Bloedeiwitten, ook wel plasma-eiwitten genoemd, zijn eiwitten die aanwezig zijn in bloedplasma. Ze hebben veel verschillende functies, waaronder het transport van lipiden, hormonen, vitamines en mineralen in de activiteit en het functioneren van het immuunsysteem. Andere bloedeiwitten werken als enzymen, complementcomponenten, proteaseremmers of kinineprecursoren. In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, is hemoglobine geen bloedeiwit, omdat het in de rode bloedcellen wordt vervoerd in plaats van in het bloedserum.
Eiwitten in bloed : Definitie
Hoog eiwitgehalte in het bloed (hyperproteïnemie) is een verhoging van de eiwitconcentratie in de bloedbaan. Een hoog eiwitgehalte in het bloed is op zich geen specifieke ziekte of aandoening, maar het kan erop wijzen dat u een ziekte heeft.
Een hoog eiwitgehalte in het bloed veroorzaakt op zichzelf zelden tekenen of symptomen. Maar soms wordt het ontdekt terwijl u bloedonderzoek laat doen als onderdeel van een evaluatie voor een ander probleem of symptoom.
Hoog totaal eiwit
Een hoog eiwitgehalte kan erop wijzen dat u een ziekte heeft die de lever of de nieren aantast. Het kan ook omgaan met auto-immuunziekten zoals bijvoorbeeld reumatoïde artritis, lupus of auto-immuunhepatitis. Bloedaandoeningen zorgen er ook voor dat het eiwitgehalte stijgt. Het kan leukemie, hemolytische anemie, multipel myeloom, macroglobulinemie, Hodgkin-lymfoom zijn.
Andere keren kan het probleem worden veroorzaakt door overmatige uitdroging, wat het gevolg kan zijn van overvloedig zweten na intense lichamelijke activiteit of aandoeningen zoals diarree en braken.
Laag totaal eiwit
Lage totale eiwitten kunnen wijzen op verschillende soorten aandoeningen. Sommige hiervan zijn dezelfde waarvan de hoge waarden een wake-up call zijn. Dit is bijvoorbeeld het geval bij nier-, lever- of auto-immuunziekten. In ieder geval kan er een probleem zijn met de darmopname, zoals kan gebeuren bij de ziekte van Crohn, hyperthyreoïdie, hartfalen, anorexia, een verkeerde voeding of, in de meest ernstige gevallen. , tumoren.
Zwanger: ze kunnen een indicator zijn van een mogelijke gestosis, een veranderde aanpassing van het organisme aan de zwangerschap, die meestal optreedt in de tweede helft van de zwangerschap.
Lees ook :- Stekende pijn onder voet
Normale waarden van eiwitten in het bloed
De bloedconcentratie van eiwitten wordt “protemie” of “protidemie” genoemd en schommelt bij gezonde proefpersonen over het algemeen tussen 6,4 en 8,3 gram per 100 ml bloed. Waarden onder en boven dit bereik van waarden worden respectievelijk hypoprotinemie (vaker) en hyperprotinemie (zeldzamer) genoemd. Proteïnmie wordt berekend door laboratoriumonderzoek op een veneus bloedmonster.
Functies van eiwitten in het bloed
Laten we de functies van eiwitten in het bloed kort samenvatten:
- regulering van oncotische druk (degene die het bloed in de bloedvaten “vasthoudt”;
- transport dankzij transferrine, ceruloplasmine, haptoglobine en hemopexine;
- buffer (zuur-base balans);
- bloedstolling;
- immuniteit;
- ontstekingsreactie;
- weefsel plasticiteit;
- vorming van peptidehormonen.
Plasma-eiwitten worden in de lever gesynthetiseerd, behalve γ-globulinen (geproduceerd door geactiveerde lymfocyten), hormonen en sommige enzymen. Het katabolisme van plasma-eiwitten daarentegen vindt plaats op het niveau van het darmslijmvlies en het capillair endotheel, terwijl er normaal gesproken geen significante verliezen in de urine zijn.
Lees ook :- Blauwe lippen kind
Oorzaken eiwitten in bloed
Mogelijke oorzaken van een hoog eiwitgehalte in het bloed zijn:
- Amyloïdose (ophoping van abnormale eiwitten in uw organen)
- uitdroging
- Hepatitis B
- Hepatitis C
- hiv/aids
- Monoklonale gammopathie van onbepaalde betekenis (MGUS)
- multipel myeloom
Een eiwitrijk dieet veroorzaakt geen hoog eiwitgehalte in het bloed.
Een hoog eiwitgehalte in het bloed is op zich geen specifieke ziekte of aandoening. Het is meestal een laboratoriumbevinding die wordt ontdekt tijdens de evaluatie van een bepaalde aandoening of symptoom. Hoewel er bijvoorbeeld een hoog eiwitgehalte in het bloed wordt aangetroffen bij mensen die uitgedroogd zijn, is het echte probleem dat het bloedplasma eigenlijk meer geconcentreerd is.
Bepaalde eiwitten in het bloed kunnen verhoogd zijn als uw lichaam een infectie of een andere ontsteking bestrijdt. Mensen met bepaalde beenmergaandoeningen, zoals multipel myeloom, kunnen een hoog eiwitgehalte in het bloed hebben voordat ze andere symptomen vertonen.
Lees ook :- Pijn linkerkant buik vrouw
Waar is de eiwittest voor?
Eiwit wordt gebruikt om de concentratie van eiwitten in het bloed te meten. Dit examen is vereist voor:
- Controleer de algemene gezondheid van de patiënt
- Controleer de voedingsstatus
- Ondersteuning van de diagnostiek van lever- en nierziekten
De totale eiwitdosering kan ook door uw arts worden aangevraagd als u symptomen of aandoeningen heeft zoals:
- Oedeem, een teveel aan vocht in de weefsels dat zwelling kan veroorzaken
- Vermoeidheid
- Gewichtsverlies niet gekoppeld aan een duidelijke oorzaak
- Aandoeningen van het beenmerg
- Symptomen gerelateerd aan nier- of leverziekte
Differentiële diagnose eiwitten in bloed
Verhogingen van een bepaald eiwit helpen de arts bij de differentiële diagnose:
- een toename van alfa 1-globulinen (normale waarden 0,1-0,3 g / dl) wordt over het algemeen geassocieerd met orale anticonceptiva, infectieziekten of chronische ontstekingsziekten, zoals systemische lupus erythematosus en reumatoïde artritis, myocardinfarct of neoplasmata;
- een toename van alfa-2-globulinen (normale waarden 0,6-0,1 g / dl) wordt over het algemeen geassocieerd met acute bacteriële infecties, trauma, chirurgie, nier- en leverstoringen, diabetes, acute en chronische ontsteking;
- een toename van bètaglobulinen (normale waarden 0,7-0,2 g / dl) wordt over het algemeen geassocieerd met zwangerschap, levercirrose, verminderde nierfunctie, oestrogeentherapie, hyperlipoproteïnemie (bijv. familiale hypercholesterolemie);
- een toename van gammaglobulinen (normale waarden 3,5-5,0 g / dl) wordt over het algemeen geassocieerd met chronische auto-immuunhepatitis, acute virale hepatitis, levercirrose, acute en chronische bacteriële infecties, drugsgebruik, multipel myeloom, chronische leverziekte, chronische ontsteking ziekten;
- een toename van albumine (normale waarden 0,7-1,6 g/dl) gaat over het algemeen gepaard met langdurige uitdroging of braken.
Hoe wordt een hoog eiwitgehalte in het bloed behandeld?
Behandeling voor een hoog eiwitgehalte in het bloed hangt af van de onderliggende oorzaak. Als u bijvoorbeeld hyperproteïnemie heeft vanwege lichte uitdroging, kan uw arts u aanraden meer vloeistoffen te drinken en vervolgens uw bloed opnieuw te controleren.
Artsen behandelen een hoog eiwitgehalte in het bloed als gevolg van andere medische aandoeningen, afhankelijk van het probleem en uw symptomen.
Als een test een hoog eiwitgehalte in het bloed aantoont, raadpleeg dan uw arts. Zorg ervoor dat u aanvullende tests krijgt die uw arts aanbeveelt. Zorg ervoor dat u zich aan uw vervolgafspraken houdt. Nazorg kan helpen ervoor te zorgen dat de onderliggende oorzaak adequaat wordt behandeld en om de noodzaak van verdere bloedonderzoeken opnieuw te beoordelen.
Overtollig eiwit dat wordt geconsumeerd, wordt meestal opgeslagen als vet, terwijl het teveel aan aminozuren wordt uitgescheiden. Dit kan na verloop van tijd leiden tot gewichtstoename, vooral als u te veel calorieën binnenkrijgt terwijl u probeert uw eiwitinname te verhogen.
Hoog totaal eiwit: Te veel eiwit in uw bloed kan een teken zijn van chronische infectie of ontsteking (zoals hiv/aids of virale hepatitis). Het kan ook een vroeg teken zijn van een beenmergaandoening. Lage A/G-ratio: dit kan het teken zijn van een auto-immuunziekte, waarbij het immuunsysteem van uw lichaam gezonde cellen aanvalt.
Amyloïdose is een aandoening waarbij te veel van een bepaald eiwit (amyloïde) zich ophoopt in de organen, waardoor ze niet normaal kunnen werken. Amyloïdose kan het hart, de nieren, de lever, de milt, het zenuwstelsel, de maag of de darmen aantasten.
Het normale bereik voor eiwitniveaus in bloedserum is 6 tot 8 gram per deciliter (g/dl). Hiervan maakt albumine 3,5 tot 5,0 g/dl uit, en de rest bestaat uit totale globulinen. Deze bereiken kunnen variëren tussen verschillende laboratoria.
