Mensen die lijden aan een lichamelijke dysmorfe stoornis zijn intens bezorgd over een of meer waargenomen gebreken in hun uiterlijk, voornamelijk op het gezicht (bijv. neus, huid), maar ook in verband met andere delen van het lichaam. Gedachten over de buitenwereld belemmeren meestal het dagelijks leven in hoge mate.
Getroffen vrouwen en mannen besteden veel tijd aan het controleren, verbergen (bijvoorbeeld met make-up of kleding) of het corrigeren (bijvoorbeeld met cosmetische chirurgie) van hun onvolkomenheden. Pogingen om de smet onder controle te krijgen brengen meestal geen verlichting.
Wat veroorzaakt dysmorfe aandoeningen van het menselijk lichaam?
Zoals de meeste aandoeningen, is de lichaamsdysmorfische stoornis waarschijnlijk te wijten aan een combinatie van factoren zoals:
- Genetica en familiegeschiedenis.
- De persoon heeft stressvolle levenservaringen gehad. De meeste mensen met TGC melden dat ze significante stressvolle en/of traumatische levenservaringen hebben gehad.
- Druk vanuit de samenleving en de media om een bepaalde look aan te nemen, met de nadruk op “schoonheid” en “perfectie”.
Symptomen van lichamelijke dysmorfe stoornis
Symptomen van een lichamelijke dysmorfe stoornis kunnen zich geleidelijk of acuut ontwikkelen. Hoewel de intensiteit kan variëren, wordt aangenomen dat de aandoening meestal chronisch is, tenzij patiënten adequaat worden behandeld. Het beïnvloedt meestal het gezicht of het hoofd, maar kan elk deel van het lichaam aantasten, of meerdere delen ervan, en in de loop van de tijd van het ene deel naar het andere veranderen. Patiënten kunnen zich bijvoorbeeld zorgen maken over dunner wordend haar, acne, rimpels, littekens, vasculaire vlekken, huidskleur of overmatig gezichts- of lichaamshaar. Of ze kunnen zich concentreren op de vorm of grootte van de neus, ogen, oren, mond, borsten, billen, benen of andere delen van het lichaam. Mannen (en zelden vrouwen) kunnen een variant van de aandoening ervaren die spierdysmorfisme wordt genoemd en die wordt gekenmerkt door de bezorgdheid dat iemands lichaam niet voldoende slank en gespierd is. Patiënten kunnen de lichaamsdelen die ze niet leuk vinden omschrijven als lelijk, onaantrekkelijk, misvormd, afschuwelijk of monsterlijk.
Patiënten besteden gewoonlijk vele uren per dag aan het piekeren over waargenomen gebreken en denken vaak ten onrechte dat mensen ze in het bijzonder opmerken of bespotten vanwege deze waargenomen gebreken. De meesten van hen checken zichzelf vaak in de spiegel, anderen vermijden spiegels en weer anderen wisselen de 2 gedragingen af.
Andere frequente dwangmatige gedragingen zijn het vergelijken van hun uiterlijk met dat van andere mensen, overmatige verzorging, dermatillomanie (om waargenomen huidafwijkingen te verwijderen of te corrigeren), aan haar trekken of trekken, het zoeken naar geruststelling (over waargenomen gebreken), omkleden. De meesten proberen waargenomen gebreken te maskeren, p. bv. een baard laten groeien om te verbergen wat zij als littekens zien of een hoed dragen om een lichte uitdunning van het haar te verdoezelen. Velen ondergaan dermatologische, tandheelkundige, chirurgische of andere cosmetische behandelingen om het waargenomen defect te corrigeren, maar dergelijke behandelingen zijn meestal niet effectief en dit kan hun bezorgdheid vergroten. Mannen met spierdysmorfisme kunnen hun toevlucht nemen tot het gebruik van androgenen, wat gevaarlijk kan zijn.
Vanwege de verlegenheid van hun uiterlijk, kunnen mensen met een lichamelijke dysmorfe stoornis vermijden om in het openbaar uit te gaan. Voor het grootste deel worden sociale, beroepsmatige, schoolse en andere gebieden van functioneren gecompromitteerd, vaak aanzienlijk, vanwege zorgen over uiterlijk. Sommigen verlaten het huis alleen ’s nachts; anderen komen er helemaal niet uit. Sociaal isolement, depressie, ziekenhuisopnames en suïcidaal gedrag komen vaak voor. In zeer ernstige gevallen is de lichamelijke dysmorfe stoornis invaliderend.
De mate van inzicht varieert, maar is over het algemeen laag of afwezig. Dat wil zeggen, de meeste patiënten geloven echt dat het ongewenste lichaamsdeel waarschijnlijk (slecht inzicht) of zeker (afwezig inzicht of waanvoorstellingen) abnormaal, lelijk of onaantrekkelijk lijkt.
In de loop van hun leven krijgt ongeveer 80% van de mensen met een lichamelijke dysmorfe stoornis zelfmoordgedachten, en ongeveer een kwart tot bijna 30% probeert zelfmoord te plegen (zie Zelfmoordgedrag). Body dysmorphic disorder wordt gekenmerkt door significant hogere niveaus van zelfmoordneigingen dan andere psychiatrische stoornissen met een hoog zelfmoordrisico.
Lees ook :- Wat is een tumor
Diagnose van body dysmorphic disorder
- Medische beoordeling op basis van bepaalde diagnostische criteria
Het kan jaren duren om de diagnose van een lichamelijke dysmorfe stoornis te stellen, omdat mensen te beschaamd en beschaamd zijn om hun symptomen te onthullen, of omdat ze echt denken dat ze lelijk zijn. Deze stoornis verschilt van normale zorgen over uiterlijk of ijdelheid, omdat de zorgen tijdrovend zijn en aanzienlijk leed veroorzaken of uw manier van werken en leven ernstig verstoren.
Artsen vermoeden een lichamelijke dysmorfe stoornis als het volgende waar is:
- Ze houden zich bezig met een of meer gebreken in hun uiterlijk die onbeduidend of onzichtbaar zijn voor andere mensen
- Ze vertonen herhaaldelijk overdreven gedrag (zoals hun uiterlijk in de spiegel controleren, overdreven veel moeite doen om zich te verkleden of zichzelf met anderen te vergelijken) omdat ze zo bezig zijn met hun uiterlijk.
- Ze zijn extreem overstuur of voelen zich steeds minder in staat om hun normale dagelijkse activiteiten uit te voeren (bijvoorbeeld op het werk, met familie of met vrienden) omdat ze zich constant zorgen maken over de waargenomen onvolkomenheden in hun uiterlijk.
Als hun enige zorg hun vorm en gewicht is en ze abnormale eetgewoonten vertonen, is een eetstoornis waarschijnlijk een nauwkeuriger diagnose als hun enige zorg het uiterlijk is van hun fysieke geslachtskenmerken of andere fysieke kenmerken die een indicatie kunnen zijn van hun geboortegeslachtsdiagnose van genderidentiteitsstoornis moet worden overwogen.
Lees ook :- Gezwollen voeten bij bejaarden
Behandeling van lichaamsdysmorfe stoornis
- Selectieve serotonineheropnameremmers en clomipramine plus, in sommige gevallen, een toename van medicijnen
- Cognitieve gedragstherapie
Selectieve serotonineheropnameremmers en clomipramine (een tricyclisch antidepressivum met krachtige serotonerge effecten) zijn vaak zeer effectief bij patiënten met een lichamelijke dysmorfe stoornis. Patiënten hebben vaak hogere doses nodig dan normaal nodig zijn voor depressie en de meeste angststoornissen. Hoewel de gegevens beperkt zijn, kunnen sommige patiënten die niet substantieel verbeteren met adequate proeven met deze geneesmiddelen, baat hebben bij de toevoeging van versterkende geneesmiddelen zoals een atypisch neurolepticum (bijv. aripiprazol), buspiron of een glutamaatmodulator (bijv. N-acetylcysteïne) .
Cognitieve gedragstherapie, die is opgebouwd rond specifieke symptomen van een lichamelijke dysmorfe stoornis, is momenteel de voorkeurstherapie. Cognitieve benaderingen (bijv. cognitieve reorganisatie) en rituele exposure en preventie zijn essentiële elementen van therapie. Artsen moedigen patiënten aan om geleidelijk om te gaan met situaties die ze vrezen of vermijden, terwijl ze zich onthouden van het uitvoeren van hun rituelen.
Cognitieve gedragstherapie omvat ook andere elementen, zoals perceptuele heropvoeding en training in het omkeren van gewoonten voor huidontvelling of voor trichotillomanie, indien aanwezig. Gewoonteomkeringstraining omvat verschillende fasen:
- Bewustwordingseducatie (bijv. zelfcontrole, identificeren van triggers voor gedrag)
- Stimuluscontrole (situaties veranderen, bijv. triggers vermijden, om de kans op het initiëren van dat gedrag te verkleinen)
- Competitieve responseducatie (patiënten leren om ander gedrag te vervangen, zoals vuisten klemmen, breien of op handen zitten, voor buitensporig gedrag)
Omdat de meeste patiënten weinig of geen inzicht hebben, zijn vaak motiverende technieken nodig om hun bereidheid om deel te nemen en in behandeling te blijven te vergroten.
Veel deskundigen zijn van mening dat het combineren van cognitieve gedragstherapie met medicamenteuze therapie het beste is voor ernstige gevallen.
Lees ook :- Natuurlijk middel tegen wratten
Hoe een lichamelijke dysmorfe stoornis te genezen:
Therapie van patiënten met een lichamelijke dysmorfe stoornis is bijna altijd niet succesvol als wordt geprobeerd met chirurgische, dermatologische, tandheelkundige of andere interventies die gericht zijn op het corrigeren van het veronderstelde defect.
Hoewel is gemeld dat tricyclische geneesmiddelen, monoamineoxidaseremmers en pimozide nuttig zijn in individuele gevallen, geeft een grotere hoeveelheid gegevens aan dat serotonerge geneesmiddelen in ten minste 50% van de gevallen effectief zijn in het verminderen van de symptomen.
Bij alle patiënten met, of zelfs bij afwezigheid van, een naast elkaar bestaande psychische stoornis, moet de stoornis ook worden behandeld met geschikte psychotherapie.
Mensen denken bijvoorbeeld dat ze haaruitval, acne, rimpels, littekens, een verkeerde teint of overmatig gezichts- of lichaamshaar hebben. Of er zijn mensen die zich vooral richten op de vorm of grootte van een lichaamsdeel zoals:
Body dysmorphic disorder (BDD), of dysmorphophobia, is een relatief veel voorkomende aandoening die klinisch wordt gekenmerkt door preoccupatie met een ingebeelde tekortkoming of gevreesde vervorming van het uiterlijk.
Waarnemingsstoornissen zijn aanwezig wanneer het verwerven van zintuiglijke prikkels (bijvoorbeeld horen, zien of voelen), de verbinding tussen de zintuiglijke systemen met elkaar of de ordelijke volgorde in de verwerking van zintuiglijke prikkels wordt verstoord.
Een waarnemingsstoornis kan zelfs met therapie niet worden genezen. “Maar we kunnen de grond voorbereiden zodat de getroffenen met de wereld kunnen omgaan en met de stoornis kunnen leven”, zegt Pastewka.
Laat een reactie achter