Groene huidziekte

Het hebben van een kleurrijk en vol gezicht is altijd beschouwd als een synoniem van een goede gezondheid, in tegenstelling tot een huid die er dof, dof, zonder glans en slap uitziet. Weinigen zijn zich echter bewust van het feit dat de kleur van de huid de aanwezigheid van problemen met de longen, het hart, de lever of het immuunsysteem kan onthullen. Dit zijn de nuances waar we het meest bang voor moeten zijn.

Groen – De groene kleur is verbonden met de lever en galblaas. Wanneer het gezicht tinten heeft die variëren van olijfgroen tot geel, heeft dit meestal te maken met het feit dat de galblaas gal in het bloed giet, wat op leverproblemen duidt.

Lees ook :- Acne behandeling homeopathisch

Hyperpigmentatie

Hyperpigmentatie van de huid kan zich uitbreiden naar het hele huidoppervlak, meer of minder grote gebieden aantasten of zelfs beperkt blijven tot enkele punten. In het laatste geval spreken we van focale hyperpigmentatie.

Focale hyperpigmentatie

Als we het hebben over focale hyperpigmentatie, verwijzen we naar een chromatische verandering van de huid die alleen bepaalde en omschreven punten op het huidoppervlak omvat.

Typische voorbeelden van dit type hyperpigmentatie worden gegeven door zonne-lentigos, seniele lentigos, sproeten, sproeten en naevi.

Sproeten en sproeten

De sproeten zijn bruinachtige vlekken die duidelijker worden als het individu wordt blootgesteld aan zonlicht. Op de punten waar het esthetische defect duidelijk wordt, is er een verhoogde lokale concentratie van melanine (het huidpigment dat in feite verantwoordelijk is voor de kleur van de huid, maar ook van de ogen en het haar).

Sproeten lijken in veel opzichten op sproeten, maar verschillen daarvan in een over het algemeen donkerdere kleur en in het feit dat ze niet worden beïnvloed door zonnestraling. Beide aandoeningen, die absoluut ongevaarlijk zijn, komen op jonge leeftijd voor en komen vaker voor bij personen met een lichte huid en haar.

Zonne- en seniele lentigo

Zonne-lentigos zijn hypergepigmenteerde vlekken die het gevolg zijn van overmatige blootstelling aan de zon. Ze kunnen voorkomen bij mannen en vrouwen van elke leeftijd, hoewel er een hogere incidentie is bij personen ouder dan 50 jaar.
Seniele lentigos daarentegen komen bij ouderen voor als gevolg van huidveroudering in combinatie met overmatige blootstelling aan ultraviolette straling.
De vorming van deze hypergepigmenteerde vlekken wordt ondersteund door een lokale overproductie van melanine.

Nevi

De naevi, gewoonlijk moedervlekken genoemd, zijn het resultaat van een massa melanocyten, die niet gevoelig zijn voor zonlicht, zoals het geval is bij zonne- en ouderdomssproeten of lentigos. Ze kunnen plat of verheven, goedaardig of kwaadaardig zijn.

Lokale hyperpigmentatie

Hyperpigmentatie van de huid kan meer of minder grote delen van het huidoppervlak aantasten: in dit geval spreken we van lokale hyperpigmentatie.
Het typische voorbeeld is dat van melasma, ook bekend als chloasma of zwangerschapsmasker wanneer het voorkomt bij zwangere vrouwen. Deze imperfectie, die vooral het vrouwelijk geslacht aantast, wordt gekenmerkt door het verschijnen van min of meer uitgebreide hypergepigmenteerde vlekken, gelokaliseerd ter hoogte van het gezicht.
Het probleem verergert meestal bij blootstelling aan de zon. De belangrijkste veroorzaker wordt vertegenwoordigd door hormonale onevenwichtigheden die de vrouw in de loop van het leven kunnen beïnvloeden. Gezien de fotosensibiliserende werking van vrouwelijke geslachtshormonen, kan melasma ook voorkomen bij vrouwen die anticonceptiepillen gebruiken.
Er moet echter worden opgemerkt dat melasma geen puur vrouwelijke huidpigmentatiestoornis is, omdat het ook bij mannen kan voorkomen.
Naast hormonale onevenwichtigheden zijn genetische factoren, stress, blootstelling aan UV-stralen, endocriene stoornissen en de inname van bepaalde soorten medicijnen andere mogelijke factoren die een rol spelen bij het ontstaan ​​van de aandoening.

Lees ook :- Verschillende ontstekingen

Gegeneraliseerde hyperpigmentatie

Gegeneraliseerde hyperpigmentatie, d.w.z. uitgebreid tot het gehele huidoppervlak, is kenmerkend voor sommige pathologieën. Hiervan herinneren we ons de ziekte van Addison, een bijnierziekte (verminderde productie van corticosteroïden), die de huidpigmentatie verhoogt, totdat de huid een bronskleur aanneemt.