliteit van de aderkleppen te controleren. Volgens de huidige normen is de laatste zekerheid een duplex echografie. Door een echografie te combineren met gekleurde beelden van het bloed en de bloedvaten, kan de doorgankelijkheid en functie van zowel diepe als oppervlakkige aderen worden gecontroleerd. Een alternatieve methode is flebografie, die werkt met straling. Vanwege de bijbehorende belasting van lichaamsweefsel, nemen artsen er alleen hun toevlucht tot als diepe veneuze trombose wordt vermoed.

Lees ook :- Huismiddel tegen jeuk

Rode vlekken op benen ouderen : Behandeling van dermatologische problemen

Pruritus

De behandeling van pruritus moet, voor zover mogelijk, etiologisch zijn. Bovendien moeten situaties die de jeuk verergeren worden vermeden, zoals een hoge omgevingstemperatuur, droge lucht en het gebruik van huidverzorgingsproducten die huidirritatie kunnen verhogen (zie hieronder). Er zijn ook veel actuele behandelingen beschikbaar.
Verzachtende middelen op basis van vaseline, vloeibare paraffine (aanbevolen paraffineolie en glycerol. De toepassing gebeurt meerdere keren per dag en bij voorkeur kort na het wassen (douche of bad).
Topisch gebruik van corticosteroïden met een lage potentie (al dan niet geïmproviseerd) wordt ook aanbevolen. . Magistrale preparaten met ureum en natriumchloride zijn min of meer hydraterend. De effectiviteit van lokale behandelingen op basis van antihistaminica, anesthetica of crotamiton is niet aangetoond. Behandelingen met menthol (een derivaat van terpenen) kunnen een gevoel van koelte en verdoving geven, maar kunnen allergische reacties en brandwonden veroorzaken (bij hoge concentraties). Het gebruik van andere lokale behandelingen (zoals de immunosuppressiva en ciclosporine-analogen tacrolimus en pimecrolimus) vallen onder de bevoegdheid van de specialist.

Naast topische behandelingen zijn er ook enkele systemische behandelingen. Een literatuuronderzoek vond een kleine gerandomiseerde studie van een eerste generatie antihistaminicum (oxatomide) bij de behandeling van pruritus senilis. Oudere antihistaminica worden gecrediteerd met anti-jeuk effecten vanwege hun kalmerende eigenschappen. Aan de andere kant hebben deze producten anticholinerge effecten, wat het gebruik bij ouderen beperkt, behalve in een palliatieve setting. Er is geen bewezen werkzaamheid van antihistaminica van de tweede generatie op pruritus, behalve in het geval van urticaria.

Voor jeuk in de context van chronisch nierfalen, hebben gabapentine en pregabaline een mogelijke werkzaamheid aangetoond, bijvoorbeeld gabapentine (100 tot 300 mg 3x/week) was effectief bij mensen met nierinsufficiëntie.
Voor postherpetische jeuk zijn alleen casusrapporten gepubliceerd. Er is gemeld dat SSRI’s enig effect hebben op gegeneraliseerde pruritus, maar hier is geen betrouwbaar onderzoek naar gedaan. Anti-jeuk effect is aangetoond met opioïde receptorantagonisten (naltrexon, naloxon, nalmefeen) bij chronisch nierfalen en cholestase. De beslissing tot het opstarten van dergelijke off-label behandelingen hoort aan de specialist. De beslissing om off-label therapie te starten ligt bij de specialist. Lichttherapie (UVB al dan niet gecombineerd met UVA) kan jeuk van verschillende oorsprong verminderen. Dit is ook niet meer de verantwoordelijkheid van de eerste lijn.

Veneuze ulcera Veneuze

insufficiëntie wordt vaak gezien en in ernstige gevallen kunnen zich veneuze ulcera ontwikkelen. Doorligwonden (decubitus) komen vooral voor bij bedlegerige mensen. De preventieve maatregelen zijn: regelmatig van houding veranderen, gesteven of ruwe lakens vermijden, verhitting en het laten macereren van de huid (occlusie of waterdichte matrastopper) vermijden en agressieve zepen. Voor meer informatie over de preventie en behandeling van zweren verwijzen wij u naar de NHG-standaard Decubitus(Eerste-gegeven) in Quick-Reference-Guide-van van het Nationaal Decubitus Adviespanel NPUAP .

Bulleus

pemfigoïd Bulleus pemfigoïd is een auto-immuunziekte die vooral bij oudere mensen voorkomt.
Vaak wordt aangenomen dat de ziekte verband houdt met het gebruik van bepaalde geneesmiddelen (furosemide, penicilline, ibuprofeen, penicillamine, spironolacton, diazepam en salazosulfapyridine), hoewel het bewijs relatief zwak is. Kenmerkend voor deze ziekte is het verschijnen van “harde” blaren. Ze bevinden zich overal op de huid, maar ook op de mond- en genitale slijmvliezen. De diagnose is gebaseerd op het klinische profiel, een biopsie en (vooral) immunofluorescentie. Behandeling met orale corticosteroïden wordt geadviseerd. Het effect (het wegnemen van de ontsteking en het doen verdwijnen van de blaren) is vaak snel en daarna wordt de dosis verlaagd. Als startdosering wordt in ernstige gevallen 0,75 tot 1 mg prednison/kg (overeenkomend met ongeveer 0,60 mg – 0,80 mg methylprednison/kg) aanbevolen. Voor lichtere gevallen is een lagere dosis voldoende. De kans op terugval tijdens de afbouwfase is groot. De totale duur van de behandeling is minimaal een maand, maar kan soms levenslang zijn. Bij milde en matige vormen kan het plaatselijk toepassen van corticosteroïden ook een positief effect hebben. Andere complementaire behandelingen zijn azathioprine en bepaalde antibiotica vanwege hun ontstekingsremmende effecten (bijv. tetracyclines). Vaak is het nodig om een ​​dermatoloog te raadplegen. Andere complementaire behandelingen zijn azathioprine en bepaalde antibiotica vanwege hun ontstekingsremmende effecten (bijv. tetracyclines). Vaak is het nodig om een ​​dermatoloog te raadplegen. Andere complementaire behandelingen zijn azathioprine en bepaalde antibiotica vanwege hun ontstekingsremmende effecten (bijv. tetracyclines). Vaak is het nodig om een ​​dermatoloog te raadplegen.

Hoe om te gaan met lichaamsgeur bij ouderen?

Lichaamsgeur op oudere leeftijd is geen kwestie van welvaart of sociale klasse. Het probleem moet echter actief worden aangepakt en het is mogelijk om het zelfs met kleine trucs te doen:

Is er een specifieke oorzaak voor onaangename geur bij ouderen?
Factoren als slechte persoonlijke hygiëne, beschimmelde kamers en hygiënische tekortkomingen bij het reinigen van stoffen kunnen relatief eenvoudig worden opgelost. Bovenal moet ook worden onderzocht of ouderen zich nog voldoende binnen hun vier muren kunnen bewegen en bijvoorbeeld zelfstandig de badkamer en toiletvoorzieningen kunnen bereiken. Een traplift of klink, een verandering in de indeling van de kamers en eventueel het afvoeren van beschimmeld meubilair kan een groot verschil maken.

Kunnen sommige hygiëne- en verzorgingsproducten zoals deodorants, crèmes en kamergeuren helpen?
Als lichaamschemie en dus lichaamsgeur veranderen met de leeftijd, moet ook een verandering in hygiëneproducten worden overwogen.

Naarmate we ouder worden, heeft de huid veel meer bescherming en verzorging nodig en ook andere producten. Bij incontinentie is het vooral belangrijk om regelmatig van hygiëneproducten te wisselen en beddengoed en kleding goed schoon te maken.

Persoonlijke verzorging kan niet worden verwaarloosd, maar om zelfvoorzienend te zijn, moet zelfs het huis het toelaten! Een traplift, een zitje onder de douche, gemakkelijker toegang tot het bad – al deze maatregelen kunnen u ook helpen om op oudere leeftijd beter om te gaan met lichaamsgeuren.

Een onaangename lichaamsgeur is geen onvermijdelijk lot, maar een kleine uitdaging waar veel goede oplossingen voor zijn.

Hoe hematomen bij ouderen te voorkomen?

Om hematomen bij ouderen te voorkomen, is het belangrijk om het risico op vallen te verminderen:

• de verlichting in het huis van uw geliefde verbeteren;
• verwijder omvangrijke meubels en obstakels zodat uw geliefde zich veilig kan verplaatsen;
• help uw familielid als hij niet alleen kan opstaan;
• overweeg om een rollator of wandelstok te gebruiken;
• handgrepen installeren;
• hun medicijnen controleren;
• hun zicht en gehoor laten controleren.